Het Hotel

Amy

Ik neem de lobby van het hotel zo goed mogelijk in me op. Kristallen kroonluchter,
crèmekleurige muren en een hoekje met drie bankjes en een tafeltje waar verschillende
koekjes en taartjes op staan. De balie is van één of andere gladde steensoort gemaakt (ik weet
niet zo veel van materialen). Door alleen maar naar de lobby te kijken weet ik al dat dit een
poepieduur hotel is. ‘Em, dit is toch veels te duur voor ons?’ vraag ik. ‘Er was een
aanbieding: als je een jaar hier verblijft, betaalt u voor de helft van de prijs’ antwoordt ze.
Maar dan is het toch alsnog duurder dan een gewoon hotel? Voordat ik ertegenin kan gaan
gaat ze verder: ‘En als we toch sterren worden moeten we wel in een sterren hotel slapen.’ Ik
ga er niet tegenin want ik wil hier eigenlijk helemaal niet weg. ‘Regel jij de balie maar, ik ga de lobby bekijken,’ zegt ze. Ik loop naar de balie. ‘Hallo, kan ik u helpen?’ vraagt de
vriendelijk uitziende vrouw achter de balie. ‘Ja, we zijn hier voor de jaaraanbieding,’ antwoord
ik. ‘Oh ja, jullie zijn Amy Visser en Emma Heeremans?’ ‘Ja,’ antwoord ik snel. ‘Jullie kamer is nog niet klaar. Jullie kunnen vanavond de sleutel halen.’ Ik kijk naar Emma die op een van de bankjes de lobby door kijkt. ‘Wat is er?’ vraagt ze. ‘We kunnen de sleutel pas om negen uur halen,’
antwoord ik. Ik richt me weer tot de vrouw en ze vervolgt haar verhaal. ‘Jullie kunnen wat gaan eten in de eetzaal. Daarna kunnen jullie op het terras zitten voor entertainment.’ ‘Ok, dankuwel.’ En ik ga alvast op zoek naar de eetzaal terwijl ik Emma allesuitleg. Uiteindelijk vinden we hem en ik kan niet geloven wie daar aan een tafeltje voor vijf zitten. Emma had gelijk over dat dit een sterrenhotel is en ik blijf met grote ogen staan. Emma stopt ook. ‘Wat is er?’ vraagt ze bezorgt. Ik kan het antwoord niet hardop zeggen en begin
hevig te stotteren. Emma kijkt de eetzaal rond en verstijft als ze ze ziet zitten. Ik verstijfd van
geluk en zij van ongeluk. De vijf jongens van One Direction zitten daar als vijf gewone
jongens nietsvermoedend te eten. ‘Nee dit meen je niet!’ bazelt Emma in zichzelf. Ze is de
grootste hater van hun die ik ken. Ik glimlach in mezelf en loop naar het lopend buffet. Emma
volgt in stilte met een koppig gezicht. ‘Weetje Emma, je had gelijk. Wij sterren horen thuis in
dit sterrenhotel.’ Ze kijkt me boos aan, maar zegt niks. Ik kijk naar al het eten en na lang
twijfelen kies ik voor patat met kipnuggets (ik wil niet dat een bepaald iemand mij ziet met
een rooie mond van kippenkleufjes). Ik zie een lege tafel voor twee vlak bij de jongens en
probeer te doen alsof ik naar een willekeurig tafeltje loop. Emma heeft het door en begint aan
mijn arm te trekken. ‘Ik wil daar niet zitten,’ fluistert ze boos. ‘Je moet!’ fluister ik terug. Ik
weet niet waarom, waarschijnlijk om mij een plezier te doen, maar ze sloft langzaam mee
naar het tafeltje. Ik ga opgelucht zitten en Emma ploft neer aan de andere kant. ‘Zo daar zitten
we dan, als echte sterren in een sterrenhotel,’ zeg ik. Emma knikt met een boos gezicht en
voegt eraan toe: ‘Ja maar niet elke ster is even leuk!’ Ik moet lachen omdat het er grappig uit
ziet hoe zij woedend op een patatje kauwt. Opeens hoor ik door de eetzaal het refrein
van ‘Everything about you’ van One Direction en kijk op. Ik schrik als ik merk dat het uit
mijn zak komt. Shit! Ik had mijn moeder belooft te bellen als we in het hotel waren! Met een
knalrood hoofd pak ik hem uit mijn zak en neem op. ‘Met Amy’ zeg ik. Ondertussen gaat
Emma stuk van het lachen. Aan de andere kant van de lijn hoor ik de stem van mijn moeder.

Na een kort gesprek over wanneer ik wel en niet moet bellen hang ik (nog steeds met een

rood hoofd) op. Zo te zien kan Emma niet meer stoppen met lachen. Ik werp haar een
vernietigende blik toe en zeg: ‘Hou op! Ik schaam me dood oké!’ ‘Sorry hoor dit zie ik niet
elke dag!’ zegt ze tussen het lachen door. ‘Jou kans om indruk te maken is echt voorbij,’ gaat
ze verder. ‘Ik kan het altijd nog proberen,’ antwoord ik. En zo gaan we door tot we klaar zijn.
Ik kijk snel even naar de jongens van One Direction en we lopen de eetzaal uit.

Even later zitten we op het terras. ‘Hé Emma, er waren toch activiteiten die je kon uitkiezen?’
begin ik een gesprek. ‘Ja hier is de folder.’ En ze geeft hem aan me. Ik bekijk hem. Er staat
van alles. Paardrijden, pijl en boogschieten, vlotten bouwen, ballroomdansen, dj-lessen, een
cursus fotograferen, drama, de lekkerste fruitcocktails maken en nog veel meer. ‘Er zitten
leuke tussen,’ zeg ik tegen Emma. ‘Jazeker ik kan echt niet kiezen,’ antwoordt ze. ‘Weet je
wat? Jij vind ze toch allemaal leuk. Ik ga ons alvast inschrijven bij de receptie.’ ‘Is goed jij
weet wel wat ik wel en niet leuk vind, maar waag het niet om iets stoms te kiezen!’ ‘Jaaa!
Houd jij nou maar de tafel bezet,’ zei ik nog voordat ik richting de receptie liep. Als ik had
gezegd dat ik Zayn en Liam over dat duo-paardrijden en ballroomdansen had horen praten
had ze me nooit alleen laten gaan. Als we bij hun komen morgen kan ik mooi dat gedoe met
mijn mobiel rechtzetten. Als ik aankom moet ik nog steeds aan de luxe lobby wennen waar
de receptie is. Ik loop naar de balie waar allemaal folders liggen. Naast de folders liggen de
inschrijfformulieren. Ik pak een pen uit mijn tas en 2 formulieren. Je moet minimaal 3 dingen
en maximaal 5 invullen. Bij 1 zet ik duo-paardrijden neer, 2 wordt ballroomdansen, 3 gewoon
paardrijden en 4 pijl en boog schieten. Nummers 1 en 2 natuurlijk voor One Direcction en 3
en 4 zijn gewoon leuk. Eronder moet je je naam en kamernummer neerzetten. Ik loop naar
de receptioniste en vraag of ze de sleutel heeft. Het is nog geen negen uur, maar ze heeft hem
wel. We kunnen dus naar onze kamer, het is nummer 205. Tegen Emma zeg ik natuurlijk dat
er twee soorten paardrijden die je kon kiezen en bij dat ballroom gebeuren dat het gewoon
dansen is, anders wordt ze waarschijnlijk boos.

Als ik ga zitten vraagt ze, zoals ik al verwacht heb, wat ik heb gekozen. En zoals ik al had
voorbereid zeg ik: ‘Pijl en boog schieten, dansen en twee soorten paardrijden, vast dressuur en
springen ofzo,’ ‘Gelukkig, ik was al bang dat je ballroomdansen had gekozen. Straks hadden
we moeten dansen met een oude gek van tachtig. Ik slik en als antwoordt op haar zin zeg
ik: ‘Dat kan niet, het zijn speciale activiteiten voor achttien tot tweeëntwintig jarigen.’ ‘Nou
ja, we gaan toch niet ballroomdansen.’ Voordat ik kan antwoorden begint het entertainment.
Het is een vuurshow. Het publiek gaat helemaal los. Wij hebben het al vaker gezien en
plots herinner ik me iets. Ik tik Emma op haar schouder en laat de sleutel zien. Ze begint te
glimlachen en we lopen naar boven. ‘Morgen zijn de activiteiten bekend. Het kan natuurlijk
zijn dat we iets stoms hebben, dus dan hoef je niet boos te zijn,’ zeg ik onderweg. ‘Ja,
dan kunnen wij er niks aan doen,’ antwoord ze. Gelukkig dan kan ik doen alsof we bij
dat ‘stomme’ ballroomdansen komen. Als we de kamer inkomen kijk ik mijn ogen uit. Het is
niet erg groot maar wel erg luxe. Er staan twee tweepersoonswaterbedden, een koelkast met
een ingebouwd koffiezetapparaat, twee grote kasten met één helft voor kleding en de andere
helft voor de koffers, een kleine kroonluchter, een breedbeeld tv met een vierpersoonsbank en
een tweepersoonsbankje. In de badkamer is een massagedouche en een jacuzzi. Ik loop het
balkon op en geniet van het uitzicht. ‘Ik vind het hier nu al geweldig,’ zeg ik als ik weer naar
binnen loop om de koffers uit te pakken. ‘Weetje, ik ook. Ook al is de babyclub hier ook,’
antwoordt Emma.