Hoofdstuk 1

"Fackjullie, jullie allemaal!" geïrriteerd loopt Sabine de kamer uit, en slaat de deur achter haar dicht, ze rent naar boven en gaat op haar bed liggen...
Met haar hoofd in d'r kussen geduwd begint ze te huilen. 'het gaat de laatste tijd helemaal niet goed in huis' vooral na die kutverhuizing.
In ons oude dorp was al niets te beleven, laat staan in Eindhoven, Hier is al HE-LE-MAAL niks te beleven...

Ze pakt haar koffer en propt de hele inhoud van de klerenkast erin, 'hij wil niet dicht' geïrriteerd gaat ze op de koffer zitten en duwt de rits dicht: "YES, gelukt".
Ze gooit hem uit "het niet zo hoge raam" en springt er zelf achteraan, kutfamilie die ik heb; mompelt ze. Als ze langs de muur van het huis loopt; hoort ze haar ouders ruziën. 'Ik ga en kom nóóit meer terug' denkt ze...

Sabine loopt de straat op, en loopt zo even de omgeving te bekennen. "Dit is nu officieel de saaiste plek die ik ken" Denkt ze. Ze ploft neer op een bankje, en denkt na: "Waar moet ik heen? Waar kán ik überhaupt heen? Diep in gedachten begint ze te huilen, maar dan hoort ze een stem achter haar, 'een stem van een jongen' hij klinkt lief.
'Héy, zegt de stem.' Sabine draait zich om, 'Hay, zegt ze' ze probeert te lachen en er rolt een traan over haar wang, ze kijkt de jongen aan; 'hij kijkt bezorgt'.
gaat het wel? Zegt hij, en gaat naast haar zitten. 'Ja!' liegt Sabine ze probeert te lachen, maar de jongen lacht "Ik geloof je niet", hij steekt z'n hand uit
'ik ben Owen' zegt ie lief. Sabine pakt de hand van Owen 'Sabine.. zegt ze'

Ik heb jou hier nooit gezien, zegt Owen. "Ik ben nieuw hier, en heb er al gelijk genoeg van, dus ik ga weg" antwoord Sabine,
Een nieuwe? lacht Owen. 'Iedereen die hier net komt wonen vind het hier oersaai...'
ennee.. waar dacht je naar toe te gaan? hij lacht. 'uhm, weg van hier tenminste' zegt Sabine.

"maar ff serieus.. waarom huilde je? vraagt Owen weer" , Ik heb genoeg van alles, van thuis, van de verhuizing, van mezelf...
ze begint weer te huilen...