Let the walls break down (atl) 17

"Nee, nee, helemaal niet. Ik vind het leuk dat je er morgen wil zijn. Ik dacht dat je misschien liever nu afscheid nam dan morgenvroeg zo vroeg op te moeten." Ik schud mijn hoofd. "Ik wil morgen afscheid nemen. Je moet me maar wakker komen maken en ik zal er zijn." Blij omhelst hij me. "Ik ben zo blij dat je me wel toelaat om hier bij jou te zijn." fluistert hij.

De volgende dag rek ik me uit wanneer ik wakker ben en kijk op mijn wekker. Meteen ben ik klaarwakker. Het is 5 over 8. Mijn eerste reactie is mijn kamer uitlopen. Wanneer ik aankom op de parking waar de bussen staan rijdt de bus van All Time Low net de parking af. Blootvoets loop ik de bus achterna. Ik roep dat ze moeten stoppen, dat ze moeten wachten, ik roep Jack maar e bus blijft maar verder rijden. Mijn voeten doen pijn en na de straat af te lopen geef ik het op. Ze horen me niet, ze stoppen niet. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Langzaam ga ik terug naar het weeshuis.

"Ashley, is alles in orde?" Weer één van die Pussycat Dolls die aan mijn deur staan. Ik zucht en geef geen antwoord. "Ashley, zal ik iemand halen van de begeleiding? Kan je antwoord geven?" Zo gaat het de hele tijd door en het werkt op mijn zenuwen. Na 5 minuten ben ik het beu. Ik trek de deur open en begin een hele preek. "Ik ben oké, ik wil alleen zijn, laat me dan ook alleen. Ga weg, werk die andere barbie's wat op hun zenuwen, maak de kindjes hier in het weeshuis blij. Als je mij ook bij de kindjes hier rekent, dan houdt dat in dat je me moet gerust laten. Gerust laten zoals in, bij elke kamer eens een kijkje gaan nemen en praten behalve bij deze kamer. Snap je? Me gerust laten betekent me negeren." Geïrriteerd kijk ik haar aan. "Eigenlijk wou ik eerder eens met jou komen praten." Ze loopt me voorbij, mijn kamer in. "Tot zover ik ervan op de hoogte ben heb ik je geen toestemming gegeven mijn kamer binnen te komen. Je bent hier niet welkom. Snap je, niet welkom? Moet ik het misschien nog even spellen?" Ze rolt met haar ogen. "Je verdraagt niemand zijn gezelschap behalve dat van Jack... die je in de steek gelaten heeft. Hij vertrok zonder afscheid nemen van jou. Wat waren jullie eigenlijk? Vrienden of meer dan dat?" vraagt ze terwijl ze op mijn bed gaat zitten. Ik trek haar er weer af en doe mijn dekens weer goed. "Dat heb je goed begrepen dat ik niemand zijn gezelschap verdraag en dat Jack zonder afscheid vertrok. We waren vrienden dus als je met hem wil verkeren, ga je gang. Naar mij moet je niet omkijken. Nu je een antwoord hebt op je vragen kan je gaan. Daag" Ik open mijn deur en maak een gebaar dat ze moet weggaan. "Zag je hem wel als een vriend? Ik bedoel, jullie knuffelden wel eens gemakkelijk en alleen in zijn buurt lachte je. Oh en voor ik het vergeet, ik heb jullie wel bezig gezien op oudejaarsavond. Ik ben niet blind, je houdt van hem." Deze keer rol ik met mijn ogen. "Ja, ik zag hem als een vriend. Niets meer. Wat er op oudejaarsavond gebeurde was puur vriendschappelijk. Zoek er niets achter, dat is verloren energie. Daag." Ze werkt me wel heel erg op mijn zenuwen. "Als je het mij vraagt is er veel meer aan de hand tussen jullie maar weet je het zelf gewoon nog niet." zegt ze. "Zal ik je wat zeggen? Als er meer aan de hand zou zijn, zoals jij zegt, dan zou hij niet weggaan zonder afscheid van me te nemen en ik kan je nog wel iets zeggen. Als ik iets meer voor hem zou voelen dan zou ik nu liggen huilen tot ik niet meer kan. Dat is bij mijn weten, verre van het geval. Daag." dring ik aan. Eindelijk verlaat ze mijn kamer.

We zijn een maand verder, Jack heb ik nog steeds niet gezien. Ik was al erg gekwetst dat hij geen afscheid van me genomen heeft maar nu ik hem al een maand niet meer gezien heb ben ik nog veel erger gekwetst. Hij had het nog zo beloofd dat hij zou langskomen. Vorige week zijn er mensen geweest, ze zeiden dat ze me misschien zouden adopteren. Tot op de dag van vandaag heb ik hen nog niet gezien. Ik wou Jack vertellen dat ik misschien kans heb op een nieuwe familie maar ook hem heb ik nog steeds niet gezien.