We'reLikeChocolatmilk_

“Wakker worden, oudje”
“Nessie, ugh, laat me nou slapen”
Ik voelde hoe haar koude handen naar men onderbuik gleden.
“Ik waarschuw je nog 1 keer”
Ik negeerde haar zoveel ik kon en duwde men tanden in men onderlip om niet in lachen uit te barsten.
“Goed dan” ze begon me wild te kietelen.
“Nee, stop... haha, ik geef me over. Nessie alsjeblief!” smeekte ik lachend.
“Ga je opstaan?”
“Ja...” lachte ik buiten adem. Zelfvoldaan viel ze naast me neer op bed.
“waarom heb jij eigenlijk zo koud en ik niet?”
daar dacht ze over na.. “Weet ik niet misschien...” ze dacht verder
“We zijn net als... Chocomelk.”
“Chocomelk?” vroeg ik lachend.
“Ja precies...” ,ze ging rechtop zitten en legde haar handen op men men wang, “Jij bent de warme chocomelk en ik... Ik ben de koude... Maar we zijn even lekker” lachte ze.
Nessie en haar vreemde theorieën. Ik voelde hou de kou van haar handen door men lichaam kroop.
“Maar we hebben allebei een witte huid... Horen we dan geen melk te zijn.” ze lachte weer.
“We moeten serieus doen nu... we worden 17 vandaag.”
“You will be 17 forever...” ze begon de song van metro station te zingen en ik kon er niets beter op vinden dan terug te lachen.
“Man, jij hebt warm.” klaagde ze opeens.
“Man, jij heb kóud. Straks verander ik nog in een ijsblokje.”
“Maar wat een lief, schattig ijsblokje zou je zijn.” Carlisle verscheen lachend in de deur opening.