11. Olivia

Op de een of ander manier kon ik het voor elkaar krijgen mezelf te bewegen en de weg naar de trap te vinden in dit gigantische huis. De gangen leken allemaal op elkaar, met hen hoge plafonds en antieke schilderijen en bijzettafeltjes. Ik wist dat Olivia beneden was. Dat wist ik gewoon. De lange, marmeren wenteltrap bedekt met rood tapijt kwam uit op een hal, waar de zwart met witte tegels me glinsterend verwelkomde. Voorzichtig liep ik door de hal heen, de reusachtige garderobe af naar de woonkamer waarvoor ik twee witte schuifdeuren moest opentrekken. De woonkamer werd in beslag genomen door een abnormaal lange, zwarte hoekbank en een mega flatscreen televisie. Ook stonden er een aantal hang stoelen, spelcomputers en boekenkasten, tot de hoge plafonds aan toe gevuld met allemaal verschillende boeken. Een warm vuur laaide op in de haard die in een schouw in de muur bevestigd was als een soort altaar. Het gaf me meteen een huiselijk gevoel. In een van de stoelen zat Olivia [i']Wutering Heights'[/i] te lezen en de rest van de groep mensen die ook in mijn kamer waren geweest zaten overal verspreid over de kamer. Toen ik binnenkwam zwakte de geluiden af en veranderde de sfeer ijselijk. Enkele mensen keken even snel op, andere forceerde zichzelf dat niet te doen. Een akelige gedacht kwam in me op. Ze zijn bang voor me... Kort en standvastig schudde ik mijn hoofd en liep op mijn doel af in een rechte lijn. Olivia legde haar boek al neer voordat ik bij haar halt hield. Even keek ik haar aan en wenste ik vurig dat alles weer was zoals het dat vroeger was. Dat we weer gewoon vriendinnen waren. Dat elke dag nog hetzelfde kon zijn en het woord 'veranderingen' een synoniem was van 'nooit'. Maar dat kon niet. Dat wist ik. Ik haalde diep adem en opende mijn mond om iets te zeggen. "Het spijt me..." Mijn stem klonk zacht en schuldbewust. Ze keek me doordringend aan. Even dacht ik dat ze het me niet zou gaan vergeven, maar toen hief ze haar hand en drukte haar pink en duim tegen elkaar. Ik voelde me idioot, maar er verschenen tranen in mijn ogen. Haar ogen straalde kracht uit en een van haar mondhoeken krulde omhoog. Snel knipperde ik met mijn ogen en maakte hetzelfde gebaar om vervolgens mijn drie middelste vingers voorzichtig tegen de hare aan te drukken. Ons teken van eeuwige vriendschap. Ze hief haar hoofd en trok me naar zich toe om haar armen om me heen te slaan. "Ik ben zo blij dat je er bent." fluisterde ze tegen mij.
"Ik ook." was het enige wat ik kon bedenken om teug te fluisteren. Toen ik haar losliet keek ik om me heen en draaide er teveel mensen hen hoofden om om te zeggen dat niemand naar ons gestaard had. "Tyler, je moet echt eens een keer iets zoeken om te gaan doen." Verbaasd draaide ik mijn hoofd in de richting waar naar toe Olivia gesproken had. Daar, op de stoel naast ons, zat de jongen van onze school die ook besmet was geraakt, Tyler. Hij had een stompzinnige grijns op zijn gezicht die aangaf dat ook hij ongegeneerd naar mij en Olivia had zitten staren. "Tyler.. ?" vroeg ik vol ongeloof.
"He, Kat! Waar dacht je dan dat ik was gebleven?" Ik rolde met mijn ogen.
"Dit was wel de laatste plaats waar ik zou zoeken." Plotseling werd ik rood. Zou hij nu de indruk krijgen dat ik hem zou gaan zoeken als hij weg ging? "Maar...Hoe?" was het enige wat ik kon uitbrengen. Eigenlijk wist ik zelf ook niet wat ik wilde zeggen, maar Tyler's aanwezigheid leverde alleen maar meer vragen op. Olivia leek het te merken. Weer keek ze me doordringend aan. "Kom mee, we moeten praten." Olivia stond moeizaam op en ik liep haar meteen achterna, na nog een blik achterom te hebben geworpen om te zien hoe Tyler ons nakeek.