On our way

Hoofdstuk 4 :
we hadden ingebroken bij een paar mensen thuis en zaten nu op hun zolder. De geur was verschrikkelijk, de constante neiging om die mensen te vermoorde werd elke seconde erger maar gelukkig was Simon er, hij had zijn armen sterk rond mijn middel getrokken en mijn hoofd lag tegen zijn nek. Ik hoorde hoe ze lagen te slapen, hun ademhaling, hun ruste hartslag. Ik werd er wild van maar ik probeerde me stil te houden. Ik was nu een week oud en de dorst en de pijn werd er niet beter op. Ik drukte mezelf nog dichter tegen Simon aan toen ik hoorde hoe de twee mensen wakker werden- waardoor hun hart sneller ging werken- ‘dit hou ik niet vol’ zegik met mijn kiezen op elkaar geklemd. Hij trok me mee recht toen ook hij recht stond, Daardoor was mijn gezicht nog maar 1 centimeter verwijdert van het zijne, hij keek diep in mijn vuurrode ogen en lachte verlegen, ik deed het zelfde. Plots voelde ik zijn hand langs de zijkant van mijn gezicht strelen. ‘Simon…’ zei ik maar hij onderbrak me en zei ‘ssssst’ hij kwam steeds dichterbij en ik blijf stokstijf staan.
Ik voelde zijn lippen op de mijne en er schoot een soort electischiteit door me heen, wat een geweldig gevoel! Ik kuste hem terug en ik voelde hoe hij glimlachte en ik glimlachte ook. ‘ is dit wel een goed idee?’ vroeg ik. Hij zuchtte kort en zei toen ‘ ik ben misschien niet helemaall eerlijk geweest tegen je.’ ‘wat?’ zeg ik verbaasd,’ ja , ik eh, wel ik zei dat ik je een week gevlogd he maar dat is niet waar…het was zeker een maand…’ zegt hij verlegen . ik lach een beetje verbaasd ,
‘ dat is niet erg, wat maakt dat uit!’ zeg ik sussend
‘en het ging niet helemaal om het feit dat je een sterke gave zou kunnen ontwikkelen…’
‘zeg dan?’ dring ik aan.
‘ik …eh, ik vind je leuk’ zegt hij op fluistertoon terwijl hij naar de grond kijkt.
Ik kon even niets zeggen , in heel mijn leven heb ik 1 echt vriendje gehad en wat was simon mooi en lief… .
er ging nu een minuut voorbij en ik had nog steeds niets gezegt, ik stond daar gewoon als een idioot te grijnzen. ‘asjeblieft juliette, zeg dan tenminste iets…’ zegt hij verdrietig. Mijn gezicht word weer normaal en ik dacht even na.
Omgoooooood, eindelijk! Wat zal ik zeggen tegen hem? Natuurlijk vind ik hem ook leuk maar ik ken hem nog maar een week? Pfft, maakt niet uit, ga er gewoon voor julliete , wees nu voor keer geen mietje en denk eens aan jezelf.
Ik werd onderbroken door simon die een raar geluidje maakte. Ik liep op hem af en sloeg mijn armen rond zijn nek en zei zachtjes, ‘ we kunnen het proberen… maar verwacht er niet teveel van want ik ben hier echt niet goedin.’ Hij zei niets maar lachte zijn spierwitte tanden bloot. Hij knuffelde mij hard en ik knuffelde terug.
‘eh juliette…’
‘ja,wat is er?’
‘je doet me pijn…haha’
Ik schrok en liet hem meteen los, hij lachte.
De rest van de dag hebben we zitten praten over van alles en nog wat. Het begon net te schermen toen we iemand naar boven hoorde komen. We schoten recht en simon kwam beschremend voor me staan – niet zo zeer voor mij maar eerder voor de persoon die de zolder op kwam- ik hield mijn adem in en keek bang naar de deur, die over een paar seconden zo opengedaan worden door een mens, en dan, wat dan? – zou het buiten donder genoeg zijn om te vluchten? Zouden we hem moeten doden?- ik hoopte vurig dat dat tweede idee niet waar was toen pakte simon mijn hande vast en hij sleurde me naar het raam, blijkbaar was het donker genoeg. We sprongen door het raam en ik hoorde hij iemand de deur open deed van de zolder. Net op tijd dacht ik.
Ik voelde een branderig gevoel op mijn armen en doodsbang bleef ik staan, histerisch riep ik ‘SIMON OH NEEE IK VERBRAND , IK VOEL HET, WAAROM DOE JE ME DIT AAN?’
Hij begon zo hard te lachen dat ik hem kwaad aan keek. Nog steeds lachend zei hij ‘ je zal er niet van sterven, de meeste zon is nu weg, geen paniek’
Beschaamd schraapte ik mijn keel en zei ‘ wist ik wel’ en snel draaide ik me rond.
‘ we moeten gaan nu’ zeg ik toen hij eindelijk uitgelachen was
‘ ja, we moeten een eind rijden en je moet binnen zien voor het weer licht word’
We liepen richting de stad.
‘ ben je erg tegen stelen’ vraagt hij.
‘ hoe lang heb je me achtervolgd?’
‘ een maand’
‘ blijkbaar niet lang genoeg’
ik moest lachen en begon trager te lopen naarmate we dichter bij de stad kwamen. We kwamen uit op een verlate parking ergens achter een restaurant. Er stonden nog 3 auto’s. Simon begon aan een witte auto te prutsen, een citroen ds5 denk ik. Maar ik had een veel mooiere en snellere auto zien staan, Een zwarte bmw x1. Even prutsen en ik was binnen, ik lachte en riep Simon die nog altijd bezig was met een andere auto. Zijn ogen werden groot van verbazing toen ik kwam aanrijden met de prachtige auto.
‘ hoe…hoe heb je dat zo snel voor elkaar gekregen?’
‘ zoals ik al zei, je hebt me niet lang genoeg achtervolgd’ zei ik schaapachting terwijl ik knipoogde. ‘ je bent echt geweldig’ zei hij terwijl hij instapte. ‘ weet ik wel hoor’ ik drukte het gaspedaal in en we scheurde de parking af op weg naar de cullens.
‘anders moet je mij laten rijden, je weet de weg niet.’
‘maar je kan me ook gewoon de weg tonen’ zeg ik koppig.
‘zet de auto nu maar aan de kant’
‘oke dan’ ik was niet tevreden , zo een mooie snelle auto en ik mocht niet rijden! Behendig zette ik de auto aan de kant e stapte uit, nog steeds ambetant omdat ik niet verder mocht rijden. Ik had nog maar net mijn rijbewijs gehaald en wou dus graag eens goed doorrijden.
Na een paar saaie uren in de auto sloeg simon een klein straatje in, we reden op de snelweg maar nu zaten we midden in een bos? Ik keek mijn ogen uit, wat was het hier mooi! Simon parkeerde de auto op de oprit en ik staarde naar het huis.
‘wonen hier vampiers?’ vraag ik verbaasd
‘jazeker , hier wonen er 8 denk ik’
‘maar het is zo open en licht’
‘haha , had je een dracula achtig kasteel verwacht met een gracht en een ophaal brug ofzo?’
‘zo ongeveer ja!’
‘haha, je bent echt geweldig’
Ik negeerde hem en stapte uit. Ik rook een rare geur, het stonk echt , ik trok men neus op. ‘weerwolven?’ vroeg simon verbaasd. ‘blijf hier , ik ga kijken wat er aan de hand is’ zegt hij terwijl hij aanstalte maken om naar de deur te stappen, maar voor simon uberhaut vertrokken was kwam het gehele huishouden van de cullens naar buiten, en niet alleen de cullens, ook een weerwolf – waarschijnlijk die ene die ik juist geroken had jakkes!- ze stonden allemaal rond twee andere vampiers. ‘wat is er aan de hand’ vraagt simon
Een man stapt naar voor en zegt tegen ons ‘ we moeten jullie iets tonen , maar we willen dat jullie niet in paniek raken en gewoon lusiteren’
‘oke , geen probleem , carlisle , mijn vriend’ zegt simon. Carlisle knikt en doet een stap opzij, daardoor zag ik een jonge vampier staan – ik zag het aan haar ogen- met een kindje van ongeveer 5 jaar denk ik in haar armen. Simon begint te sissen en sleurt me mee achter de auto.
‘hoe durven jullie dit is een duidelijke overtredng , de volturi zal ons vermoorden’
Carlisle doet een stap naar voor en simon vliegt op hem af de beginnen te vechten. Zonder nadenken vlieg ik op hen af en smijt ik simon op de grond, iedereen kijkt me met grote ogen aan. Ik snuif, het kindje was geen vampier, er stroomde bloed door haar aderen. Helemaal opgefokt door de adrenaline – of beter gezegt die electrischiteit- verloor ik de controle en zonder nadenken liep ik met een volle vaart naar de groep. Als dat maar goed kwam.