Chapitre Seize

Liam Payne

"Waar denk je nou over na?", vraagt Alain als het rust is.
"Hij zit met z'n gedachte alleen maar bij het mysterieuze meisje", grijnst Lucien om me te pesten.
"Ha! Grappig", zeg ik sarcastisch.
"Bel haar gewoon op!", zegt Alain.
"Ik heb haar nummer niet", zucht ik.
"Hoe heet ze eigenlijk?"
"Weet ik ook niet"
"Goed geregeld, man", lacht Lucien als hij op m'n schouder klopt. Ik zucht en kijk naar het scherm waar ze klaar staan voor de tweede helft.
"Tweede helft, Xavier!", roep ik naar hem. Hij komt terug rennen en springt op de bank neer.

De volgende ochtend lig ik nog een half uur in bed niks te doen. Nu ga ik er toch echt uit... Nee, laat maar. Nog heel even blijven liggen. Dit ritueel herhaalt zich nog 4 keer, tot mijn telefoon gaat.
"Liam Payne", mompel ik.
"Met Hannah, u had me gevraagd om u te laten herinneren aan de afspraak die u over een half uur heeft me-"
"SHIT! Ja! Bedankt Hannah. Ik kom meteen!" Ik hang meteen weer op en spring uit bed. Helemaal vergeten! Ik trek een pak uit de kast en ren naar de badkamer om onder te douche te springen.

Na vijftien minuten ben ik klaar en ga ik met de lift naar beneden. Kan die niet wat sneller? Op de vijfde verdieping stopt de lift en stapt een jongeman erin van ongeveer dezelfde leeftijd. Volgens mij is dat die arrogante kwal. Ik besteed er verder geen aandacht aan en kijk op m'n horloge. Nog een kwartier tot ik die afspraak heb. Als ik beneden ben spring ik in mijn auto en rij naar het kantoor toe. Laat het verkeer een beetje opschieten. Het is echt een belangrijke afspraak. Gelukkig kom ik nog net vijf minuten van te voren binnen stormen. Ik hang m''n jas op en strijk m'n colbert recht.
"Ines, kun je een Caramel Brulée voor me halen?"
"Ja, hoor", antwoordt ze.
"Bedankt, en Hannah, kun jij die mail van gisteren uitprinten? Leg die dadelijk maar op mijn bureau neer", zeg ik. Ik loop verder naar mijn kantoor en ruim zo snel mogelijk mijn bureau op.

Na het gesprek ga ik nog naar Pierre.
"Dan heb je deze nog..", mijn gedachten dwalen weer af. "Liam!"
"Ja, sorry, ga verder", verontschuldig ik mezelf meteen.
"Waar zit jij met je gedachten?", vraagt hij geïrriteerd.
"Nergens", ontken ik. Hij haalt z'n wenkbrauwen op. Pierre werkt hier niet alleen, maar is ook best een goede vriend, en heeft dus snel door als er iets is. "Oke dan, iemand die ik gisteren ontmoet heb."
"Een dame?" Ik knik. "Knap? Lang? Model? "
"Nee, studente, maar wel mooi ja. Ik schoof gisteren bij haar aan in een café toen ze alleen zit, en we hebben de hele middag gepraat", glimlach ik.
"En hoe heet ze? Ga je haar bellen? Ik hoor jou nooit over dames praten!"
"Ik weet niet eens hoe ze heet", zucht ik. Pierre begint te lachen.
"Dan kom je ver!" Ik knik zuchtend. "Of je gaat volgende week weer naar dat café", oppert hij.
"Denk je dat ze er dan zal zijn?", vraag ik onzeker. Pierre heeft altijd goede raad. Hij begint te lachen.
"Dames en heren. Ik heb nieuws!..", roept hij hard zodat hij meteen aandacht heeft van de hele verdieping.
"Waag het niet, want ik hou je salaris van de komende maand in!", lach ik.
"Laat maar! Vals alarm!", roept hij lachend en wuift het weg.