02

Als ik buiten kom staat er de grootste man die ik ooit heb gezien, en dan bedoel ik ook echt groot. ‘ben jij Blaire Willows?’vraagt de man. ‘uhum..’ mompel ik iet wat onhandig.
‘Nou kom maar mee’ en hij geeft me een kleine glimlach, die volgens mij gerustellend moest overkomen. Mislukt. Ik viel bijna om van de zenuwen. Ik was benieuwd of Harry me nog zou herkennen naar 4 jaar. Ik hoopte stiekem van wel, Harry was buiten mijn familie en Perkamentus om de enige die wist van mijn, ehhm, speciale gehoor. Ik kon mensen vanaf 20 meter afstand nog horen of ze gewoon naast me stonden,het was best irritant en daarom was ik blij dat ik het had geleerd om het onder controle te houden, of terwijl: ik kan me nu afsluiten van mensen, gelukkig. ‘deze kant op!’ roept de reus. ‘o, ik heb trouwens Rubeus Hagrid sleutelbewaarder, terreinknecht en leraar Verzorging van Fabeldieren op Hogwarts’. Zegt hij trots.
ik had geen flauw idee wat ik moest antwoorden dus zei ik maar ‘aha’. Ik glimlach wat schaapachtig. ‘kom’ zegt hij en we lopen richting koetsen met rare, griezelige wezens ervoor.
‘H-h-hagrid, wat zijn d-dat voor wezens?’ vraag ik. ‘dat zijn,wacht kun je ze zien?’
‘Nee, daarom vraag ik het’ grinnik ik. ‘o, ja sorry. Nou dat zijn Terzielers.’ Zegt hij. Terwijl we instappen.
Aangezien me dat nog niet echt veel zegt ze ik maar gewoon ‘oké’.
Hij praat of eigenlijk fluistert tegen zichzelf, hij denk waarschijnlijk dat ik hem niet kan horen. Maar door mijn gehoor dingetje dan dat dus wel hij mompelt zo iets als: ‘wie zou ze hebben zien dood gaan?’. Aangezien ik moeilijk kan vragen waar hij het over heeft, laat ik het er maar bij.
Mijn mond valt open van verbazing als ik het kasteel zie. ‘het is prachtig’ zeg ik.
‘weet ik’ zegt Hagrid, maar toch kijkt hij ook vol verwondering naar het kasteel.
Als we net binnen zijn in het prachtige kasteel zegt hij ‘vanaf hier red je het wel’. Ik kijk hem met grote ogen aan. ‘de twee grote deure door, kan nie missen, veel plezier!’ roept hij nog. ó, oké doeg’! zeg ik nog.