Back to reality

“Wakker worden, wakker worden, wakker worden, …” Met veel moeite open ik mijn ogen en kijk Emma wat versuft aan. Ondertussen blijft ze mij met een kussen op mijn kont slaan. “Wakker worden, wakker worden, wakker worden, …” Ik trek mijn deken op tot aan mijn nek, ik heb het weer ijskoud. Zo blijf ik nog een kleine twintig seconden liggen totdat ik zie hoe laat het eigenlijk is. “Wat?! We moesten al lang vertrokken zijn!” Gil ik uit terwijl ik uit bed spring en daarbij Emma per ongeluk van mijn bed duw. “Relax Anya, Floor heeft ons ontbijt en middaglunch al ingepakt en Tessa brengt ons langs mijn huis voor mijn spullen en dan naar school.” Ik kijk haar even bedenkelijk aan, om zeker te zijn dat ze geen grapje maakt. “Oh, oké” Emma die al lang klaar was, helpt me met mijn schooltas in te pakken en daarna mijn haar in te vlechten. Emma heeft echt een gave met haar. In minder dan twee minuten heeft ze er een kunstwerk van gemaakt. Het is zonde dat ik het er vanavond alweer los moet maken.

In een recordtijd heb ik me klaargemaakt. We zeggen snel iedereen gedag en al gauw zijn Emma en ik ons ontbijt aan het opeten in de auto. Ik zwaai even naar de mama van Emma wanneer ze de deur open doet. “Voel je je een beetje goed?” Vraagt Tessa. In de achteruitkijkspiegel zie ik haar bezorgde ogen op mij gericht. Met een kleine glimlach eet ik eerst mijn mond leeg voor ik antwoord. “Ik voel me prima, geen zorgen.” Tessa knikt gerustgesteld en wendt haar ogen van de spiegel af.
Al hijgend komt Emma weer in de auto zitten. “Oké, ik heb alles bij me.” Tessa grinnikt. “Je had je niet zo moeten haasten.” Zegt ze terwijl ze de auto weer opstart, “We hebben nog tijd genoeg.”
De rit naar school is kort maar levendig. Emma verteld tot in de kleinste details, de droom die ze vannacht heeft gehad. Ik luister aandachtig naar het schatten-draken-schaapjes droom. Even moet ik denken aan mijn eigen droom, maar die hou ik liever voor mezelf. Ik mag zeker niet vergeten hem op te schrijven.
Na vier uur lang naar saaie lessen te luisteren mag ik eindelijk naar huis. Op aanraden van de dokter volg ik voorlopig maar halve dagen school. Vermoeid en beladen met een rugzak vol gemiste lessen en huiswerk wandel ik via het park naar huis. Er zijn geen spelende kinderen, geen verliefde koppels, geen wilde dieren, ook geen tamme. Alle bladeren van de bomen zijn verdwenen, de bloemen slapen onder de grond, wachtend op de lente. Het eens zo groene en kleurrijke park is nu somber en kleurloos, toch geniet ik nog altijd van het uitzicht. Het is alsof de herfst de start van het einde is en alles klaarmaakt voor een nieuw begin. Misschien dat ik daarom het meest van de herfst geniet. Omdat het mij het gevoel geeft dat ik ook opnieuw kan beginnen.

Thuis wordt ik begroet door de warmte en het geluid van een vallende pan. Ik moet er even om lachen en trek mijn schoenen en jas uit. In de keuken vind ik een actieve Floor die bezig is met de afwas weg te zetten. “Heb je hulp nodig?” Floor die nog niet had gemerkt dat ik de keuken was binnen gekomen, schrikt van mijn plotselinge vraag. “Heey Anya! Welkom thuis” Ze zet enkele glazen in de kast en geeft me dan een dikke knuffel. “Ga jij maar wat uitrusten. Het was vast een zware dag op school.” “Het viel wel mee.” Zeg ik met een lach, “Ik heb niet zo veel gemist, maar ik ga toch al wat inhaalwerk doen.” Ik neem een flesje water uit de koelkast en ga dan naar mijn slaapkamer. Floor gaat verder met haar werk. Terwijl ik de trap op loop hoor ik haar nog zingen. In mijn kamer laat ik met een zucht mijn rugzak op bed vallen en ga daarna zelf op bed liggen. Ik haal mijn gsm uit mijn broekzak en zie dat ik een berichtje van Emma heb.
‘Saai!! Wou dat jij hier was ;p’ Ik moet even lachen. Soms mis ik het wel om gewoon naar school te kunnen gaan zoals iedereen. Ik stuur haar snel een berichtje terug en overloop dan snel al het schoolwerk dat ik heb meegekregen. Vooral huiswerk, dat valt nog mee. Ik begin er meteen aan. Nog voor het avondeten heb ik alles kunnen afwerken en ga met een rammelende maag naar de keuken. De tafel is al gedekt en het eten staat al op tafel. “Precies op tijd.” Zegt Floor. Het drukke gepraat en gelach van de andere kinderen is aanstekelijk maar ook vermoeiend. Na het eten help ik Floor en Tessa met af te ruimen. De kinderen zijn allemaal netjes hun huiswerk aan het maken aan de lange, eikenhouten keukentafel. “Heb jij nog huiswerk Anya?” vraagt Tessa terwijl ze met de afwas bezig is. Ik neem een handdoek uit de kast en begin een bord af te drogen. “Nee, ik heb alles kunnen afwerken voor het eten.” Tessa knikt goedkeurend en neemt dan de handdoek uit mijn handen en gooit die over haar schouder. “Ga jij nu maar lekker wat tv kijken, dat heb je nu wel verdient.” Ze stopt nog snel wat snoepjes in mijn hand zonder dat de anderen dat zien en stuurt me dan de keuken uit met een knipoog. Wanneer ik comfortabel in de zetel zit, bekijk ik de snoepjes die Tessa me heeft gegeven. Ze komen me bekend voor. Op tv valt er niet veel interessants te zien. Na een tijdje zappen besluit ik naar één of andere quiz te kijken. Terwijl ik enthousiast aan het mee quizzen ben weet ik ineens weer vanwaar ik de snoepjes herken. Zij lijken enorm op de snoepjes die Suzie Soes haalt uit de snoepboomgaard. Even droom ik weg, terug naar mijn eigen droomland, naar Pompidoe. Ik hoop dat ik verder kan dromen. We moeten Pompidoe’s hoed nog terugvinden. De quiz is afgelopen dus zet ik de tv uit. nu de anderen nog huiswerk aan het maken zijn, neem ik de kans om een rustige douche te nemen. Het warme water voelt aangenaam op mijn bleke huid. Terwijl ik mijn lichaam inzeep, merk ik dat ik mijn ribben duidelijker kan voelen dan normaal. Mijn heupbotten steken er ook duidelijker uit. Zuchtend spoel ik het zeep van mijn lichaam en zet dan het water af. Gewikkeld in veel te grote handdoek loop ik naar mijn kamer en ga op mijn bed liggen. Met mijn hand tast ik heel mijn lichaam af. Overal kan ik mijn botten voelen en ik frustreer mij eraan. Floor en Tessa hadden mij al gezegd dat ik ben vermagerd, zelfs Emma heeft er een opmerking over gemaakt. Ik ben altijd al fijn en mager geweest maar nu pas merk ik zelf op dat ik inderdaad wat kilo’s ben kwijt geraakt. Er is dan ook weer veel gebeurt de afgelopen weken maar ik voel me al weer een pak beter. Een beetje gedeprimeerd door de recente vaststelling maak ik me klaar om naar bed te gaan. Ik ga nog snel even naar beneden om iedereen wel te rusten te zeggen en kruip daarna snel onder mijn lekkere warme dekens. Er raast van alles door mijn hoofd, maar ik kan mijn aandacht nergens op focussen. Ik vaag me af of de dingen eindelijk eens wat beter zullen gaan.