A walk in the park

“Anya, wakker worden.” Ik mompel iets waarvan ik zelf niet weet wat het betekent. Ik wil gewoon dat de stem ophoudt met praten zodat ik dat fijne gevoel nog even bij kan houden. “Anya!” Ik schrik op en kijk recht in de ogen van een lachende Emma. “Jij lag diep te slapen, zeg. Was je aan het dromen of zo.”
“Ja.” Zeg ik met een zucht. “En het was fantastisch.” Alsof ze het hoort aan mijn stem dat ik er niet over wil spreken, vraagt ze er niet verder over maar staat gewoon recht.
“Het begint al laat te worden.” Zegt ze dan maar. De zon is net begonnen aan zijn tocht naar de andere kant van de wereld. “Blijf je eten?” Vraag ik aan Emma. “Ja!” Enthousiast begint ze weer als een gek rond te springen en ik lach me kapot wanneer ze uitschuift en op haar kont valt. Ik trek haar lachend recht terwijl zij moet zelf ook lachen. Samen wandelen we op een rustig tempo naar mijn huis. Binnen is het lekker warm en we worden begroet door de geur van lekker eten en het geluid van spelende kinderen. Het is altijd fijn om hier weer terug thuis te komen. “Dag Anya, dag Emma. We verwachten jullie twee al voor het eten.” Begroet Floor ons. “Gaat het een beetje Anya?” vraagt ze een beetje ongerust terwijl ze me helpt mijn jas uit te doen. “Ik voel me prima. De buitenlucht heeft me goed gedaan.” We gaan allemaal aan tafel en eten de lekkere maaltijd die Floor en Tessa voor ons bereidt hebben. Na nog een hele hoop gebabbel en een paar spelletjes met de kleintjes, gaan Emma en ik naar mijn slaapkamer. Ze had al eerder op de avond naar haar moeder gebeld om te vragen of het goed is als ze blijft slapen. We blijven zo vaak bij elkaar slapen, dat we het eigenlijk niet meer moeten vragen maar we bellen toch altijd even zodat ze weten wat we plannen. Al snel is het zeteltje in mijn kamer, omgevormd tot een extra bed en liggen we weer te praten over van alles en nog wat. Tegen middernacht besluiten we toch maar om te gaan slapen. Morgen is weer een schooldag en we moeten nog langs Emma’s huis om schoolspullen op te halen. We zeggen elkaar welterusten en ik klik het nachtlampje uit. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat ik in slaap weet te vallen. Eerst had ik het enorm warm en toen weer ijskoud. Na nog een paar van die temperatuurschommelingen heb ik eindelijk de oplossing gevonden. Met één been en één arm onder mijn deken en de andere eronderuit, lijkt het de ideale temperatuur. Nu ik het aangenaam warm heb, krijg ik het weer moeilijk om te ademen. Er is altijd wel iets mis. Half slapend, zet ik me even recht. Na een paar keer diep in en uit te ademen, lijkt het wel weer beter te gaan. Ik blijf alleen dat benauwde gevoel in mijn borst behouden. Ik zie overal in mijn kamer cijfers verlichten. Een 5 op mijn kaft, de 4 op mijn wekker, 3 verschijnt op mijn gordijn en een 2 loopt over het plafond. De 1 schiet de lucht in als een vuurpijl en wanneer die ontploft, verschijnt het woordje ‘start’ die langzaam over me heen regent.
“Hier gaan we weer.” Fluister ik met een lach, ik herken het ritueel maar al te goed. Ik word verblind door het licht van de neerregenende glitters. Wanneer die verdwijnen is alles weer eens omhuld in duisternis.