Hoofdstuk 4:

Mijn hart klopt in mijn keel, en ik wed dat zelfs hij het hoort. 'd-dank je' weet ik uit te brengen. 'wel uitkijken, ik denk niet dat je er een gebroken been of arm bij kan' zegt hij. na een tijdje beseffen we pas dat hij nog steeds zijn armen om mijn middel heeft. hij zorgt er eerst voor dat ik in evenwicht ben en dan laat hij me los, er valt een vreemde stilte.'hoelang heb je nog?' vraagt hij.'nog een kwartier' geef ik als antwoord en kijk door het kleine vieze raampje naar buiten. de stilte valt weer in en ik voel mijn oude telefoon trillen in mijn zak, een sms van Sasha. heey ben je nog thuis, balen dat je nu naar de andere kant van de stad verhuist he, we houden wel contact en spreken elkaar nog he?. ik heb geen zin terug te sms-en en wil hem terug doen als harry hem met een grijns pakt. 'he! gee-' hij typt wat in en geeft hem dan weer terug. 'dank je' zeg ik iets wat geirriteerd. 'ja graag gedaan hoor' lacht hij met een hele leuke glimlach. snel zet ik deze gedachten uit mijn hoofd en stop de laatste spullen in de dozen. ik til hem op en zet hem bij de andere neer voor de deur. 'nog bedankt voor het helpen' zeg ik en probeer 2 dozen tegelijk naar buiten te tillen. 'kom hier, laat me helpen' zegt Harry en pakt de bovenste. wanneer ik word opgehaald helpt hij de spullen in de auto te laden en wil eigenlijk niet instappen. 'ga maar' zegt Harry en ik stap in. met veel moeite slaag ik er in om mijn gordel vast te maken en de auto begint met rijden. na tien minuten trilt mijn telefoon en ik kijk naar het berichtje.

we houden wel contact he? xx Harry