Chapter one.
CHAPTER ONE.
Ik zocht naar een rustige plek om te sterven. Een plek waar niemand me kon lastig vallen met hun vragen of hun starende blikken. Mijn benen zo zwaar als betonblokken brachten ma naar boven. Nog een paar treden en ik had het dak van het gebouw bereikt. Even voor de duidelijkheid; ik wil geen poging tot zelfmoord wagen. Ik wil enkel even van de bittere realiteit ontsnappen, ontnappen van alle mensen, van mijn ziekte. Het voelt vreselijk om te weten dat ik het niet meer lang trek. Hooguit een jaar, zelfs niet zei de dokter. Dus wil ik de laatste momenten van mijn leven koesteren en nog een heleboel dingen doen. Een heleboel mooie dingen. Zodat mensen kunnen navertellen dat al dan niet een mooi leven heb gehad. Ik wil mijn leven met schoonheid beïndigen.
Een koel einde-zomersbriesje omarmde mijn lichaam en bezorgde me kippenvel. Ik keek naar de hemel die stilaan donkerder van kleur werd. Een paar vogels vlogen voorbij. Ze zagen er zo gelukkig uit, zo vrij. Ik sloot mijn ogen en beelde me in dat ik één van hen was. Ik spreidde mijn armen en een kleine glimlach sierde mijn bleeke gezicht. Op zo'n momenten besef ik dat ik nog leef en zie ik de ware schoonheid van het leven in. Zo'n momenten wou ik koesteren en nooit meer vergeten. Momenten. Ons leven is een serie van momenten.
"Edith?"
De stem van mijn jongere broer Nathen onderbrak mijn gedachten. Ik keek in zijn kastanjebruine ogen terwijl ik weer een normale houding aannam.
"Wat is er?" vroeg ik met een krakende stem.
"We wachten op je om te eten."
"Ik kom zo."
Met deze woorden verliet mijn broertje het dak. Zuchtend draaide ik me om en begaf mijn vermoeide lichaam naar de trap. Terug naar de bittere realiteit.
En? What do you think?
Als jullie ideetjes hebben... Drop het hieronder!Kisses and hugs xoxo
Reageer (2)
Wauw. Abo.
1 decennium geledenLike like like! x
1 decennium geleden