Know 46

De volgende ochtend worden we wakker gemaakt door mijn moeder. 'Je moet weer naar school Lou' zegt ze zachtjes, proberend Liam niet wakker te maken. Het mislukt en Liam opent voorzichtig zijn ogen en kijkt even verbaasd rond maar herinnerd zich dan alles weer en kijkt me bezorgd aan. Ik glimlach voorzichtig naar hem en sta op. 'Ik kom eraan mam' zeg ik en ze loopt de kamer uit. 'Moet ik mee?' vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, zorg jij eerst nu maar dat je minder pijn hebt' glimlach ik en ik pak wat kleding om vervolgens in de badkamer te verdwijnen. Als ik even later, aangekleed en al, mijn kamer weer in loop om mijn schooltas te pakken zag ik dat Liam al weer in slaap is gevallen op mijn bed met een gepijnigde uitdrukking op zijn gezicht. Zou het komen door wat ik heb gezegd? Zou het alles alleen maar erger maken? Meteen voel ik me schuldig. Dat was het laatste wat ik wilde. Ik zucht even en stap dan mijn kamer uit en loop aar beneden. 'Wat heb je tegen Liam gezegd?' vraagt mijn moeder. 'Hij lijkt er moeite mee te hebben.' Zelfs mijn moeder ziet het! Voor ik het weet loopt er een traan over mijn wang.