Chapitre Quatorze

Liam Payne

"Is het al zo laat?", vraagt ze ineens. Ze kijkt naar buiten, en ik draai me om zodat ik ook naar buiten kan kijken.
"Half 6", antwoord ik als ik op m'n horloge gekeken heb. "Moet je gaan?", vraag ik lichtelijk teleurgesteld.
"Ik denk dat het wel handig is, aangezien het er uit ziet alsof het dadelijk weer opnieuw gaat regenen", antwoordt ze.
"Zal ik met je mee lopen? Parijs is nou niet echt de meest veilige stad", stel ik voor als ze haar jas al aan trekt.
"Dat is niet nodig, hoor", stelt ze me gerust.
"Zeker?"
"Ja hoor. Ik ben toch binnen vijf minuutjes thuis", glimlacht ze.
"Oke, dan is het goed!", zeg ik. Ze graait wat in haar tas en haalt haar portemonnee tevoorschijn. Meteen wuif ik het weg. "Ik betaal deze wel. Dan heb ik je getrakteerd", zeg ik. Ze lijkt even te twijfelen en stopt haar portemonnee weer terug in haar tas.
"Aardig van je", glimlacht ze triomfantelijk.
"Tot ziens, he", zeg ik als ze haar jas heeft dicht gemaakt en ze weg wilt gaan. We zeggen gedag en ik kijk na hoe ze het cafeetje verlaat. Ik werp een blik op de tafel waar de jongens zit- zaten. Ze zijn al weg gegaan, en dat heb ik niet eens doorgehad. En ik heb ook al een sms'je, van een uur geleden, wat ik ook niet opgemerkt heb.
Xavier: 'Wie was dat?'
Ik wil haar naam terug sms'en tot ik besef dat ik haar naam helemaal niet weet. Ik heb er niet eens naar gevraagd! Meteen spring ik op, om naar buiten te rennen.
"Meneer!", hoor ik achter me, maar ik negeer het. Op de straat kijk ik links, rechts en recht vooruit, maar nergens zie ik haar lopen. Ze is al weg, en ik weet niet eens welke kant op. Teleurgesteld draai ik me weer om, zodat ik naar binnen kan, waar ik meteen ontvangen word door een boze eigenaar. "Meneer! U moet betalen!", zegt hij streng.
"Oh, sorry! Het spijt me!", verontschuldig ik mezelf meteen. "Ik was alleen wat vergeten", glimlach ik op m'n allerliefst. Ik ga terug op de plek zitten, waar ik de afgelopen vier uur gezeten heb met het meisje en waar m'n colbert nog ligt. Ik reken eerst af bij de bar en doe dan m'n colbert aan. Ik had geen jas bij me, en bij het tafeltje liggen ook geen andere spullen meer van mij.

Iets na 8 uur gaat de bel en sta ik op van de bank, die net lekker zat. Ik leg de afstandsbediening op de glazen tafel neer, en loop op m'n sokken naar de deur. Wie komt er zo laat nou nog langs? Ik open de deur en kijk Alain, Lucien en Xavier aan. Ze hebben bier, chips en andere snacks bij zich.
"El Clásico!", roept Alain als hij al binnen komt wandelen zonder pardon.
"Real Madrid gaat dit zeker winnen!", zegt Lucien luid als hij de krat bier naast de bank neer zet. Ik had ze eigenlijk niet verwacht.
"Heb je de frituurpan aan?", vraagt Xavier.
"Nee. Ik wist niet dat jullie zouden komen", antwoord ik.
"Je hebt er toch geen probleem mee, he", lacht Lucien.
"Nee, maar jullie gaan na de wedstrijd weg, want ik moet morgen om 7 uur op", zeg ik streng.
"Deal!", antwoordt , ook al weet ik dat het geen deal is. Morgenochtend komt ik waarschijnlijk m'n bed niet uit. De vorige keer eindigde het ook dat ik me verslapen had.
"Hoe is het met je vriendinnetje? Xavier en Lucien zeggen net dat je vanmiddag de hele tijd met een mooie dame gekletst hebt. Jammer dat ik net deze week niet mee ben gegaan, anders had ik je zeker lastig gevallen", grijnst Alain.
"Ik heb geen vriendinnetje", zeg ik verbaasd.
"Die meid van vanmiddag", verduidelijkt Xavier.
"Oh, gewoon mee gepraat", antwoord ik nonchalant.
"Nou, goed dan maar dat we jullie nu niet gestoord hebben. Of ligt ze zich in je slaapkamer te verstoppen voor ons?", lacht Luca. Ik geef hem een mep tegen zijn achterhoofd en zet de frituurpan al aan. Het geluid van de tv gaat ineens een heel stuk harder. Ik draai me om en zie dat Lucien al op de bank ploft.
"Man, Liam, zet die bank eens naar achter. Ik kan zo niet naar het hele scherm kijken", zucht hij. Tja, de tv is een beetje groot.
"Zet hem maar wat naar achter!", roep ik terug.
Om half 9 zitten we alle vier klaar met eten en bier voor de aftrap. Hopelijk word het een goede wedstrijd.