10.5

Pov Ibrahim.
Terwijl Samira nog op bed lag dacht ik diep na, waarom deed ze ineens zo anders, ze leek zich eenzaam te voelen. Ik zuchtte diep, waarom gingen Samir en Amber er ook zonder haar vandoor, we hadden afgesproken als ik aan het trainen was dat hun er voor Samira zouden zijn. Ik raakte geïrriteerd en wouden niets liever dan Samira nu wakker maken en de waarheid van haar te horen. Ik besefte me namelijk donders goed dat ik niks over haar te zeggen had en ik misschien ook niet helemaal redelijk was geweest, Samira is nog maar zeventien jaar en officieel mocht ik haar niet ten huwelijk vragen met het geluk dat niemand dat nog weet, hoop ik dan maar, ik weet dat ik had moeten wachten tot ze achttien was en ik weet dat ik ook had moeten wachten dat ze hier kwam wonen, maar ze wou het zelf. Zo'n dag als dit voelde vreselijk voor mij, Samira en ik waren nu één jaar een stel en was ze me nu al zat, of kon ze het niet aan. ik schoof van woede de spullen van de tafel. Op dat moment hoorde ik voetstappen van de trap afkomen."Je bent wakker."Zei ik kortaf. "Ja, wat is hier gebeurd." Vroeg ze. "Niks"zei ik terwijl ik de spullen terug op zijn plek legde. "Oke."zei ze met een rustige stem terwijl ze zich op de bank liet vallen. Dit voelde zo ongemakkelijk toen ik haar leerde kennen was het anders. "Zeg me is eerlijk wil je terug naar Nederland, ben ik te snel gegaan, ben je me zat?"zei ik ineens. Dit had ik niet moeten zeggen maar alsnog het was misschien het beste. Ik zag haar blik, de tranen stonden in haar ogen, was dat omdat ik dit zei of omdat er wat was. Ik ging naast haar zitten en streelde door haar haren."Ik wil niet weg hier, ik ben gelukkig met je en nee je bent niet te snel gegaan."Zei ze terwijl ze me zoende. "Wat is er dan?"Vroeg ik. "Ik had het vanmiddag gewoon een beetje moeilijk, ik wil niet elke keer het vijfde wiel zijn bij Samir en Amber, dat zijn ze ook niet bij ons."zei ze terwijl een traan langs haar wangen rolde. Ik veegde de traan weg en trok haar dicht tegen me aan. "Als je wil mag je met mij mee naar de training, de jongens zouden dat ook niet erg vinden."zei ik. "Dan ben ik voor jou misschien vervelend of voor je team."Zei ze. "Voor mij ben je nooit vervelend, ik heb jou ten huwelijk gevraagd en dat zal ik zo dag op dag opnieuw doen als het zou moeten. "Zei ik terwijl ik me lippen op die van haar drukte. "Ik hou van je en ik geef om je, en ik zou er alles aan doen om jou gelukkig te zien."Zei ik "Dan moet ik dus elke dag op het trainingsveld zitten?"Vroeg ze even lachend. "Natuurlijk niet, je hoeft niet elke training te volgen, je kan ook een dag met Samir en Amber weg, zij zijn er ook voor je, net als wij voor hun."Zei ik lachend en trok haar naar me toe "Maar ik wil niet afhankelijk zijn, ik wil iets doen waar ik trots op kan zijn, en niet de voetbal vrouw uithangen"zei ze. "Dan ga je Spaans leren en een baan zoeken, vrijwilligers werk doen je kan genoeg dingen doen zonder een voetbal vrouw te zijn hoor."zei ik. "Cursus Spaans, ik haat deze taal het gaat te snel en ik zal het nooit verstaan, ik kan net zo goed terug naar Nederland."Zei ze. Dit zijn dingen die mij zo kunnen irriteren, ik probeer oplossingen te geven en haar te helpen, maar alles wijst ze af. "Dan ga je terug."Zei ik met een lichtelijk boze toon. Ik zag de boze blik in me ooghoeken en als blikken konden doden dan zat ik hier niet meer. "Dus je wilt me nu al weg hebben?!"vroeg ze. Ik zuchtte alleen maar diep."Dat zeg ik niet, ik wil jou gelukkig zien, en als je naar Nederland wilt omdat je daar gelukkiger ben houd ik je niet tegen."Zei ik en liep weg en liet haar met die woorden achter, ik had geen zin in ruzie, en zeker niet als het om niks gaat.Terwijl ik de tuin in liep en me daar op de schommelbank liet vallen en languit ging liggen zuchtte ik diep, de helderblauwe hemel was prachtig en de zon scheen fel op me huid. Ik zuchtte diep en kon even niet begrijpen wat Samira had, waarom deed ze zo moeilijk en wat was haar probleem. Terwijl Samira me benen van de schommelbank af gooide zuchtte ik hoorbaar. "Ik heb hier geen zin in oké, als jij terug wilt naar nederland, doe dat ik hou je niet meer tegen, ik heb geen zin in ruzie, het is jou beslissing en ik beslis niks over jou."Zei ik. Terwijl ik weg liep trok Samira me terug aan me arm."Samira doe niet, beslis voor jezelf en kom dan terug."Zei ik en trok me zachtjes los uit haar greep terwijl ik haar achter liet in de tuin. Ze moest nadenken en ik wil dat ze gelukkig word en als ze dat in Nederland is moest ze dat doen, ook al had ik haar veel liever bij me, haar gelukkig zien is voor mij het belangrijkste, ook al werd ik daarzelf dood ongelukkig van.