HvP - 7

De heks had het recept nauwgezet gevolgd. Ze grijnsde opgelucht toen alles klaar was. Die ettertjes zouden er van lusten! Nog even en ze zou voorgoed van hen verlost zijn. Dan pas zou ze haar gang kunnen gaan. Nog maar heel even…

“Sofie!”, riep Vince geschrokken. “Sofie, wordt wakker!” Zijn vriendin reageerde niet. Met een schok besefte Vince wat er aan de hand was: ze was dood. De heks had nog een slachtoffer gemaakt. Hij begon zachtjes te huilen, het kon hem nu even niet schelen dat dat voor jongens ongepast was. “Sofie, alsjeblieft, alsjeblieft, wordt wakker! Laat me niet alleen. Ik hou van je.” Maar ze hoorde hem niet meer.

Roeland legde het boek weg. De rest deed er niet toe. Hij had geen idee wat hij ervan denken moest. Dit gif was te belachelijk voor woorden. Hier waren ze dus niets mee. Hij belde Xanthin op.
“Xanthin, ik vrees dat we hier niets mee kunnen. Het boek maakt ons niets wijzer.”
“Tja, dan kunnen we nog enkel wachten tot de rest van het verslag binnen is. Tenzij er andere sporen worden gevonden, maar daar durf ik niet op hopen.”
“Wat doen we in de tussentijd?”
“Slapen, dat hebben we de laatste tijd niet genoeg gedaan. Als er dan nog iets ontdekt wordt zijn we weer alert.”
“Goed, ik zal proberen. Tot morgen.”
“Tot morgen.”

De volgende morgen kwam Pablo hen het laboverslag van de maaginhoud brengen.
“Ik vrees dat jullie hier niets mee zijn, maar bekijk het toch eens.” Xanthin nam het aan en sloeg het open. Hij trok zijn wenkbrauwen op.
“Volgens mij is er een fout gemaakt.”
“Hoe dat?”
“Hoor maar: Hij heeft blijkbaar muis gegeten, gras alsof hij een koe is en nog iets dat zwaar verbrand was, want ze hebben nog sporen van asresten gevonden. Ik vraag me af wie voor hem gekookt heeft, jij niet Roeland?” Hij keek naar zijn vriend. Roeland gaf geen antwoord. Hij was bleek weggetrokken.