01

Langzaam loop ik de trap af naar beneden en zucht even. Vandaag ga ik naar zo'n stom afgelegen plek in de woestijn. Nou, het is eerder gewoon een boerderij, maar helemaal afgelegen. Mijn ouders doen me dit aan, omdat ik volgens hun te veel uitga, te laat thuiskom en dan ook nog dronken ben. Gelukkig weten ze niet dat ik ook drugs gebruiken, anders zouden ze me regelrecht naar een inrichting sturen. 'Kleed je gelijk maar weer om.' zegt mijn moeder tegen me als ik nog maar net de woonkamer binnen ben. Verbaasd kijk ik naar mijn kleding. 'Wat is er in vredesnaam verkeerd aan?' roep ik verbaas uit. Ze zucht even en gaat op een stoel zitten. 'Je moet wel een goeie indruk maken en met die kleding..' 'zie ik eruit als een slet!' maak ik haar zin af. Ze zegt dat ze het niet zo bedoelde, maar ik geloof haar niet en ren de woonkamer uit naar boven om me toch om te kleden. Snel haal ik een iets minder sletterig - zoals mijn moeder het noemt - setje uit mijn kast en trek die aan. Weer loop ik naar beneden en ik zie dat alle koffers van mij al klaar staan in de gang. Dat heeft mijn vader snel gedaan, denk ik bij mezelf. 'Als je weer wat waagt te zeggen over mijn kleding ga ik al helemaal niet mee naar landje afgelegen.' waarschuw ik mijn moeder als ze haar mond op wil doen. Snel sluit ze haar mond en mompelt nog wat tegen zich zelf. 'Hé, even wat aardiger tegen onze moeder doen..' Geschrokken kijk ik naar de plek waar het geluid vandaan komt en zie dat het Eduard is die uit het niks vandaan komt. 'Ik schrok me rot.. En dan beslis ik zelf wel even.' komt er daarna bot uit mijn mond. Hij kijkt even geschrokken naar me, maar herstelt zich snel. Hij mompelt even wat. 'Wat zei je?' Boos kijk ik hem aan, maar hij geeft geen antwoord op mijn vraag. 'Wat ben ik blij als jij weg bent.' Ik doe alsof ik zijn opmerking niet heb gehoord en ga aan de eettafel zitten. 'We moeten gaan.' roept mijn vader vanuit de gang. 'Ik zit ook nog maar net hoor...' Gelijk krijg ik een kwade blik van mijn moeder toegeworpen en met een koude blik kijk ik haar aan. Zuchtend sta ik alsnog op en loop zo snel mogelijk de gang binnen. Blijkbaar is mijn vader bezig geweest met de koffers in de auto te zetten, want er staat niks meer. 'Eduard, zeg even gedag tegen je zusje.' hoor ik mijn moeder tegen hem zeggen. Hij loopt de gang binnen met een koude blik en geeft me een knuffel. 'Ik zal je zo niet missen, wat een rust thuis.' fluistert hij kill in mijn oor. 'Insgelijks.' krijgt hij als antwoord terug. Met een fake glimlach kijk ik hem aan en loop naar buiten. Mijn vader gaat me naar het afgelegen land rijden dus ik moest nu ook afscheid nemen van mijn moeder. ''Ik ga je missen schat.' zegt ze ontroerd als ze haar armen om me heen gooit. 'Geloof je het zelf.' mompel ik zachtjes in haar schouder. Volgens mijn heeft ze wel gehoord wat ik zei , maar negeerde ze het gewoon. Mijn moeder geeft me een paar kussen en dan stap ik in de auto. 'Ready?' vraagt mijn vader terwijl hij de auto opstart. Ik haal mijn wenkbrauwen op en kijk hem kill aan. 'Nee!' Alsnog start hij de auto helemaal en rijdt weg. Here we come awfull life..