Chapitre Quinze

Ines Leveque

Neuriënd doe ik mee met Nicki Minaj als ik de saus voor de pasta maak. Amelia is nog steeds niet thuis, en eigenlijk maak ik me wel zorgen. Ze gaat altijd op woensdag gewoon door de stad lopen, maar één: niet zo lang, twee: alleen als ze vrolijk is, en drie: het regent. Ze heeft ook niet op mijn sms'je gereageerd, maar ze zal dadelijk wel binnen komen zonder dat er iets aan de hand is. Ik maak me altijd te veel zorgen om haar. En inderdaad gaat na tien minuten de deur open en zie ik Amelia in de deuropening. Maar wat zie ik nou?
"Ho, wacht!", zeg ik als Amelia binnen komt. Zag ik nou net een glimlach op haar gezicht? Ze stopt abrupt met lopen en kijkt me vragend aan.
"Wat?", schrikt ze.
"Het regent, je bent een hele middag weg geweest, en je hebt een glimlach op je gezicht, die ik al twee weken niet gezien heb. Je beste vriendin vraagt om uitleg", som ik op. Er verschijnt een glimlachje rond haar lippen. Laat het alsjeblieft niet over Luca gaan. Hopelijk hebben ze niet gepraat en het goedgemaakt. Alsjeblieft niet!
"Oh, gewoon gepraat", antwoordt ze.
"Met wie?", vraag ik meteen. Niet Luca. Alsjeblieft niet Luca!
"Een vreemde in een café", antwoordt ze. Thank god niet Luca! Niet Luca! Wat een geluk- wacht, een vreemde?
"Een vreemde in een café?", herhaal ik, vragend om uitleg.
"Ja, het ging regenen, dus ik ging zo dichtbij mogelijk een café naar binnen, en na een tijdje kwam hij bij me zitten en hebben we wat gepraat", glimlacht ze. Ooeh, die glimlacht vertrouw ik niet. Volgens mij heeft ze het wel heel erg gezellig gehad!
"Ooh, Mel. Heb je ook z'n nummer? Weet je waar hij woont?", ratel ik meteen van enthousiasme.
"Nee. Ik ben geen stalker. Ik heb alleen met hem gepraat. Ruikt lekker trouwens", zegt ze waarna ze met haar vinger wat wil proeven. Meteen sla ik haar hand weg. Niet aan mijn heilige pastasaus komen als ik nog niet klaar ben.
"Hoe heet hij? Is hij knap?", vraag ik meteen.
"Best wel eigenlijk. Hij heeft een lieve uitstraling. En hij heet Liam", zegt ze terwijl ze door het appartement loopt, bijna huppelt. Meteen verstijf ik. Liam. Toch niet in de zin van Liam Payne, mijn leuke lieve leuke knappe leuke baas, waar ik nogal een crush op heb? Er zal vast toch wel een andere Liam in Parijs zijn met een lieve uitstraling? Of niet...
"Werkt hij bij Financial Times?", probeer ik zo nonchalant mogelijk te klinken.
"Ja, dat zei hij. Jij ook, hè. Dan ken je hem vast!"
"Uhh, ja, hij is best aardig", antwoord ik. Ik weet niet echt wat ik er van moet vinden. Het staat in ieder geval vast dat ik opgelucht ben dat die glimlach niks met Luca te maken heeft, maar door Liam? Dat zou me bijna steken in mijn buik geven. "Spaghetti of macaroni?", vraag ik als ik twee pakken omhoog houd. Eigenlijk is het een beetje afleiding zodat Amelia er niet verder over door gaat. Het dubbele gevoel in me maakt me al helemaal gek.
"Maakt mij niet uit", wuift ze het weg, en ze ploft op de bank neer met haar laptop. Zouden ze gewoon gepraat hebben of was het meer een date?