Hoofdstuk 18

'Geef hier die kaart!' Leona griste het stuk perkament uit haar broers handen. Hij bleef even verbaasd naar zijn lege handen staren, tot het door hem door drong.
'Hé!'
Ik lachte. De energie die was opgelaaid in Leona's ogen was aanstekelijk. Ik had haar nog nooit zo gezien. Het was alsof ze haar zelfvertrouwen eindelijk had gevonden. Hoewel ik het al die tijd al had geweten, wist ook Roelof het nu ook. Zij leidde deze expeditie en hij had dat maar te accepteren.
Ze staarde er voor een paar minuten naar en zuchtte toen.
'Weet je zeker dat het een meer was? Stroomde het water?,' vroeg Leona bezorgd.
'Ja. Toch? Het water...' Ik probeerde wanhopig het beeld terug te halen, maar het verdween langzaam voor mijn ogen. 'Ik weet het niet meer.'
'Kijk.' Leona liet me meekijken. 'Er is nergens een meer te bekennen.' Ze had gelijk. Er was geen meer. Was Breyan dan zo ver weg?
'Er is echter wel een rivier,' zei ze. 'Weet je echt niet meer of het water stroomde?'
'Ik kan het me niet goed meer herinneren.'
'Goed. Dan moeten we het erop gokken. We gaan of naar de rivier of we geven de hoop op. Xandria?'
'De rivier dus.'

Eigenlijk was het grappig dat onze hele reis samengevat niet meer dan lopen was. Oneindig lopen. Zonder Breyan was ik alleen met mijn gedachten en die dwaalden af naar de droom van vannacht. Vreemd genoeg kon ik nog steeds de wanhoop en het verdriet voelen, die aanwezig waren geweest in mijn droom. Ik kon zijn hand nog bijna voelen... Het was zo levensecht geweest dat het me angst aanjoeg.
Maar iets legde meer beslag op mijn gedachten dan alle andere dingen. Breyans liefdesverklaring in mijn droom. Wat had dat betekent? Zelfs als het niet meer dan een droom was geweest, betekende het iets. Je droomt toch niet zomaar dat een man zegt dat hij van je houdt? En ik? Hield ik van hem? Natuurlijk hield ik van hem, als een vriend en reisgenoot. Maar de liefdesverklaring in mijn droom had duidelijk een andere betekenis.
'Xandria?'
Ik was Leona nu erg dankbaar voor het verstoren van mijn gedachten. Ik had het bijna voor elkaar gekregen mezelf helemaal gek te maken.
'Ja?'
'Herinner je je al iets meer van het kijken in de bol?'
'Nee, niets.' Het was eerder alsof het beeld met elke minuut die passeerde vager werd.
Leona zuchtte even en ik wist dat ze ervan baalde. En ik kon haar geen ongelijk geven. We zouden compleet de verkeerde kant op kunnen gaan en dat was aan mij te wijten.
We zwegen weer en met mijn blik gericht op de grond liep ik verder. Al snel hoorde ik naast me een bekende stem.
'Het is normaal om langzaam je herinnering te verliezen. De toekomst kennen is eigenlijk niet besteed aan mensen. Het verbaast me eigenlijk hoeveel je nog weet.'
Ik zweeg even om het in te laten zinken. Toen besloot ik dat dit moment misschien wel nooit meer zou komen.
'En jij?'
'En ik wat?' Kasandra wist best wel waar ik het over had.
'Jij bent een heks. Kun jij de toekomst zien en onthouden?'
'Ja.'
Ik wist dat als ik het nu niet vroeg, ik het nooit zou kunnen vragen.
'Kasandra?'
'Zeg het maar.'
'Als je een heks bent, waarom heb ik je dan nog nooit zien toveren? Er waren een hoop situaties waarbij het handig was geweest.'
Ze glimlachte en leek absoluut niet beledigd door mijn vraag. 'Omdat, Xandria, magie niet zo eenvoudig is als je denkt. Het is een uitputtende kracht en zou niet te vaak gebruikt moeten worden. Weet je nog dat je je zo moe was nadat je in de bol keek?'
Ik knikte. Ik wilde daarna inderdaad meteen slapen.
'Dat was magie, meisje. En hoewel ik er in getraind ben, is het ook voor mij vermoeiend.'
'Maar wat als we echt een heks nodig hebben... Help je ons dan?'
'Heb je daar ooit aan getwijfeld?'
Nee, dat had ik niet. Ik vertrouwde haar, ondanks het feit dat haar gedrag soms een beetje raar was. En dat had ze ook al geweten. Ik glimlachte. 'Nee, nooit.'

Pff, eindelijk vakantie. Het wordt wel weer druk, maar ik ga mijn best doen wat hoofdstukjes te schrijven.