Jij bent belangrijk...

‘Waarom wou je me dit laten zien?’, vroeg ik terwijl ik rondkeek. Hij antwoordde niet meteen en ik ging op de steen zitten wachtend op een antwoord. ‘Het ligt nogal ingewikkeld, Camil’, is het enige wat hij zei terwijl hij naast mij ging zitten. ‘Ik ben het zat hoe weet je allemaal dingen over mij zonder dat ik je ooit gezien heb en waarom noem je me Camil?, snauwde ik haast. Hij lachte nu hard en iets in zijn lach vond ik eng klinken. ‘Ik weet inderdaad wel erg veel over je en ik noem je Camil omdat ik weet dat dit de naam is die vrienden voor je gebruiken’, zei hij duidelijk geamuseerd met mijn uitbarsting. ‘Je bent geen vriend van me en ik voor de zoveelste keer ik ken je niet’, mokte ik omdat ik het vervelend vond dat hij het leuk vond als ik boos werd. Hij grinnikte en keek nu naar mij terwijl ik voor me uitkeek en ik kwam op een idee. ‘Je kent me inderdaad niet maar toch denk ik dat we op een of andere manier voorbestemd zijn’, zei hij. Ik luisterde maar half naar het laatste wat hij zij en vliegensvlug dook ik naar hem toe en trok hem aan zijn arm naar me toe zodat ik zijn gezicht eindelijk kon zien. De man probeerde het nog te verhinderen maar was net te langzaam en viel naar voren. Ik viel naar achteren recht met mijn rug op de steen en toen ik mijn ogen open deed zag ik dat hij op me gevallen was. Ik las de verbazing in zijn gezicht duidelijk verbaasd over mijn actie. Ik keek naar zijn gezicht en hield mijn adem in.



Ik staarde ongelovig in de elektrisch blauwe ogen die nu duidelijk geamuseerd terugkeken. 'Jij...', was het enige wat uit me kwam. 'Wie anders?', zei hij grijnzend. Toen pas kreeg ik door dat hij nog steeds zowat bovenop me lag. Snel probeerde ik hem van me af te duwen. Het enige wat hij deed was lachen om mijn reactie. Gelukkig kwam hij zelf ook in beweging en kwam nog steeds lachend overeind. Kort daarna ging hij alweer zitten en liet deze keer zijn benen verveeld over de rand van de rots bungelen. Ik keek hem een tijdje aan en hij keek nonchalant terug. Op een of andere manier voelde ik geen spoor van angst. De manier waarop hij er nu bij zat. Het was dan wel Klaus, de 'gevreesde' Hybrid, maar hij zag er nu niet bepaald uit alsof hij van plan was om me mijn strot af te knijpen. Hij zat er eerder heel relaxt bij en keek nogal verveeld om zich heen. Ik richtte mijn blik even voor me uit en probeerde onopgemerkt wat opzij te schuiven. Klaus zelf had niks door want hij zat ook voor zich uit te staren en leek diep in gedachten. Ik keek even om me heen en probeerde te bedenken waar ik eigenlijk was. Hoe was ik hier eigenlijk gekomen? Ik keek om me heen en zag veel bomen en groen.... Ik richtte mijn blik weer langzaam naar Klaus en keek even naar zijn benen. Ik schoof langzaam wat naar voren en kopieerde onopgemerkt zijn houding. Mijn benen bungelden nu ook over de rand en ik voelde me iets gemakkelijker. Alles beter dan een stilte die bij mij nogal voor een ongemakkelijk gevoel zorgde. Ik keek naar mijn sneakers en zag nog vaag onder ze een aantal groene stukjes. Ik werd nieuwsgierig en keek voorzichtig over de rand naar beneden. Ik slikte. Ik hoorde een 'klik' geluid en keek opzij. Klaus stak zonder verder iets te zeggen een sigaret op en inhaleerde even. Met zijn ogen dicht blies hij de rook weer uit en zijn ogen openden zich weer langzaam. Ik trok verbaasd een wenkbrauw op. Hij rookte ook nog?... Waarom verbaasde me dat niks... Opeens keek hij opzij en ik keek hem benauwd aan. Ik keek verbaasd toen hij het pakje naar me uithield. Ik schudde snel mijn hoofd en keek voor me uit. Zag ik er dan uit als een rokers type? Hij grinnikte even, haalde zijn schouders op en stopte het pakje weer in de zak van zijn zwarte jack. Ik keek weer naar voren en dacht na. Zou ik hem eigenlijk kunnen vragen hoe we hier gekomen waren? Ik had werkelijk nog steeds geen idee... Het was alsof ik een stukje van mijn geheugen kwijt was. Ik kon er mijn vinger niet op leggen hoe hard ik ook nadacht... Waarom waren we eigenlijk hier met z'n tweeën? Was ik hem ergens tegengekomen en waren we samen verder gelopen? Het leek me sterk..... Misschien was ik wel volledig tegen me wil hier... Dat leek me ook niet echt waar... Het was hier zo vredig.. waar we dan ook waren.. Ik deed even mijn ogen dicht en luisterde naar het gefluit van enkele vogeltjes en genoot van de zon die nu laag stond en die warm op mijn gezicht scheen. Echt zomer weer.. dacht ik dromerig. Mijn ogen werden opeens groot. Wacht eens... 'dromerig'....ik droomde!! Ik keek om me heen. Er moest iets niet kloppen.. wacht eens het was Februari en nog steeds winter weer.. Er zou hier nog een dik pak va die rot sneeuw moeten liggen! Ik keek wild om me heen. Ja hoor, geen spoor van het witte spul te zien! Ik keek naar Klaus die nu met een wolfachtige grijns naar mij keek en nog een trek van zijn sigaret nam. Wist hij hier meer van? Toen realiseerde ik me opeens iets. Deze plek leek op die plek.. waar ik hem voor de eerste keer ontmoet had. Dezelfde soort bomen... Hier en daar wat rotsen... Die ene droom en later dat déjà vu gevoel toen ik naar huis liep aan het eind van de dag... 'Aha, eindelijk begint ze het te snappen', zei Klaus die zijn armen dramatisch in de lucht stak en achterover ging liggen met zijn handen achter zijn hoofd. 'M-maar hoe....'. Klaus glimlachte alleen maar triomfantelijk en keek naar mij. ' Een van de voordelen als je vampier bent Camil', zei hij kort alsof dat alles duidelijk maakte. 'Ten eerste stop eens met gedachten lezen!', zei ik geïrriteerd. Hij kwam weer overeind. 'Nope', is het enige wat hij zei waarbij hij de p 'popte'. Hij draaide zich naar mij toe. 'Luister Camil, ik ben de enige van die jou gedachten kan lezen en ik vind ze interessant ...'.Ik keek hem geërgerd aan. '..En het duurde veel te lang voordat je eindelijk doorhad dat dit maar een droom is' , vervolgde hij mokkend , mijn blik negerend. 'Maar dit is dus een droom ... mompelde ik. Hij knikte kort. Ik keek hem weer aan. 'Waarom lijkt dit allemaal dan zo echt en hou je hele gesprekken met me?'. 'Dat is tenminste een goede vraag', zei hij terwijl hij heel filosofisch een vinger in de lucht stak. Ik rolde mijn ogen. Waarom moest hij nou zo bloedirritant zijn? 'Een Hybrid trucje', zei hij heel eenvoudig en hij gooide zijn afgebrande sigaret naar beneden. 'Ik kan in je dromen komen wanneer ik maar wil', zei hij vrolijk. Ik kreunde. Laat dit niet waar zijn. 'Oh maar het is waar', zei hij lachend. Ik keek hem aan. Maar die vorige droom.. die kwam ook echt uit.. een soort van. Hij haalde zijn schouders op. Als ik wil kan ik het waar maken maar ik moest zeggen dat toen je langsliep ik het niet geplant had.' Opeens keek hij mij aan. 'Maar daarvoor kwam ik niet', zei hij monotoon. Veel tijd kreeg ik niet om te reageren want opeens draaide hij me zodat ik met mijn rug naar hem toegekeerd zat en trok mijn shirt in een keer omhoog. 'Blijf van me af klootzak!', gilde ik en ik begon wild om me heen te meppen. 'Zit eens stil!', was zijn enige antwoord gevolgd door gelach. 'Hij zit er nog steeds! En hij word groter!' , zei hij lachend. Ik snapte er niks van en was dan ook druk bezig om nog steeds mijn shirt weer naar beneden te trekken. Hij lachte. 'Camil, maak je geen zorgen ik doe je niks dat heb ik Damon belooft...' Opeens werd alles iets donkerder... 'Je bent belangrijk voor me en ik heb je nodig', zei hij rustig. Die man is echt gestoord.... 'Geen zorgen, je komt er nog wel achter... hoe belangrijk je bent'. Alles werd zwart




Jij en ik zijn voorbestemd Camil vergeet dat niet....


Ik werd naar adem happend wakker en keek recht in zijn ogen. Ik lag in bed.. De zweetdruppels liepen over mijn hoofd. 'Camil! Camille! zeg iets gaat het wel?' Twee handen pakten me bezorgd bij mijn hoofd en opeens bevond ik me in Damon zijn armen.