Het Vliegtuig

Emma

‘Dag pap, dat mam!’ ik zwaaide mijn ouders uit terwijl ik samen met Amy naar de incheckbalie liep. Amy en ik gingen op reis naar Hollywood om beroemde actrices te worden, we waren geselecteerd voor een aantal films en we keken of we een rol kregen, dat was eigenlijk wel zeker en toen we op ons mobieltje een sms kregen dat we waren geselecteerd om mee te doen aan een film, maar er waren nog een paar andere meiden en ze konden nog niet kiezen dus besloten we uit voorzorg maar alvast naar Hollywood te gaan om nog een keer een scène uit de film te laten zien. Als we de rol dan niet kregen dan hadden we in ieder geval een bijrol in een andere film, maar in die film hoefde Amy (mijn aller-aller-allerbeste vriendin) maar een zin te zeggen. In de film waar we nu auditie voor deden was dat niet zo, we hadden ons opgegeven voor de hoofdrol en we waren er voor 90% zeker van dat wij die ook kregen. In Hollywood lagen nog veel meer kansen en we droomden al vanaf we elkaar kenden van acteren, dus zouden we zeker alle kansen grijpen die we maar konden grijpen. Zelfs als het een heel lang pad zou worden naar de wereld van acteren zouden we die bewandelen, het liefst zo snel en kort mogelijk door gelijk uit te breken, maar we zouden het proberen. ‘Kan ik jullie iemand aanwijzen die een beetje op jullie zal letten in het vliegtuig?’ vroeg de aardige dame achter de balie. Ik keek naar Amy, we waren alleen en ik had nog nooit gevlogen dus ik wist de weg ook niet. Amy had het een keer gedaan maar toen was ze 10 en ze kon zich 8 jaar later er maar heel weinig van herinneren. Amy was 18, en ik was 17 maar werd bijna 18, we kenden elkaar al sinds we in de brugklas zaten. We leken zoveel op elkaar dat we wel vriendinnen moesten worden. Amy’s uitdrukking kon ik na al die jaren lezen, ‘dat is niet nodig’ zei ik ‘maar het zou wel fijn zijn als u even aanwijst waar we heen moeten.’ ‘Tuurlijk lieverd, je moet zometeen de linker gang in en daarna de deur uit, dan kom je op het vliegveld en word je naar het vliegtuig geleid. Maar voordat je dat doet moet je je koffers en tassen daar inleveren.’ Ze wees naar een lopende band waar een enorme rij voor stond. ‘Snap jij het Amy? Linkergang, deur naar buiten maar eerst in de rij gaan staan om de koffers te dumpen.’ ‘Yep, I got it’ zei ze. ‘Oké, dank u wel mevrouw’ zei ik en we liepen naar de rij toe. We stonden wel een kwartier in de rij en al die mensen hoefden alleen hun koffer te dumpen. Zo moeilijk kon het niet zijn toch. Ik zuchtte. Maar eindelijk waren we aan de beurt. We dumpen onze koffers snel op de lopende band want achter ons stond al een kwartier een slechtgehumeurde man op ons te klagen, vreselijk irritant, net als One Direction, die waren ook vreselijk irritant, ik was de grootste hater van 1D die je maar kunt bedenken, stiekem had ik mijn zelfgemaakte dartbord van 1D meegenomen. Van Amy mocht ik hem niet meenemen maar ik had niet geluisterd, zij had ook al haar 1D posters meegenomen dus ik had mijn dartbord meegenomen. Zo simpel was het.
We liepen door de linker gang naar de deur en toen naar buiten, daar stond al een stewardess om ons naar het vliegtuig te loodsen. We gingen op onze plek zitten en Amy begon zowat te stuiteren op haar stoel, ‘doe eens rustig, we worden door iedereen aangestaard!’ siste ik. ‘Sorry hoor, ik ben gewoon zo blij dat we naar Hollywood gaan!! HOLLYWOOD Emma! Dat is toch cool!’ ‘Ja dat is zeker cool Amy maar ik denk niet dat ik ga stuiteren op mijn stoel, ik ben doodsbang voor vliegtuigen!’ ik fluisterde, ik was als de dood voor vliegtuigen, ze konden zo neerstorten of de piloot kon bedreigd worden en dan waren we dood. Daar ging onze carrière. ‘Amy, relax, de enige die hyper of bang moet zijn ben ik, want ik heb nog nooit gevlogen.’ Ik hoorde een stem door de radio die zei dat we onze gordels vast moesten maken, ik was zo bang dat mijn handen trilden en Amy het moest doen. ‘Jij bent echt een watje weetje?’ zei ze. Ik wist dat ze gelijk had, ‘maar alleen om dit soort dingen’ zei ik. ‘ik ben niet bang, alleen als het bijvoorbeeld voor de eerste keer gebeurd, zoals nu.’ Het vliegtuig steeg op, wiebelend maar we vlogen. Ik slaakte een zucht en hoorde Amy naast me giebelen. ‘Ach hou toch op!’
We zaten al een tijdje in het vliegtuig. Amy had intussen haar oortjes ingedaan en was naar 1D muziek aan het luisteren, ze had een tijdschrift in haar hand met op de kaft heel groot de babyclub (one direction) afgebeeld. Jakkes. Ik moest naar de wc, ik wist niet waar het was en ik vond het een beetje raar om dat aan Amy te vragen, er zou vast weer een lachbui komen. In de stoelen voor mij hoorde ik het woordje toilet vallen en iemand wees naar een gang. Ik hoorde ook klas 1 dus de wc was ik klas 1. Ik liep daar maar heen. Ik duwde de deur open die klas 1 scheidde met klas 2 en keek een beetje rond, klas 1 verschilde niet zo veel van klas twee alleen had klas 1 rode leren stoelen die klas 2 niet had, die had stoelen van een zachte voering, veel prettiger, al zeg ik het zelf. Ik keek ook een beetje naar de mensen die er zaten, ik had allemaal rijke kaklui verwacht maar dat was niet zo, ik mijn hoofd had ik een plaatje van een dikke dame in een roze jurk die veels te strak dichtgesnoerd was, de dame zelf had een ton aan make-up op en zag er niet uit met al die zelfbruiner, ze had ook een heel zwaar en dik parelsnoer om haar hals samen met dure oorbellen van goud. Ik moest lachen om mijn eigen fantasie. Maar toen ik wat verder de eerste klas doorliep zag ik iets wat ik niet leuk vond. Ik wist dat One Direction laatst een concert had gegeven in Nederland maar ik wist niet dat ze met hetzelfde vliegtuig als Amy en ik naar Hollywood gingen. De babyclub zat daar met popcorn te gooien totdat een stewardess eraan kwam hollen zodat de baby’s niet meer troep konden maken. Ik had best goeie namen voor ze verzonnen. Harry was Parry, (ik weet niet waarom) Liam was Lepelmans, Niall was Nagel, dinges was Lelijke Eend en Louis was Koeis. Ik liep verder en probeerde niet op de babyclub te letten en ook niet op popcorn te gaan staan. Ik zag het bordje wc hangen en liep er snel naartoe. Ik besloot Amy hier maar niets over te vertellen, zij zou om de minuut zo charmant mogelijk naar de wc lopen en een keer uitglijden over de popcorn om in Parry’s armen te kunnen liggen. Waarschijnlijk zou ze zelf wel een keer naar de wc gaan maar dan doe ik net alsof ik zo nodig moest dat ik de babyclub helemaal niet had gezien. Niet een gehele waterdichte smoes wand ik had gezegd dat ik de stank van 1D zelfs op een kilometer afstand kon ruiken. Achja, dat zou ik zo wel zeggen dat ik het hier vond stinken. Probleem opgelost.
Ik ging weer zitten, ‘vind jij het hier ook stinken?’ vroeg ik. Amy snoof in de lucht, ‘nee ik ruik alleen onze luchtjes.’ ‘O, oké’ Ze had gelukkig niet door dat ik het over de babyclub had. We zaten nog een hele tijd in het vliegtuig totdat de vrouw weer door de radio zei dat we onze gordels vast moesten maken. FLOEP en daar was mijn spanning weer! Het kon nog steeds misgaan! Toen ik vast zat bedacht ik me dat zometeen we uit hem vliegtuig moesten en dat 1D dat ook moest. We moesten of heel snel eruit of als laatste. ik hoorde door de radio dat het vliegtuig geland was en ik slaakte alweer een zucht, Amy keek me triomfantelijk aan: ‘zie je? Dat was toch helemaal niet eng?’ Ik moest wel toegeven, het viel wel mee. ‘Ja, het was oké.’ Maar stiekem was ik nog steeds doodsbang. De dame zei dat je je spullen kon opruimen, ik deed dat sloom en soms liet ik wat vallen om het weer op te rapen. Er waren al een heleboel mensen uit toen wij er eindelijk uit gingen, mijn plannetje had wel gewerkt. We haalden onze koffers weer op, (we moesten weer een kwartier in de rij staan) deze keer stond er een vrouw achter ons die heel erg opgewekt en vrolijk was en de hele tijd tegen ons babbelde, ik hmm-de maar een beetje om de schijn te wekken dat ik luisterde maar eigenlijk probeerde ik ervoor te zorgen dat Amy de babyclub niet zag. Toen de babyclub hun koffers pakte draaide ik Amy zo om dat ze met haar rug naar het toe stond en zij weg konden lopen zonder dat Amy flauw zou vallen, daar had ik geen zin in.
We stonden buiten te wachten totdat de taxi was gearriveerd die ons naar het hotel zou brengen. De man had gezegd 2 uur bij de ingang van het parkeerterrein. Wij stonden daar maar te wachten en inmiddels was het kwart over twee. ‘Laten we een rondje gaan lopen’ stelde Amy voor. ‘ja, misschien zien we hem wel ergens. We liepen een rondje en zagen uiteindelijk een gele auto staan. ‘Misschien is dat hem!’ ‘Ik denk het wel’ zei Amy, we liepen naar de auto en daar stond onze taxichauffeur. ‘waarom duurde het zo lang voordat jullie hier waren dames?’ ‘Sorry hoor meneer, maar we hadden bij de ingang afgesproken en daar hebben wij staan wachten.’ Ik zei het een beetje met venijn in mijn stem, we hadden 15 minuten met onze koffers in de bloedhete zon gestaan! ‘Ja, dames, jullie wisten hopelijk wel dat er een noordelijke én een zuidelijke ingang was hè?’ ik keek Amy aan, lekker slim waren wij zeg. ‘Nee, maar we zijn er nu en anders had u dat wel even mogen afspreken meneer, zo kunnen wij het ook niet weten.’ ‘Nou, stap in, jullie moesten naar hotel Reddson, toch?’ ‘Ja.’ We stopten onze koffers in de achterbak en stapten in. ‘Wilt u van te voren betalen?’ ‘Ja, graag. Hoeveel is het?’ ’12,50’ Ik haalde het bedrag uit mijn zak en gaf het aan de man. Die telde het even na en stopte het toen in een kistje. Hij begon te rijden. Het ritje duurde niet zo lang, we hadden ongeveer een halfuur in de taxi gezeten toen de chauffeur stopte en onze koffers pakte. ‘Dit is hotel Reddson, hier zijn jullie koffers, jullie hebben al betaald dus dag dames.’ Hij zwaaide en reed weer weg. Wij pakten onze koffers en liepen de lobby van dit prachtige hotel in.