HvP - 3

“Wacht eens even.” Xanthin drukte de foto’s bijna tegen zijn ogen. “Die ribbels in de schoenzolen van de vrouw, komen exact overeen met de positie van de houtblokken in het haardvuur.” Pablo knikte.
“Ik heb het de computer laten nameten. De hoeken zijn tot op de graad gelijk en zeker bij het haardvuur is dat…” Plots greep Roeland naar zijn eigen dossier. Het duurde even voordat hij de juiste foto vond.
“Daar! Ik dacht dat het gewoon een merkteken was, maar het is exact hetzelfde als de andere twee.” De drie mannen keken elkaar aan. Dit was ernstig. Heel ernstig. Het had er alle schijn naar dat het om een seriemoordenaar ging en dan nog één die uiterst zorgvuldig en discreet te werk ging. Zonder Pablo’s oog voor detail, hadden ze het teken waarschijnlijk nooit opgemerkt.

Roeland gooide zijn tas op de grond en liet zich in de zetel vallen. Een seriemoordenaar… Hij werkte al ruim tien jaar bij de politie, maar dit had hij nooit verwacht mee te maken. Zijn blik viel op het boek dat uit zijn tas gevallen was. Een beetje afleiding kon hij nu wel gebruiken. Hij raapte het op en begon te lezen. Algauw bestond er niets anders meer dan de fictieve wereld van het boek.

Tobias schrok toen hij plots voelde hoe zijn adem werd afgesneden. Hij greep met zijn handen naar zijn keel en voelde een touw dat steeds strakker kwam te zitten. Hij probeerde zichzelf te bevrijden, maar zijn belager, wie dat ook mocht zijn, was te sterk voor hem. Hij wilde roepen, maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Niet dat het nog veel uitmaakte, er was niemand dicht genoeg in de buurt om hem te helpen. Hij stampte om zich heen en trok met al zijn kracht, maar het hielp niets, het touw werd steeds strakker. Hij voelde hoe hij in ademnood kwam. Zijn armen vielen slap langs zijn lichaam en alles werd zwart voor zijn ogen.