47. naar huis

Vanuit Linde

De volgende morgen word ik wakker en zie dat Daan niet meer naast me ligt, huh waar is die nou? Mijn vraagt word bijna meteen beantwoordt, want hij komt binnenlopen met een ontbijtje voor ons allebei. “hee! Je bent ook wakker!” zegt hij vrolijk en hij geeft me een kus. Ik glimlach ook en samen eten we het ontbijtje op. Na het ontbijt komen mijn ouders binnen lopen samen met de dokter “Linde, je mag naar huis maar je mag nog niet te veel doen!” ik knik rustig en sta dan op. Eventjes wankel ik maar al snel gaat het gewoon goed en pak ik mijn spullen om vervolgens samen met mijn ouders en Daan het ziekenhuis uit te lopen. We stappen de auto in en 1,5 uur later rijden we het dorpje Goor weer in. “ga je nog even mee naar mij?” vraag ik aan Daan, “is goed, zolang je wil dat ik bij je blijf doe ik dat!” ik bloos een klein beetje en zeg zacht “aahw, dat is heel lief van je!”. We rijden de oprit op van mijn huis en allemaal stappen we uit. Ik loop meteen richting de bank en ga rustig liggen. Daan komt naast me zitten en zegt dan zo zacht mogelijk tegen me “we moeten wel de politie bellen he” ik knik en zeg dat ik het nog niet tegen mijn ouders heb gezegd. “dan gaan we dat nou met z’n 2en doen” zegt Daan vastberaden en hij staat op om mijn ouders te halen. Even later komt hij samen met mijn ouders terug lopen en gaan we met z’n alle op de bank zitten. “nou vertel het eens lieverd” zegt mijn vader en ik knik, met een brok in me keel begin ik het hele verhaal te vertellen. De smsjes, de man de eerste keer, het mes, de tweede keer, alles komt eruit en ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Daan komt naast me zitten en slaat een arm om me heen en dan barst ik helemaal in tranen uit. Mijn ouders schrikken zichtbaar van het hele verhaal en besluiten dan dat we inderdaad de politie moeten bellen.