086

Liam James Payne

Zenuwen razen door mijn lichaam en mijn handen voelen zweterig. De halve finale is begonnen en nu is het wachten tot wij aan de beurt zijn. Vanavond hebben we twee liedjes om te bewijzen dat we in de finale thuis horen. Ik ben bloednerveus voor het tweede liedje, deze is onwijs moeilijk en al helemaal als je hem met vijf personen moet zingen.
Voor ons zijn Mary, Cher en Rebecca aan de beurt. Dan komen wij en als laatste Matt. Ze zijn allemaal onwijs goed en het is dan ook niet meer dan logisch dat ze zo ver zijn gekomen. Als Cher voor de jury staat, worden wij geroepen om ons klaar te maken voor het optreden. Samen lopen we naar de coulissen en zie daar Logan staan, alleen. Iets wat ik liever niet had gezien. Ik weet gewoon dat hij iets gaat doen, wat kan ik niet zeggen, maar de blik in zijn ogen zegt genoeg. We lopen naar hem toe en Logan geeft ons microfoons. Ik sta helemaal achteraan en de andere jongens lopen alvast door. Voorzichtig loop ik zijn kant uit en pak de microfoon van hem over. Ik geef een klein knikje en loop snel naar de anderen. Gelukkig is er niets gebeurd, dat zou rampzalig zijn.
Nadat ook Rebecca is geweest, zijn wij aan de beurt. Terwijl Simon ons aankondigt en het filmpje begint te spelen, gaan wij klaar staan. Ik loop naar mijn plek en haal diep adem. Het moet nu gebeuren, mijn ouders, zussen en Sarah zitten in het publiek naar ons te kijken. Ik weet dat ze trots op me zijn, maar ik wil ze nog trotser maken door te winnen.
De muziek begint te spelen en op het juiste moment zet ik in. Ik zing mijn regels en geniet van het optreden. Grijnzend kijk ik even naar de andere jongens en zie ook hen genieten van alles wat er gebeurd. Voor ik het weet zit het er al weer op en staan we voor de jury, klaar om het commentaar in ons op te nemen.
Het publiek gaat uit zijn dak en Louis Walsh komt er bijna niet boven uit. Na een paar pogingen lukt het hem toch en verteld hij dat hij het geweldig vond, ook Dani en Cherl zijn het met hem eens. Na veelbelovend commentaar lopen we opgelucht en podium weer af. Het ging goed en nu kunnen we ons richten op het tweede optreden, ik ben benieuwd wat dat ons gaat brengen.
Na nog wat optredens en reclames, zijn we weer aan de beurt. Dit keer zingen we Chasing Cars van Snow Patrol. Een mooi en gevoelig liedje. Nu kunnen we laten zien dat we wel goed kunnen zingen en dat we niet alleen maar leuk zijn op het podium. Het hele nummer geniet ik van alles wat er om me heen gebeurd. Na het jury commentaar lopen we voldaan het podium af en voegen ons bij de rest van de deelnemers. We praten over de optredens van deze avond en er wordt ons verteld dat we het geweldig hebben gedaan, net als de anders overigens.
‘Ik ga even naar de wc.’ Onderbreek het gesprek en sta op. Ik krijg wat onverstaanbaar gemompel terug. Ik neem aan dat het moet klinken als een “oké” of iets in die richting. Ik haal mijn schouders op en loop richting de wc’s. Net als ik de wc binnen wil gaan, wordt ik aan mijn arm een kamer binnen getrokken. In veel kamers mogen we niet komen, omdat daar speciale spullen staan opgeslagen of omdat we er gewoon niets hebben te zoeken. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Ik ben in een kleine, donkere kamer. Hier ben ik nog nooit geweest en waarschijnlijk mag ik hier ook niet komen. Mijn ogen speuren de hele ruimte af, maar vinden niemand die me hierheen zou hebben kunnen trekken. Dan slaat de deur met een klap achter me dicht. Ik maak een sprongetje van schrik en draai me vliegensvlug om. Mijn ogen kijken in twee kille grijze ogen. Ogen die bij iemand horen waarvan ik wenste diegene nooit meer te zien...