Fire and Blood

Ik was altijd al anders, hoewel ik vaak wenste dat het niet zo was. Terwijl mijn vrienden gingen spelen, voedsel zoeken of hun vaders helpen bij de wacht zat ik in de hut van de ouderen mijn zoveelste droom te vertellen.Een nachtmerrie over moord, oorlog, vuur en bloed met als uitkomst altijd hetzelfde: de dood. Ik had nooit begrepen waarom de ouderen ze zou belangrijk vonden. Een Elf heeft inderdaad nooit last van nachtmerries omdat ze 'transslapen' maar ik was geen Elf, eerder een half Elf, voor wie de slaap van mensen niet iets uitzonderlijk is.
Al lopend door het bos dacht ik terug aan de waarheid die Loruan en alle andere ouderen zo lang voor mij verborgen hadden gehouden. Wat was ik toch naief geweest ! Naief en onbezonnen, ... een kind. De waarheid was als een donderslag geweest en ik had het niet kunnen geloven. Ik kon het niet geloven. Maar nu, nu ik de brandende resten van mijn thuis voor mij zag opdoemen, nu moest ik het wel geloven. Het was te echt en leek te veel op mijn nachtmerrie van gisteren, de nachtmerrie die ik niet aan de ouderen had kunnen vertellen omdat ik was weggelopen na de 'grote onthulling'.



Verslagen en gebroken liep ik door het dorp. De zwaar verminkte lichamen van Elfen en Orcs lagen overal. Ik probeerde er niet teveel naar te kijken en bleef verder zoeken naar overlevenden hoewel ik wist dat het hopeloos was: Orcs lieten nooit iemand in leven. Niettemin vingen mijn oren elk geluid op, wanhopig op zoek naar een teken van leven. Het dorp antwoorde met een doodse stilte die af en toe verstoort werd door het uitdovend vuur.
Voor mijn ogen doemde de restanten van mijn hut op. De hut die ik had gedeeld met Loruan en dat mijn thuis was geweest voor de afgelopen 60 jaar. Fragmenten van gisteren dwaalden in mijn hoofd als dalende asresten en elke stap die ik zette voelde als verraad. Verraad ten opzichte van de ouderen, mijn vrienden, mijn dorp en mijn thuis. Ik haatte mezelf en ik haatte diegene die dit gedaan hadden. Verblind door mijn emoties trok ik mijn dolk en stak het in het lijk van de dichstbijzijnde Orc, één met twee hoofden, en bleef steken tot een diepe donkere slaap mij naar zich toe trok. En terwijl ik in dit zwart gat gleed kon ik enkel denken: mijn fout.