Hoofdstuk 3

Cheyenne Beau Jacobs

Terwijl ik langzaam de patat en kroket die op mijn bord liggen eet, neem ik de mensen naast ons op. Ja, we hebben sinds gisteravond buren gekregen. Het zijn twee jongens, een van mijn leeftijd en een oudere jongen. Ook zij zijn hier met hun ouders. Zo te horen zijn ze Iers, ze praten namelijk Engels met een Iers accent. Dat accent klinkt best schattig, vooral bij de blonde jongen, de jongen van mijn leeftijd. Hij kijkt mijn kant op, en zijn felblauwe ogen maken voor eventjes contact met de mijne. Niet voor lang, want ik draai mijn hoofd weg. Ik wil niet dat hij ziet hoe ik hem de hele tijd aanstaar. Ik richt me weer op mijn bord en eet hem helemaal leeg. Ik schuif het bord een stukje van me af en ga van tafel.

Ik ga in mijn tentje liggen. Ik heb een tentje voor mij alleen, mijn ouders slapen samen in de andere. Ik pak mijn telefoon en whatsapp mijn vriendinnen. Niemand geeft antwoord. Zuchtend laat ik mijn mobiel naast me neervallen en ga op mijn luchtbed liggen. Ik staar naar het tentdoek. Wat zal ik eens gaan doen? Misschien kan ik vrienden worden met de buurjongen. Maar ja, dan moet ik hem wel eerst aanspreken, en daar ben ik te verlegen voor. Of hij moet contact zoeken met mij, maar waarom zou hij? Hij ziet er uit als een populaire jongen, hij heeft vast allang andere vrienden hier. En anders heeft hij zijn broer nog. Ik heb alleen maar die twee suffe ouders van mij.

Mijn telefoon begint naast mij te trillen. Ik pak hem op en zie dat één van mijn vriendinnen, Rose, nu wel geantwoord heeft op whatsapp.

Cheyenne: Heyy
Rose: Heeey
Rose: Hoe is het op de camping?
Cheyenne: Saai, saai, en nog eens saai... Ik verveel me dood hier?
Rose: Oh, geen leuke jongens dus?
Cheyenne: Nou, we hebben wel een buurjongen die best knap is. Maar hij lijkt me echt zo'n populair type, hij ziet vast niks in mij.
Rose: Dat weet je niet als ze niks probeert.
Cheyenne: Jawel, dat weet ik wel. Maar ik moet gaan, mijn moeder roept. Ugh.
Rose: Oh, jammer. Bye xxx
Cheyenne: Doei xxx

Ik kom overeind van mijn luchtbed en open de rits van de tent.
'Wat?' roep ik vanuit mijn tent naar mijn moeder.
'Wij zijn even boodschappen doen, ga je mee of blijf jij hier?'
De keuze is voor mij al snel gemaakt.
'Ik blijf hier, tot straks!' roep ik en rits de tent weer dicht.