Hoofdstuk 2

Owen vraagt niet door, en kijkt een tijdje naar de grond, Sabine kijkt hem aan en kijkt ook naar de grond.
Hoezo? Waarom? Vraagt Owen dan, is er wat aan de hand thuis? Sabine kijkt hem aan en zegt even niets...
Uhm... 'wat moet er aan de hand zijn?' meer komt er bij Sabine niet uit..
"Nahjah, tzou kunnen dat je geslagen word ofzo...?" zegt Owen zacht. Sabine zucht; zo diep dat Owen het hoort: Betekend dat ja!? SLAAN JE OUDERS JE!?
Sabine sluit haar ogen even, en er rolt weer een traan over haar wang. Sorry, zegt Owen dan; ik had dat niet zo moeten zeggen.. maar ik ben bezorgt om je..

tis oke, zegt Sabine dan.. het word al donker, ik denk dat ik moet gaan.
'ga je toch naar huis? vraagt Owen, "het zal wel moeten, zucht Sabine. ze loopt langzaam weg..
Wacht Sabine, hoort ze dan achter zich, en ze draait zich om.
Owen staat op, je.. kan anders wel bij mij slapen vannacht, het is immers vakantie.
Gelijk verschijnt er een lach op Sabine's gezicht, ze rent naar Owen toe, en geeft hem een knuffel "Omg, ontzettend bedankt" zegt ze blij.
'omdat je het zo moeilijk hebt thuis' zegt Owen, zou het wel mogen van je ouders?
Weet ik niet, en het boeit me ook niks' zegt Sabine chagrijnig.

Owen kijkt haar aan maar zegt niks, Sabine ziet dat hij kijkt en begint gelijk te lachen.
"waar woon je eigenlijk?" vraagt Sabine als ze is uitgelachen.. 'daaro. Owen wijst naar een groot huis'.
WAJOO, hoe rijk zijn jullie? vraagt Sabine, 'valt wel mee' antwoord Owen droog.
Owen opent de deur en laat Sabine naar binnen, "MAAAM" roeptie, ik ben home.
'hai schat' hoort Sabine een vrouw roepen, ze hoort traptreden, en er staat een vrouw voor de trap, ze lijkt Sabine heel aardig.

Wie is dat? vraagt de mevrouw verbaast.. "Dit is Sabine, mag ze misschien hier blijven slapen?" Tuurlijk mag dat, gezellig aangenaam Sabine..