Know 47

Mijn moeder schrikt van mijn plotselinge huilbui en snelt naar me toe om me te troosten. 'Stil maar. Het is goed' zegt ze op kalmerende toon. Langzaam word ik wat rustiger en stoppen de tranen met lopen. Als ik eindelijk ophoud met huilen en me lostrek uit mijn moeders omhelzing kijkt ze me bezorgd aan. 'Je kan het me vertellen hoor' zegt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Ik kan het nog niet' zeg ik zachtjes. Nu kijkt mijn moeder nog bezorgder maar ik negeer het en maak snel twee broodjes zodat ik naar school kan. Ik stap snel naar buiten en pak mijn fiets. Als een bezetene fiets ik naar school. Voor het eerst kom ik niet net op tijd of te laat op school aan. Ik ben er een kwartier te vroeg. Ik loop de school in en leg mijn spullen in mijn kluisje. Ik wil net naar het lokaal lopen als ik me realiseer dat ik niet weet welk lokaal. Ik zucht even en besluit op Max te wachten wiens kluisje ook hier is. Ik klooi een beetje met mijn mobieltje als ik plotseling een bekende stem hoor. Meteen staat mijn hart stil en wil ik weg. Maar mijn benen lijken wel verlamd....