HvP - 10

“Dat is zo, of de idolen het zelf zo leuk vinden, die opdringerige pers aan de deur altijd.”
“Die twee schrijfsters leken er alvast niet zo dol op te zijn, hebben we gemerkt”, zei Xanthin.
Roeland verstijfde.
“Zou het kunnen dat zij er iets mee te maken hebben?” zei Roeland aarzelend. Xanthin fronste zijn voorhoofd.
“Alles wijst in die richting. Niemand weet tenslotte beter dan zij hoe het boek in elkaar steekt.”
“Dat verklaard waarom die vrouw aan het gif gestorven is, terwijl zij beweerden dat het niet dodelijk was.”
“Dat is een bewijs.”

Ze troffen de twee zussen aan in hun schrijfkamer. Die draaiden zich om.
“Wat brengt jullie hier, zo snel terug?”
“Jullie staan onder arrest op verdenking van viervoudige moord.”
“Allé zeg, jullie hebben ons snel gevonden. Proficiat”, lachten de schrijfsters. Roelands mond zakte open. Hier was helemaal niets grappig aan! Dit had hij nog nooit meegemaakt.
“Jullie bekennen dus schuld?”
“Ach ja, waarom ook niet?” Ze keek naar haar zus.
“Die nieuws-gieren hadden het verdiend”, zei die.
“Hoezo verdiend?”
“Ze lieten ons geen moment met rust. Altijd kwamen ze maar met hun vragen en eisten zowat dat we tijd voor hen maakten. Altijd die foto’s maar. Dat was geen leven meer. Het enige dat we wilden was onze schrijversdroom waarmaken en mensen amuseren met ons verhaal. Die interviews konden de eerste keren nog wel, maar dan was het genoeg en dat snapten ze niet.”
“Nu zullen ze het eindelijk begrijpen. Als ze zich alleen tot ons beperkt hadden, dan was het misschien niet zover gekomen, maar onze vrienden en familie hadden ook geen rust meer. Uiteindelijk bleven ze bij ons uit de buurt omdat ze na ieder bezoekje nog twee keer harder werden lastig gevallen. Alsof zij over ons zouden roddelen.”
“Wat waren wij? Eenvoudige meisjes die toevallig goed konden schrijven en een droom hadden. Dat was alles.”