HvP - 8

“Niet dat we weten, we kunnen natuurlijk niet al onze fanmail zelf beantwoorden. We zullen het eens navragen. In ieder geval heeft niemand extra info gekregen.”
Roeland en Xanthin stelden nog verscheidene vragen, maar ondanks dat de schrijfsters hun best deden alles zo goed mogelijk te beantwoorden, werden ze niets wijzer.
“En dat recept van het gif, hoe zijn jullie daar op gekomen?” Esther en Anneleen glimlachten naar elkaar.
“Dat hebben we samen verzonnen.”
“Dat was het leukste van het hele verhaal. We hebben toen echt onze fantasie laten werken.”
“En is er niets waarop jullie je gebaseerd hebben?”
“We hebben een lijstje gemaakt van de clichés en daar onze zin mee gedaan.”
“Nochtans lijkt het erop dat iemand ermee vergiftigd is.” De schrijfsters keken elkaar even aan en lachten kort. Waarschijnlijk van de zenuwen, vermoedde Roeland.
“Onmogelijk, het slaat echt nergens op. Pure fictie!” Roeland en Xanthin keken elkaar aan. Ze waren niets opgeschoten, maar meer konden ze hier niet doen.
“Bedankt voor uw tijd. Hier is mijn kaartje voor als u nog iets te melden hebt.” Ze verlieten de woonkamer.
In de gang zag Roeland twee bezemstelen in een hoek staan. Ondanks alles kon hij een glimlach niet onderdrukken. Buiten stootte hij Xanthin aan.
“Heb je die bezemstelen gezien? Ze gaan erg op in hun boek, lijkt me.”

Eens terug op kantoor werden Roeland en Xanthin onmiddellijk bestormd door hun collega’s die wilden weten of het iets opgeleverd had. Roeland en Xanthin moesten hen teleurstellen. De commissaris kwam binnen.
“En, zijn jullie al verder?” vroeg hij nors. Ze schudden hun hoofd.
“Wat voor stelletje prutsers zijn jullie?” vloog de commissaris plots uit, “Hebben jullie de kranten van vandaag al gezien? Moeten jullie horen: 4 moorden op korte tijd, onopgelost, politie incompetent. En zo kan ik nog even doorgaan.”
“Commissaris, wees redelijk,” kwam Pablo tussenbeiden, “Ze zijn een week bezig. Niemand kan van hen verwachten dat ze het nu al in kannen en kruiken hadden.”