14

Het geluid kwam dichterbij en nam vormen aan.. vormen van hartverscheurende mannen geschreeuw. Zijn stem, zo ongelofelijk herkenbaar, zo angstaanjagend. Charlie.. het was Charlie! Van rennen naar sprintte, sneller.. sneller!
'Charlie!' riep ik doodsbenauwd, 'Charlie ik kom eraan!' Ik ontweek de obstakels en hoorde het geschreeuw steeds duidelijker. Ik kon er niet meer omheen draaien, ik was niet te overbezorgd, Charlie zat niet lekker warm in zijn grote kantoorstoel verslagen te maken.. hij was echt in gevaar.
Het drama moest enkel nog beginnen, iets wat ik niet had kunnen voorzien speelde nu als een horror scenario voor mijn ogen. Zijn bloeddorstige ogen reken neer op Charlie die zijn armen tegen hem verweerde. Vol ongeloof, woede en frustratie stond ik oog in oog met wat ooit de liefde van mijn leven geweest was.. nu een werkelijk monster waar Jacob mij voor gewaarschuwd had.
'Edward blijf met je poten van mijn vader af!' Ik dook ervoor en keek hem met een afschuwelijke afkeur aan. Wat was er van hem geworden, hoe had hij dit in hemelsnaam kunnen doen? Werkelijk waar, hoe stom had ik kunnen zijn om hem te vergeven van zijn vorige daden, die bewezen alleen maar hoe puur slecht hij was.
'Het is niet wat het lijkt Bella,' reageerde hij, zijn ogen kleurde kastanje bruin.
'Het is precies naar wat het lijkt!' Snauwde ik, de rimpels in mijn gezicht die je anders nooit zag lieten zien hoe kwaad ik wel niet was op dit afschuwelijke monster.
'B.. B.. Bella.' Charlie snakte naar adem en wist nog net een weg te vinden om mijn naam van zijn lippen af te persen. Ik hurkte bij hem neer en zag de verwondingen die hij had opgelopen. Zijn armen zaten vol met blauwe plekken, zijn gezicht vol met schrammen. Aan hem te zien had hij gevochten voor zijn leven.
'Ik ben hier pap,' een traan wist zich van mijn wang af te werpen die zo sierlijk uiteen spatte op de koude kille grond. 'Alles komt goed.' Hij keek me aan, trok zijn mondhoeken wat meer omhoog al was de pijn in zijn gezicht nog steeds zichtbaar.
'E.. Edward,' begon hij.. 'Edward heeft .. heeft dit niet gedaan.' Hij keek van mij naar hem en toen weer terug.
'Hoe bedoel je?' Ik keek nu ook over mijn schouder.
'Er.. er..'
'Pap je moet rusten,' onderbrak ik hem bezorgd, de woorden waren zo fragiel dat ik liever had dat hij niets zei. 'Kom, ik help je.' Ik hees Charlie iets wat omhoog waarna ik hem onder mijn schouder nam en hem probeerde op te tillen.
'Moet ik je helpen, dat gaat zo niet lukken?' Edward had een brede grijns op zijn gezicht, kennelijk genoot hij er wel van dat ik ongelijk had vanaf de eerste seconde dat ik hen had aangetroffen. Alleen omdat ik inderdaad niet sterk genoeg was stemde ik hier mee in, maar dat nam nog niet weg dat ik dit vage gedoe maar niets vond.
Eenmaal thuis ging het sneller dan verwacht, Charlie lag in zijn bed en was binnen de kortste keren in slaap gevallen. Het deed me goed dat hij zijn rust gevonden had. Nu kwam de moeilijkste taak, Edward het huis uit sturen en hopelijk zonder getrek of geduw.
'Bella,' we stonden in de hal, ik had hem de deur al gewezen maar hij wilde niet luisteren. 'Ik zweer je dat ik niets gedaan heb. Ik trof hem zo aan en wilde hem net helpen toen jij kwam aanstormen.. goede timing trouwens.' Ik wees nog steeds naar de deur en wilde er eigenlijk zo min mogelijk van horen, van Edward althans.
'Ik meen het!'
'En die bloeddorstige ogen van je dan? Niet liegen, ik zag ze!' De woede in mij borrelde.. nee het kookte, ik was laaiend.
'Bloed.. je weet hoe ik reageer op open wonden.. de geur.' Wat hij zei was logisch, maar ik was te koppig om daar aan toe te geven.
'Het zal wel, wil je nu alsjeblieft gaan!' Een grommende ondertoon was voldoende om Edward eindelijk mijn huis uit te sturen, al ging dit niet heel snel. Uiteindelijk kon ik de deur sluiten en liet ik mijzelf op de grond glijden. Tranen stroomde over mijn wangen. Onbegrip en verdriet, ik snapte er helemaal niets van. Als Edward het niet geweest was, wie dan wel?