The Arena 2.

Samuel
Knal knal knal!!!! geschrokken schrok ik wakker.
drie doden op 2 seconden!
grrrr "Oh, nee er zitten ook nog wolven!!" zei Cynthia bang.
"Wees gerust." zei ik. "Het is mijn maag." en toen beseften we pas hoeveel honger we hadden.
ik zag iets ritselen in de struiken, nam een werpmes uit mijn 4dubbele werpmesschede en gooide het naar die plaats.
Ik kwam dichterbij, en ik zag een konijn. "Wow, jij bent echt goed met messen" zei Cynthia.
"En jij dan met een Zwaard" zei ik. Ik maakte een Vuurtje om het te roosteren, maar ik kon het konijn er maar 3 seconden boven houden.
"Ben je gek!?" riep Cynthia. "er zijn nog 17 overlevenden weet je wel?"
Plots besefte ik dat ze gelijk had.
Ik stopte het Konijn in haar rugzak, want we moesten op zoek gaan naar een beek.
Het was koud, en we hadden maar een grote lap stof, die Cynthia de hele tijd rond zich hield.
Ik stak het mes dat ik net had gegooid terug in mijn schede en we stapten, op zoek naar een beek.
En niet beseffend dat het Vuur een tribuut naar ons had gelokt.
Plots zag ik een pijl op me afstuiven. Ik wou nog "oh, nee!!" schreeuwen maar het lukte me niet, de pijl was net raak in mijn schouder.
bloed stroomde er uit. Nu zag ik een meisje met rost haar zitten achter een boom.
ik bleef op de grond liggen zodat ze zou denken dat ik dood was.
Cynthia sloeg op de vlucht, met haar zwaard en de tent, en toen ging het roste meisje ook weg.
ik was bang dat ze zou beseffen dat het kanonschot nog niet had geknalt, maar ik nam een blad van de grond, en legde het op mijn wond, nadat ik de pijl eruit had getrokken. het stromen stopte, en het bloed kwam er nog steends uit, pijn schoot door heel m'n lichaam.
Thoran(Voor alle duidelijkheid het kleine snelle jongentje van 11)
Ik hoorde gekreun achter de struiken.
Nu zag ik het, een Jongen met lichtbruin haar. Ik zag dat hij Symphatie voor me had, vlak voor de start dus ik liep er naar toe.
"Hallo, ik ben Thoran" zeg ik.
Samuel
"Hey, auw, bedankt dat je auw, langskomt Thoran." zei ik.
"Ik zal je wonden genezen. zei het kleine jongentje.
Hij nam een paar Paars-groene bessen uit een struik, de struik waar daarnet het meisje met haar rood haar zat, en lange benen.
Hij nam ook een blad, en perste het kleine beetje bessensap op het blad. daarna legde hij het op mijn schouder, en ik voelde direct geen pijn meer.
"Wonderlijk" zei ik dankbaar tegen het jongentje, klaar om te vragen of we bondgenoten konden worden.
"Sorry, maar ik moet nu gaan, ik ben liever waar er geen tributen zijn." zei hij, en hij keek rond, hij leek kwetsbaar.
en toen liep hij weg. Hier zat ik dan, weer gezond, maar met veel dorst, en alleen.
hoe kon ik nu iets vinden waar er water was?