Ik sterf van de honger deel 1.

Proloog
Met mijn hand op mijn voorhoofd gedrukt loop ik naar mijn kamer en laat mezelf op mijn bed vallen. Het lijkt wel of ik er uren lig maar wanneer ik naar de rode cijfers op de wekker kijk besef ik dat ik hier amper 10 minuten lig. Hoogstens 15. Het ge duizel in mijn hoofd is er nog steeds, maar hoe langer ik hier lig hoe minder besef ik van het geduizel heb, en maar goed ook, want nog een minuut langer dat nare getintel in mijn hoofd en ik word gek. Of ben ik dat al? Of ik het nu ben of niet, nog hooguit een paar uur en alles houd op. Het geduizel, het getintel, de pijn maar vooral die eeuwige honger.


Mijn naam is Lizzy. Het school was nog maar net begonnen, maar het was al een hel. Waarom? Wel, als je de godganse dag uitgelachen, vernederd en gepest word, is het leven niet echt een plezier. Maar ik ging er al jaren mee om. Al jaren wist ik hoe ik het moet verdringen, hoe ik er mezelf tegen beschermen kon. Maar die ene reactie bleef me bij. Die ene pesterij, die ene zin, bleef me achtervolgen. Al een week lang zag en hoorde ik dezelfde zin weer afspelen. Zolang totdat ik het begon geloven. Het was het derde uurtje in de ochtend. Nederlands hadden we, en meneer was iets later. Zoals ik al verwacht had, ging alle aandacht weer naar het pesten van mij. Het eenzame meisje zonder vrienden. Waar niemand mee wil omgaan, omdat ze anders ook gepest zullen worden. Het was begonnen met propjes tegen mijn hoofd te schieten, en geëindigd met die duivelse zin. Had hij het gemeend? Was het echt waar? Ben ik echt.. Dik?! Eerder was ik zeer blij met mijn lichaam, niet te dik, niet te mager. Maar nu twijfel ik toch wel. Al een paar keer heb ik mezelf gecheckt, en hier en daar zit er inderdaad wel een vetrolletje.. Hoe meer ik naar de spiegel liep, hoe dikker ik mezelf ging bekijken. Ik probeerde mezelf gerust te stellen met op de weegschaal te staan en mezelf te vertellen dat 50kg niet dik is, maar diep vanbinnen, voelde ik, wist ik gewoon dat het best wel beter kon. Maar wat moest ik doen.. Stoppen met eten? Sporten? Pillen? Neen. Zo ver wou ik het niet brengen.. Niet voor hun. Ik let gewoon op mijn eten, had ik mezelf ingesproken. En dat deed ik dan ook, ’s middags at ik maar een dubbele boterham in de plaats van twee en zonder boter met een klein plakje kaas erop. En s’ avonds alleen een appel. Mijn moeder stelde zich natuurlijk vragen, maar met een ‘het is niets mama, ik heb gewoon wat stress’ smoesje, stelde ik haar wel gerust. En na de eerste weken was ik al beloond voor mijn werk. Nu woog ik nog maar 48 kilo. Maar in de spiegel bleef ik dik, en bleef ik die gemene vetrolletjes zien. Verschrikkelijk, dat gevoel. Dus ik bleef voortdoen, en at alleen nog maar een enkele droge boterham en een appel per dag. En water, ik verzoop bijna van de vele liters die ik naar binnen goot. Nog een week later zag ik de weegschaal dalen van 48 naar 46 kilo. En blij dat ik was. Maar die verdomde spiegel! Vanaf toen vermeed ik elke spiegel in huis, elk weerspiegelend raam. Alles wat me er kon op wijzen, dat ik nog steeds dik was. Ondertussen was mama al heel wat ongeruster, en de smoesjes werkten niet meer. Ik moest aan tafel blijven zitten, totdat mijn bord leegwas. De eerste dagen hield ik het vol, maar het was niet makkelijk, ik had zoveel honger, en het lekkere eten stond in mijn gezicht te lachen. En die woensdag gebeurde het. Ik had zoveel honger, dat ik er niet aan had kunnen weerstaan. Ik liep naar men kamer, en voelde me zo schuldig. De verboden gedachte ging door mijn hoofd. Wat als ik nu.. Als ik nu gewoon mijn eten er terug uitkotste .. Het was nog niet te laat, het was nog lang niet verteerd.. Lang heb ik staan twijfelen in de badkamer, met de tandenborstel in mijn hand. Ik had er natuurlijk al wat informatie over opgezocht, maar ik had er nooit aan gedacht dat ik het echt zou doen. Maar ik voelde me zo dik, dat het wel moest.