Ik sterf van de honger Deel 3.
Deel 3, en het laatste deel.
Drunk Suicide
Langzaam glijden mijn vingers over de koude fles. Het dopje draai ik er behendig van af. Ik lik over mijn lippen, snak naar de vloeistof en breng de ijskoude fles naar mijn mond. Een glas is niet nodig, het is hetzelfde principe. Ik voel het branden, mijn keel staat in brand maar dit gevoel is zo bevredigend dat ik blijf slikken en de fles steeds een stukje naar boven buig. Met de achterkant van mijn linkerhand veeg ik mijn mond droog en loop ondertussen naar het balkon. Mijn ogen zien de stad leven, en mijn lichaam smeekt naar de aanraking van de lichte zomerbries. Mijn ogen vallen dicht, mijn haar danst langs mijn gezicht. Het lichte gefluit van de wind die langs het balkon raast vult mijn oren. Mijn gedachten worden gewist, mijn hoofd voelt leeg aan. Of is dat de bijwerking van de drank..? Mijn lichaam is warm, mijn voeten ijskoud. De koude van het beton onder mijn voeten voelt brandend aan. Ik hoor doffe slagen in mijn hoofd, mijn hart gaat tekeer, terwijl het voelt alsof het steeds trager en trager gaat slaan. Ik breng de fles weer tot mijn droge lippen en laat de vloeistof weer binnenglijden. Dit keer op keer, tot de fles leeg is. Ik voel me draaien, m’n hoofd voel ik lichtjes meebewegen op het ritme van het doffe gebonk van mijn hart dat weergalmd in mijn lege hoofd. En dan word ineens alles zwart voor mijn ogen, ik blijf alles horen, het stadsleven, de vlammende auto’s en het gesuis van de wind. De fles laat ik vallen, gevolgd door een kletterend geluid. En alsof dat geluid me wakker maakt slaan mijn ogen open en staren verwaterd terug naar de stad. Langzaam slof ik terug naar binnen, botsend tegen de tafelstoelen, kassen en deuren. Het licht van de keuken prikt ietsje in mijn ogen, en een kleine traan ontsnapt uit mijn linkerooghoek , rollend langs mijn wang, uiteenspattend op de vloer. Ik open de witte kastdeur, rammel wat rond en haal tenslotte twee kartonnen doosjes uit. Terwijl ik naar de koelkast stap, steun ik langs het aanrecht en open zo de witte met magneten behangen koelkastdeur. Grijpend naar een fles, zoekend naar meer drank, snakkend naar weer dat duizelige gevoel in mijn hoofd. Mijn vingers peuteren het doosje open en halen er het zilveren plakkaatje met pilletjes in uit. Het geritsel ervan weergalmd in mijn oren. Om te checken of ik wel alles goed zie, lees ik de titel van het doosje. ‘Alli dieetpillen’ staat er in kleurrijke letters gedrukt. De pillen gooi ik met een nonchalante handbeweging in mijn mond en slik het door met nog wat van de oranje drank. Langzaam waggel ik terug naar het balkon. Ik slik nog een pil door, en nog een, en nog een, totdat het pakje leeg is. En dan open ik het doosje dafalgan’s , haal er de pillen uit en gooi ze allemaal in een keer in mijn keel. Weer breng ik de fles naar mijn lippen en slik alles door. Wanneer de fles mijn ogen passeert kan ik het niet laten om te kijken hoeveel calorieën het bevat. Wat doet het er nog toe? Niets, niets is nog belangrijk, helemaal niets. Eeuwen later, tenminste dat lijkt toch zo, gooi ik de rest van de drank naar binnen en laat de fles naar beneden vallen. Een oorverdovend geluid vult de stad, maar de stad leeft rustig verder. En dan, plaats ik mijn ene been over het balkon, en het andere volgt. Even blijf ik op de rand zitten totdat het ineens allemaal zwart voor mijn ogen word. Ik voel me vooruit deinzen en verlies mijn evenwicht. Een zwevend gevoel giert door mijn aderen. Het is net alsof ik in slaap val en ieder moment wakker kan schieten, alsof al dit maar een nare droom wis. Was het maar waar. Kon ik maar wakker worden, opstaan me wassen en naar school gaan. M’n oude leventje terug oppikken, maar daarvoor is het te laat. Er is geen weg terug. Dit is mijn enige uitweg. Mijn enige kans om te ontsnappen aan de wrede wereld. Dit moment duurt eeuwen lang, al is het maar een fractie van een seconde. Ze zeggen dat je net voor je doodgaat,de laatste seconde, de film van je leven ziet. Nooit heb ik begrepen wat daarmee bedoeld werd, maar nu weet ik, dit is geen seconde, het duurt eeuwen. Jullie zullen niet verstaan waarover ik het heb, maar geloof me, die dag komt nog.
Reageer (2)
Hartstikke mooi geschreven!
1 decennium geledenwauw !
1 decennium geledenDit is echt goed geschreven
Da is meer waard dan 28 echt waar
zo mooi omschreven
Ilike your style girl