Eighty-Eight

*Zoey Miller

Oh mijn god. Oh mijn god. Oh mijn god. Hier stond ik dan, buitengesloten met Harry.
De sleutels van het huis lagen binnen. Als we de deur met geweld open kregen zou iedereen gegarandeerd wakker worden en zich luidop afvragen wat we buiten aan het doen waren tijdens een romantische meteorietenregen midden in de nacht. Met alle geruchten van tegenwoordig en ons gedrag erbij was ik bang dat Liam langzaamaan een vermoeden begon te krijgen en dit was wel het laatste dat ik dan nodig had. Hij was namelijk echt niet achterlijk, integendeel: hij was erg intelligent.
Hoe vaak ik me al niet had verbaasd over zijn goede resultaten en opmerkzaamheid. Het verbaasde me dat hij niet vanaf dag 1 doorhad dat er iets speelde tussen mij en Harry, maar waarschijnlijk vond hij het gewoon zo onmogelijk dat zijn beste vriend iets zou beginnen met zijn nichtje dat hij het gewoon niet wou doorhebben. Als hij ons morgen hier buiten zou ontdekken met z’n tweetjes zou hij zich toch ongetwijfeld vragen beginnen te stellen.
‘Wat nu?’ Ik hoopte dat Harry een oplossing zou vinden want ik had werkelijk geen idee hoe we ons hieruit zouden krijgen. Hij dacht even na en trok me toen aan mijn hand mee naar de zijgevel van het huisje.
‘Louis slaapt met het raam open.’ Hij gebaarde naar het open raam op de eerste verdieping.
‘En hoe gaan we daar geraken?’ vroeg ik aarzelend. ‘Zonder al te veel lawaai.’ voegde ik er nog aan toe. Harry dacht weer na en tilde me toen op. Ik slaakte een kreetje en begon wat te spartelen. Wat haatte ik het als mensen me optilden, het deed me het gevoel krijgen dat ik zo kwetsbaar was. Het feit dat het Harry was die me optilde maakte al wat goed, maar toch.
‘Wat doe? Ga ja me naar binnen gooien, ofzo?’ riep ik. Hij moest lachen om mijn reactie en tilde me iets hoger. ‘Ik laat je heus niet vallen, hoor. Probeer gewoon je vast te grijpen aan het raam en te op te tillen.’ Ik was verbaasd hoe sterk hij was. Ik wist wel dat hij spieren had, die had ik meer dan goed bekeken tijdens ons nachtje op hotel, maar hij tilde me zo moeiteloos op dat ik me bijna gewichtloos voelde. Onhandig probeerde ik me omhoog te werken, ik steunde op Harry’s schouders en graaide naar de vensterbank. Het voelde erg wankel, maar ik vertrouwde hem. Het was vrij donker maar toen ik me zo ver mogelijk had uitgestrekt voelde ik hoe mijn vingertoppen de vensterbank konden raken. Ik probeerde nog een beetje hoger te komen toen ik me plotseling misrekende en gilde luid wanneer de zwaartekracht mij en Harry terug naar de grond trok. Harry kreunde toen hij mijn val brak maar krabbelde snel overeind en leek zich niet bezeerd te hebben. ‘Gaat het met je? Wat gebeurde er?’
‘Afstand verkeerd ingeschat.’ antwoordde ik pijnlijk. Lief stak hij zijn hand naar me uit en trok me overeind. Een pijnscheut ging door mijn rechtervoet toen ik mijn gewicht erop zette en ik kreunde.
Bezorgd ondersteunde Harry me. ‘Heb je je voet bezeerd?’ Hij wachtte niet op mijn antwoord en keek me schuldig aan. ‘Het spijt me, ik had je niet mogen optillen, nu heb ik je pijn gedaan.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Het gaat wel.’ Probeerde ik hem gerust te stellen. ‘Hoe gaan we nu binnen geraken?’ ‘Niet, ik ga je niet nog eens optillen en je misschien opnieuw laten vallen. We zullen morgen wel een excuus verzinnen als ze ons hier vinden. We liepen –Nou ja, hij liep, ik strompelde- terug naar de stoel waar we vandaan kwamen en gingen opnieuw liggen. Ik was benieuwd naar morgen.

Oh god. Ik schrijf hier over een meteorietenregen en een paar dagen later een ramp in Rusland, ik word zo een beetje bang van mezelf. Misschien moet ik een keer schrijven over mezelf terwijl ik Harry Styles ontmoet. Hebben jullie de Joepie gelezen? Er stonden geruchten in dat Zayn met 1D zou willen stoppen! Hoop met mijn hele hart en ziel van niet... Het zou niet hetzelfde zijn zonder hem.