Direction 47.

'Nou kijk het is eigenlijk heel simpel. O mijn god ik snap gewoon wat er bedoeld wordt!' Kirde Liam blij. Wat bedoelde hij toch. 'Wat bedoel je?' Nog voordat ik een antwoord kreeg kwam het geluid weer. Het angstaanjagende geluid. Voetstappen, gesleep kort om een geluid dat weinig tot niets goeds kon betekenen. Ik slikte de gevormde brok in mijn keel weg en wachtte af. Hopend om Liam nog te kunnen horen praten, maar helaas dit gebeurde er niet.
'Liam?' geen reactie. Een beangstigend gevoel ging door mij heen. Er was iets gebeurd of er ging iets gebeuren. Iets naars iets wat niemand zou willen, behalve een persoon. Een vreselijk irritant persoon. Hennie. Zij was de enige die dit leuk vond. En waarom wisten we nog altijd niet. Het enige wat ik wist was dat ze gestoord was en dat ze werd terug gepakt. Terug gepakt voor alles wat ze mij en mijn vrienden had aangedaan. Als ik nog vrienden heb tenminste. Wie weet waren ze misschien wel dood. Nee zo mocht ik niet denken. Ik moest positief blijven. Maar ja probeer maar eens positief te blijven als je in een donkere ruimte zit waar je helemaal niets in ziet en dan zijn je vrienden ook nog eens verdwenen. Ik stond op met behulp van de muur en volgde de muur. Iedereen had tegen een muur aangezeten, dan had je tenminste nog wat grip. En wist je een beetje waar je was. 'Hallo? Is er nog iemand? Dit is toch geen grapje hé, want dan praat ik nooit meer tegen jullie!' Natuurlijk zou ik dat niet kunnen volhouden, maar dat wisten zij niet. Na lang rond te hebben gelopen kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk nooit door zou hebben of ik nou overal langs was geweest. Lang stond ik stil en had ik geluisterd met spitse oren, maar geen een geluid had ik gehoord op het geklop van mijn hart na dan. Het was nu zo stil dat je iedereen zijn of haar hart in deze ruimte had kunnen horen kloppen, maar het enige dat ik had gehoord was van mij. Ik kreeg een idee en deed mijn schoen uit en zette deze tegen de muur. Als ik nu de hele ruimte door had gelopen dan kwam ik vanzelf weer bij mijn schoen uit. Dan wist ik ook meteen hoe groot de ruimte was. Ik begon met lopen en naar een tijdje toen ik mijn schoen een beetje vergeten was liep ik er tegen aan en viel ik met een klap op de grond. De grond was niet klein en niet groot een normale ruimte dus met een harde vloer. Een pijnlijke steek ging door mijn knie heen waar ik net recht boven op was gevallen. Maar die pijn was niet zo groot dan de pijn in mijn hart. Snel deed ik mijn schoen weer aan. Doordat ik nu dus de hele ruimte langs de muur had gelopen en af en toe schuin over te steken wist ik zeker dat ik hier alleen was. Ze zijn weg. Misschien voor altijd. Nog nooit had ik zo'n goede vriendschap gehad, nog nooit. En nu zijn ze gewoon... Weg. Ik trok mijn knieën tegen mijn borstkas aan en legde mijn hoofd op mijn knieën. Ze waren mijn enige echte vrienden geweest. Meteen toen we elkaar hadden ontmoet hadden we een klik. Een klik die niemand kon begrijpen en ook nooit zou kunnen verbreken. Tot nu dan. Ze waren weg, misschien wel voor altijd. Die gedachten zwerfden steeds door mijn hoofd. Ik kon niet meer. Zij waren de enige reden geweest dat ik dit afschuwelijk spel had vol kunnen houden. Ik redde het niet alleen. Daar was ik niet sterk genoeg voor. Hartverscheurend begon in te huilen. De tranen liepen over mijn wangen en vielen achter elkaar op de grond. Zij waren tenminste wel nog samen. Ik begon te schreeuwen en te stampen tegen de lucht. Ik kon de pijn in mijn hart niet verdragen. Ik wilde niet geloven dat het allemaal voorbij was. Ik stond weer op en negeerde de pijn in mijn knie. Zoekend liep ik door de ruimte. 'Het kan niet het mag gewoon niet!' bleef ik maar schreeuwen. Helaas door dit te schreeuwen veranderde er niets aan de zaak. Ik had me groot gevoeld, op mijn gemak gevoeld. En nu voelde ik me klein en hopeloos alleen. Een schreeuw verliet mijn mond. Niet van verdriet of van de pijn in mijn knie, maar van angst.