0011

Thuis huil ik de hele tijd in me kamertje.
'Lieverd wat is er toch?' Vraagt me moeder.
'La...laat...me!' 'Nee je moet me vertellen wat er aan de hand is!' 'Lieverd ik ben je moeder...'
'Mam!' 'Jij snapt dit niet!' 'Je bent hier veel te..' Ik maak mijn zin niet af,want mijn telefoon gaat af.
Ik zwaai met mijn handen naar mijn moeder. Een teken dat ze weg moet gaan. Ik doe de deur op slot en ik begin te praten.
'Ja hallo?' 'Lena liefje.' Dan stromen de tranen weer over mijn wangen. 'Ik ben je lie...liefje nie...niet!' 'Lena wat is er?' 'Ik ben gewoon een dom blondje die vertrouwen in jóú had!' Zeg ik.
Opeens word het stil aan de andere kant. Sorry Lena.' Nee sorry is maar een woord,een woord dat niks geneest.' 'Je hebt me verscheurt niks maakt me nu nog blij!' 'Je hebt met mijn hart gespeelt.' Roep ik boos door mijn tranen heen.
'Bye the way je bent niet dom,maar wel blond en mooi.' Zegt hij voorzichtig.
'Harry begin niet met slijmen.' 'Ik zou zoiets nooit doen... Maar jij dus wel.'
'Ik kende dat meisje al heel lang.' Zegt hij
'Had je eerder met haar dan met mij?!'
'Ja...'zegt Harry. 'Maar Lena.'begint hij weer.
'Ik hou zó erg van je ik wil je écht niet kwijttt.'ik hou van je meer dan van dat meisje.'
'Hoe...hoe heet...hee..heettt ze...daha...dann?' Vraag ik huilend.
'Ze heet amy.' 'Ik...Harry...ik weet niet wat ik moet zeggen....'zeg ik