HvP - 7

“Wat is er, maat?” vroeg Xanthin.
“Het recept”, stamelde hij.
“Wat?”
“Uit het boek,” Roeland nam het boek uit zijn tas, “lees maar.” Xanthin begon te lezen.
“Dit kan gewoon niet. Die dingen zijn niet giftig. Behalve als je een voedselvergiftiging oploopt misschien.”
“Geen idee, ik ken niets van gif, misschien veroorzaakt het wel een of andere chemische reactie.”
“Daar staat niets van in het rapport. Zij staan ook voor een raadsel.”
“Wat kunnen we dan nog doen?”
“De enigen die ons misschien een antwoord kunnen geven, zijn de schrijfsters van het boek. Nu ik eraan denk, misschien worden zij wel lastiggevallen door onze dolgedraaide fan.”
“Dat kunnen we doen, een andere mogelijkheid is er niet echt. We hebben nog geluk dat ze maar net over de grens wonen en niet aan de andere kant van de wereld.”
“Dat is dan het enige geluk dat we hebben.”

Gelukkig waren de twee schrijfsters bereid hen zo snel mogelijk te ontvangen, zodat Roeland en Xanthin twee dagen later voor de poort van de riante villa stonden. Esther en Anneleen Visscher kwamen persoonlijk opendoen.
“Goedemiddag heren, kom binnen.” Ze volgden de twee zussen naar een onverwacht eenvoudig ingerichte woonkamer.
“Gaat u zitten”, zei Anneleen. Roeland en Xanthin namen plaats in een comfortabele zetel.
“Kan ik u iets te drinken aanbieden?” vroeg Esther.
“Nee, dank u”, sloeg Roeland het aanbod beleefd af. Esther en Anneleen gingen tegenover de agenten zitten.
“Zoals u weet, zijn we hier in verband met enkele moordzaken die overeenkomsten vertonen met de gebeurtenissen uit uw boek.”
“Wat wilt u weten? We zullen u graag helpen.”
“Om te beginnen, zouden we willen weten of jullie last hebben gehad met bepaalde fans.”
“Niet echt, we hebben al regelmatig fans aan de poort gehad, maar niet om te zeggen dat ze echt overdreven. Journalisten zijn vaak opdringeriger.”
“En natuurlijk ook veel fanmail, maar daar zat niets buitensporig tussen.”
“Zijn er fans die verder hebben gevraagd naar een van de moorden?”