BatPayne will rescue me.

POV. Sara Carter

Zo snel als mijn benen mij konden dragen rende ik door het gebouw op zoek naar veiligheid. Een groepje overvallers hadden hun slag geslagen net bij de supermarkt waar ik mijn boodschappen aan het doen was. Een van de kasseiers was zo slim geweest om meteen beginnen te schreeuwen en te schelden naar een van de overvallers omdat hij ''perongeluk'' haar koffie hadden omgegooid. En toen brak er hevige ruzie uit. Zo hevig dat iedereen wat door het gebouw was aan het rennen, op zoek naar veiligheid. Ik vloog, figuurlijk dan, door de groente afdeling. Net toen ik de hoek om wilde gaan naar de snoep afdeling botste ik bijna tegen een van de overvallers aan.
'En meisje, waar dacht jij naar toe te gaan?' Vroeg de inbreker met een grijns. In shock staarde ik hem aan. Tja wat wilde je zeggen tegen een overvaller? 'Goedemiddag meneer wat een mooie dag is het toch vandaag, vindt u niet? En u mag me gerust Sara noemen hoor. O en ik was op weg naar het snoepgedeelte hier om Het hoekje. Weet u misschien of de Snickers in de aanbieding zijn? Nee? hé wat jammer toch leuk kennis met u te mogen maken!' Dat werd hem toch net niet.
'I-ik was op weg naar de snoepafdeling, meneer' zei ik zacht. De overvaller grijnsde gemeen en zette een stap dichter naar mij toe. 'Zo zo dat is niet niks. Noem mij trouwens maar Patrick' zei hij met een vriendelijke glimlach, te vriendelijk. Ik knikte even naar Patrick en hij krapte even aan zijn kale hoofd waar nog net een paar grijs zwarte stekeltjes verdwaalt op zaten. 'Dus wat is jouw naam meisie?' Angstig keek ik om me heen terwijl ik nog meer afstand tussen ons maakte. Mijn blik bleef hangen op een bak met bloedrode tomaten. Ik kreeg een idee en stapte schuin naar achteren. Zoals verwacht volgde hij mijn voorbeeld en maakte hij de afstand die ik tussen ons had gecreëerd weer korter. Onopvallend legde ik mijn hand op de bak en keek Patrick strak aan en probeerde er zo onstpannen mogelijk te lijken. Wat me toch redelijk lukte aangezien hij niets door leek te hebben. Ik wachtte even totdat hij bijna tegen mij aan stond en slikte de brok in mijn keel door. Ik trok hard aan de bak en door mijn beweging vielen de tomaten op de grond. Patrick begon te lachen en keek mij minwaardig aan. Nu Patrick afgeleid was kon ik maken dat ik weg kwam. Ik rende zo snel ik kon weg en hoorde een klap wat zou betekenen dat Patrick gevallen was. Ik grinnikte even en zag de deur voor het persoonneel steeds korterbij komen. Ik legde mijn hand op de deurknop en voelde de kou tegen mijn hand aan dringen. Snel vluchtte ik naar binnen en liet me tegen de muur aan glijden en legde mijn hoofd tegen mijn benen aan. Waarom was er nou niemand die de overvallers kon laten verdwijnen. Een rare aangebrande geur drong mijn neus binnen. Verbaasd keek ik op en mijn ogen werden groot. Grote hete vlammen stonden voor mijn ogen te dansen. Geschrokken stond ik op en snelde naar de deur en rammelde eraan. Tranen sprongen in mijn ogen door de irriterende lucht en door het feit dat ik die stomme deur niet open kreeg.
‘Ga open!’ schreeuwde ik kuchend. ‘Als je nu niet open gaat, dan zweer ik je… Daar ga je spijt van krijgen!’ Net toen ik dit had gezegd viel de deurklink met een harde klap op de grond. ‘Dit bedoelde ik dus niet’ zuchtte ik. Snel draaide ik me om en zag hoe de vlammen dichterbij kwammen. Snel hapte ik naar adem en begon op de deur de kloppen. Na een tijdje zo te hebben gestaan gaf ik het op en liet me langs de deur afgleiden en bedekte met mijn arm mijn ogen en mijn mond. De tranen liepen over mijn wangen en niet alleen door de lucht. Niemand zou me nog komen redden. Wat wel raar was, was dat de temperatuur een stukje gezakt was. Ik tilde mijn hoofd een stukje op en schrok voor de zoveelste keer alweer vandaag. Er stonden vijf jongens voor mijn neus en het vuur was totaal verdwenen.
‘W-wat?’ wist ik ongeloovig uit te brengen. Ik knipperde ongeloovig een paar keer en liet mijn blik over de jongens glijden. Ze waren allemaal niet bepaald lelijk, maar van een jongen kon ik echt mijn ogen niet vanaf houden. De jongen in het zwarte pakje in de trent van Batman.
‘Wij zijn..’ zeiden ze inkoor alsof ze het hadden afgesproken, wat misschien ook wel zo was.
‘Mr. Carrot, Supercurly, foody food, Mailikman en Batpayne’ stelden ze zich een voor een voor. Ik was alles meteen vergeten en kon nog alleen maar glimlachen. Zonder na te denken rende ik op ze af en knuffelde ze bijna dood. ‘Dankjewel!’ riep ik uit.
‘Dat kun je misschien beter zometeen zeggen’ zei Mr. Carrot lachend. Nieuwsgierig en verward keek ik hem aan.
‘BatPayne wil je nog iets zeggen’ grinnikte Supercurly. Ik voelde mijn wangen een beetje blozen en keek BatPayne nieuwsgierig aan. Hij keek de jongens kwaad aan en zijn wangen kleurde rood. Iets wat hem nog schattiger maakte.
‘Vertel’ moedigde ik hem aan. ‘Nou…uhm..’ stotterde hij verlegen.
‘Hij vindt je leuk!’ schreeuwde Foody food opeens. Een gevoel van blijdschap ging door me heen. Hoe kon dat ik had hem toch nooit ontmoet? Al moest ik zeggen dat we wel meteen een klik hadden. Ik keek BatPayne aan en herkende opeens zijn bruine Puppyogen ergens van. Opeens viel het me in. Foody food… Mr. Carrot… Malikman…Supercurly…BatPayne… Was dit, nee dat kon gewoon niet.
‘Zijn jullie…’ een voor een keek ik ze onderzoekend aan. Ze deden hun maskers af en ik kreeg zo wat een hart aanval.
‘Omg jullie zijn One Direction!’ verbluft keek ik ze aan. Even was ik vergeten wat Niall net had verteld en keek ik ze gewoon sprakeloos aan.
‘Over wat Niall zei…’ herrinerde Liam me. ‘Hij… heeft gelijk’ Oké of ik was net overleden en was in de hemel aangekomen of ik was tijdens het winkelen in slaap gevallen en droomde dit allemaal.
‘Maar je kent me niet’ stamelde ik. Liam begon een heel verhaal te vertellen hoe hij al die tijd net alsof had gedaan of hij een fan was en dat hij stiekem ook nog een superheld was. Kon het beter? Ik ving maar de helft van zijn verhaal op aangezien ik steeds weg droomde in zijn ogen. Hij pakte mijn hand en onze vingers verstrengelden met elkaar. Zonder weg te kijken van zijn ogen liepen we door de supermarkt naar buiten. Een paar mensen begonnen te schreeuwen en te fluiten, maar ik negeerde alles. Het enige waar ik nu oog voor had was Liam. Mijn superheld. We bleven stil staan en hij keek me glimlachend aan. Iets wat mij deed smelten. Opeens hoorde ik Louis iets roepen over dat Liam dit allemaal in scene had gezet omdat hij graag een goede eerste indruk wou maken. Iets wat eigenlijk best wel erg is aangezien ik me rot was geschrokken en echt had gedacht dat ik dit nooit ging overleven, maar meteen had ik hem vergeven. Zijn gezicht kwam dichterbij en mijn hart ging als een razende te keer. Zijn lippen raakten de mijne en de vlinders gierden door mijn buik heen. Alles was perfect. Alles op de rode en boze Patrick op de achtergrond na die onze kus wilde verpesten, maar gelukkig wist Louis nog een tomaat in zijn gezicht te gooien om hem zo te stoppen en konden Liam en ik onze gang gaan.

The End.

In your face Patrick!