Why can bella go in the sun and i don’t ,she is a newborn to

Hoofdstuk 6:

De volgende dag zat ik op de bank naar een vaas met bloemen te staren. Het was klaarlichte dag en ik mocht dus niet naar buiten terwijl simon en edward buiten zaten. Plots zag ik dat bella de deur opende om ook naar buiten te gaan. ‘BELLA’ roep ik terwijl ik omhoog schiet om haar bij de deur vandaan te halen. ik bots met een enorme kracht tegen haar en we vallen op de grond, ik hoorde de grond breken onder onze lichamen. Ze had de deur inmiddels al opengedaan dus de zonnestralen kwamen het huis binnen. In mijn poging om Bella te redden dacht ik even niet aan mijn eigen veiligheid. Mijn voeten lagen open en bloot in de zon. Ik begon te schreeuwen, ik had zoveel pijn dat ik niet kon bewegen. Ik keek naar mijn voeten, helemaal rood en verbrand. Dat gebeurde allemaal op minder dan 1 seconde. plots voelde ik Bella’s sterke handen rond mijn armen en zonder het goed en wel te beseffen lag ik op de bank.
Als ik nog zou kunnen wenen dan had ik dat zeker gedaan. ‘carlilse’ hoorde ik iemand sissen. Weer een paar nieuwe handen die me onder hielden. Het was de dokter. ‘ ik wou Bella..’ ik moest even slikken.’ Ik wou haar helpen, ze deed zomaar de deur open’ ‘ja, maar ik kan de zon al in jul’ – op de twee dagen dat ik hier was, hadden ze me al een bijnaam gegeven –
‘hoe kan dat?’ vraag ik verbaasd.
‘Carlisle heeft een remedie gevonden, anders zou ik niet mee kunnen gaan als de volturi komt.’
‘WAT, DAT KAN NIET’
‘ik zal je straks even helpen jul, maar nu moeten die wonden eerst genezen’ hoor ik de dokter zeggen.
Ik knikte en liet mijn hoofd op de bank vallen, man die voeten van me deden nog steeds pijn. Carlisle zei dat de pijn veroorzaakt werd door het genezingsproces. Mijn voeten waren nu meer bruin dan wit en de pijn begon stilaan af te nemen, het was eigenlijk nog wel een grappig zicht, een lijkbleke huid op uitzondering van mijn voeten die bruin zijn. Iedereen vond het wel lachen. Ik zat stofpluisjes te tellen die boven mijn hoofd vlogen toen ik plots iemand naast me hoorde, het was Bella ze was op de grond naast me komen zitten. ‘bedankt’ zei ze met een vriendelijke stem. Ik lachte flauw en keek haar aan. Ze wou haar mond open doen om weer iets te zeggen maar toen kwam renesmee aanlopen.
‘mama , mama wat is er met jul?’
‘jul mag niet in de zon, ik normaal ook niet maar ze dacht van wel en ze wou mij redden’ zegt ze op een sussende manier, want ze zag de ongerustheid in haar oogjes. Ze kwam op me afgelopen en sprong op mijn buik. ‘ dankjewel’ zegt ze stil. Ik moet lachen en geef haar snel een knuffel. We praatte nog een tijdje en ik vertelde over hoe mijn leven was en zei vertelde over het hare. Plots word er bruusk op de deur geklopt. ‘ze zijn er’ hoor ik achter me. Wat? Wie is er? Denk ik snel. Edward loopt naar de deur en doet die open. Er staan 4 lange en brede kerels voor de deur, en ze stonken verschrikkelijk. Plots zie ik een jongen die er ongeveer hetzelfde uitzag de keuken verlaten, op weg naar de deur. Je zou denken dat ze allemaal broers waren maar op een andere manier dan ook weer niet.