De vleugellozen

Het lukte haar amper om uit de gedachtestroom te breken. Elke keer als Denise naar Romé keek, kreeg zij het idee dat elk moment vlammen uit haar rug konden breken.
Aan het einde van de dag fietste zij zo snel mogelijk naar huis. De koele wind jaagde de rook in haar hoofd weg. Pas toen zij thuis kwam, haalde het haar weer in. Waarom zag zij die dingen? Waarom?!?
Met die gedachte sloeg zij de deur open. Rune en Olivier zaten rustig aan tafel. Oliviers haar stond alle kanten op en over zijn nek liep nog een straaltje bloed. Dat was nog niks, zijn kleren waren helemaal onherkenbaar. Rune zag er iets beter uit, zij het niet ook wat verwildert. Alles samen, met koekjes en thee; het zag er bizar uit.
Denise schudde haar hoofd. Terug naar belangrijke zaken. Ze ging aan tafel zitten en pakte rustig een kop thee en een koekje. Haar droge mond nam een slok om kracht voor een stem te vinden. 'Ik heb wat vragen in mijn hoofd. Vandaag zag ik tijdens geschiedenis Romé in een engel veranderen.'
Olivier zette zijn thee neer. Engelen, dat was vreemd. De bladeren begonnen weer door zijn hoofd te vliegen. Hij hield een tekening vast. Erop stond een engel met grote vurige vleugels. Rook kwam via de zijkant aanzetten.
'Niemand zag de aders die over haar veren liepen, het bloed uit haar lichaam pompten. En waar het bloedde, vatten de vleugels vlam. Het was zo vreemd, niemand anders had het door. Terwijl voor mij het hele lokaal verdween achter de rook'
Dit kon niet! Al die tijd leek het zo vaag, of hij wel echt alles op de juiste dag gezien had. Maar nu, nummer 3, is inderdaad een engel. Hij moest er gewoon niet zo veel aan denken. Om zichzelf af te leiden pakte hij een koekje, en draaide het rond.
'Is dat niet vreemd?', vroeg Denise.
Olivier knikte. 'Precies wat ik er van vind. Vreemde dingen gebeuren hier met die meneer de Bruin'
'Nee, dit gaat over Romé'
'De vleugellozen', mompelde Rune.
'Wat?!?', riepen de twee kinderen tegelijk.
Rune stond op en liep naar de kast. Hij pakte er een groot boek vandaan, wat hij op tafel open legde. Zijn ogen speurden de legenda af naar het woordje vleugelloze. Ergens in het midden sloeg het boek open. Geweldige tekeningen van vurige engelen stonden daar.
'Jouw vriend Romé is een vleugelloze', vertelde Rune; 'Het zijn engelen wiens vleugels zijn afgeknipt'
'Romé heeft nooit vleugels gehad hoor', zei Denise.
'De generaties daarna hebben nooit meer vleugels gehad. Het is een heel volk geworden. Zij hebben een oorlog verloren en dat moeten bekopen met hun vleugels. Soms zien aardlingen nog hun vleugels nabloeden van deze gebeurtenis. Je mag ze er nooit aan herinneren dat zij engelen zijn. Het is beter als zij alles vergeten en gewoon mens kunnen zijn', vertelde Rune. De plaatjes in het boek ondersteunden zijn verhaal.
'Oeps, ik zei tegen Romé dat zij een engel was', bedacht Denise beschaamd.
'Dat is niet zo erg. Zolang je het maar niet echt duidelijk maakt wat zij ooit was. We willen niet dat die engelen depressief worden. Of nog erger, wraak nemen. Nog een engelenoorlog vermijden we liever. Maar verder, als zij een engel is, ook al is het een vleugelloze, dan kun je erop rekenen dat het een trouwe vriend is', zei Rune met een glimlach; 'Engelen zijn heel trouw aan. Zowel aan hun vrienden, als aan hun visie van goed en kwaad. Ze veranderen nooit'
'Dat is iets goeds. Romé is geweldig zoals zij is. Hoe was de jacht trouwens?'
Denise keek naar de rafelige kleding. Olivier en Rune zagen er belachelijk uit. 'Beestachtig?', plaagde zij.
'Het was wel lekker', gaf Olivier toe. 'Alleen dat moorden, zo'n beestje dat je aankijkt het hart uit te trekken, dat is toch wel minder'
'Achja, niet iedereen heeft zo'n killer instinct als Rune', plaagde Denise.
Toch bleef Olivier denken aan meneer de Bruin. Het kon geen toeval zijn dat Denise dat tijdens zijn les gezien had. Hij kon het niet helpen dat de vraag zijn mond uit kroop; 'Heb jij in iemands droom gezeten? Heb jij ervoor gezorgd dat meneer de Bruin op onze school kwam?'
'Nee', zei Denise. In haar poging zichzelf te verdedigen gooide zij een kopje om.
'Is dat de waarheid?', werd er argwanend gevraagd.