Ik sterf van de honger Deel 2.

Ik liet het badwater lopen. Zodat mama niet zou merken dat ik dingen deed, die verboden waren. Ik plaatste me op mijn knieën op de koude betegelde vloer. De bril bracht ik voorzichtig naar boven en met mijn ogen toe had ik de tandenborstel in mijn mond gebracht. Langzaam duwde ik het ding steeds dieper en dieper. Mijn ogen kneep ik steeds harder en harder dicht. Na een tijdje voelde ik het komen. Alsof mijn ganse maag naar boven geduwd werd en mijn hoofd op ontploffen stond. Ik wou ophouden, maar het lukte me niet. Ik kreeg geen adem meer, maar ging door, en boog mijn hoofd steeds dieper het toilet in. Het vieze geluid vermengde zich met het geluid van het stromende bad. Wanneer ik geloofde dat alles eruit was, stond ik op en keek vervloekt naar de tandenborstel. ‘Godver’ siste ik tussen mijn tanden. Ik vervloekte het ding. Met afkeer had ik het uitgespoeld en dan in de vuilnisbak gegooid. Mijn mond spoelde ik met wat mondwater, om mijn tanden te poetsen met een tandenborstel had ik nu echt geen zin in. De badkraan draaide ik dicht en met een leeg hoofd en lege maag wandelde ik opgelucht de badkamer uit, rechtstreeks naar mijn kamer. Mijn moeder durfde ik niet onder ogen komen, alsof ze het van mijn gezicht zou kunnen aflezen. Nee eerder van mijn uitstekende beenderen. Vreemd, ik zag de beenderen wel, maar in de spiegel, vervaagden die voor het vet. Ik had alleen oog voor het vet die zich rond de plaats van mijn buik bevond.
Toen ik in mijn kamer kwam en mezelf op mijn bed liet vallen, duurde het niet lang, of ik lag te slapen. Dagen gingen voorbij, en de kilo’s verdwenen. Nog maar 41 kilo. Maar nog steeds dik. Het eten werd steeds verleidelijker maar het uitkotsen van alles erna ook. Ik wist wel dat ik niet gezond bezig was, maar wat moest ik doen. Het was alsof ik er verslaafd aan was. Waarlijk verslaafd aan het controleren van mijn voeding, mijn gewicht, het eten, of eerder gezegd niet eten. Het enige wat ik nog onder controle had was mijn gewicht. Het enige waar ik zelf over kon beslissen en wat ik nog in handen had. Terwijl mijn leven als zand door mijn vingers geglipt was. En het voelde goed. Bevredigend. En alsof het een dagelijks iets was, ging ik iedere avond om 20.00 uur, na het avondeten, naar de badkamer. Met ‘Ik zweet zoveel de laatste tijd.. Daarom neem ik zoveel een bad.’ als excuus stelde mama geen meerdere vragen. Maar ze begon iets in de gaten te hebben, ze vroeg me telkens opnieuw of alles wel goed met me ging. In de klas was alles veranderd, ik werd niet meer gepest, integendeel. De bezorgde ogen van de leraren onderzochten me telkens opnieuw. Mijn klasgenoten lieten me met rust, maar ik wist wel dat de roddels er waren. ‘Kijk daar, Lizzy, die heeft anorexia heb ik horen zeggen’ had ik iemand horen zeggen op de speelplaats toen ik voorbij wandelde. ‘Ik heb helemaal geen anorexia’ siste ik terug. Of dat gelogen was of niet, daar was ik zelf nog niet uit. Maar om de gedachten uit hun hoofd te wissen was ik naar de koekjesautomaat gewandeld, en had daar een pakje prince mini stars eruit gehaald. Ik wist wel dat ze allemaal naar me keken. Ik wist wel dat ze dachten, ‘ze had toch anorexia?’. Ik draaide mij om naar hun en voelde hun ogen op mijn lichaam branden. Toen was ik langzaam naar het toilet gewandeld, had de koekjes in de vuilnisbak gegooid maar het papiertje gehouden. 5 minuutjes later liep ik terug naar de speelplaats en gooide het papiertje in de vuilnisbak, wetend dat iedereen keek. En dan, net toen ik dacht dat alles goed was, omdat ik niet meer gepest werd, ging alles ineens bergaf. De pesterijen begonnen opnieuw, opnieuw werd ik iedere dag de grond ingeduwd wet spuwende verwijten zoals ‘ga kotsen, anorexia trut.’ Eerst was ik te dik.. en nu te mager? Ik was verward. Het ging hun er dus niet om, of ik dik was of niet, ze hadden het gewoon op mij gemunt. En door hun had ik mezelf al dit aangedaan. Ineens werd me alles duidelijk. Het ging om mij. Het was ik die ze haatten, doet er niet toe hoe ik eruit zag, hoe ik gekleed was. Ze haatten mij. Een gevoel van woede en machteloosheid overviel me. En toen was ik zeker, van datgene wat me nachten wakker hield. Van datgene waar ik naar hunkerde, maanden over nadacht. En of ik zeker was, het zou gebeuren. Ik ging het doen, alleen was wanneer en hoe nog niet beslist. Maar een ding was zeker, het zou gebeuren, en ik zou van mijn lijden verlost worden. Die eeuwige honger.