Proloog

Uit de kamer kwam nog steeds een gekrijs, één was een marteling, maar drie... Gefrustreerd haalde Boris zijn hand door zijn grijze haren, waarom maakten baby's altijd zo'n lawaai? De moeder keek vertederd toe en zijn zoon leek blij te zijn met zijn drie kinderen, dat was Boris niet, een tweeling was al ontzettend onhandig in de familie, omdat broers en zussen sowieso al nooit goed geschikt waren voor de taak, maar een drieling....
Plotseling viel iedereen stil en verbazing verspreide zich over alle gezichten, Boris hief zijn gezicht op en schrok zich wild, de drieling had bruine ogen... bruine ogen.... Eenmaal van de schrik en verbazing bekomen draaide hij zich abrupt om om zich vervolgens in zijn kantoor op te sluiten, wat had dit te betekenen? bruine ogen... Eenmaal bij de deur draaide hij haastig de hendel om, stapte naar binnen en sloot de deur achter zich, vervolgens deed hij het haakje voor de deur en liet zich op zijn stoel vallen.
Hij wreef over zijn gerimpelde gezicht en zocht naar dat papier, hij had het een dag geleden gevonden, in de kelder. Toen had hij geen tijd om het te bestuderen, hij was namelijk bezig met het vertalen van een belangrijk manuscript. Hoewel hij iedere maand wel een aantal nieuwe voorspellingen binnen kreeg, was het als nog ontzettend vreemd dat deze vlak voor de dag van de geboorte verscheen. Al had hij dat die ochtend toen hij het vond natuurlijk nooit kunnen weten.
Het document was in de oud-Léaanse taal geschreven. Het traditionele perkament was al vergeeld en op allerlei andere manieren aangetast door de verwoestende werking van tijd, geen ongebruikelijke voorspelling dus. Desondanks ervan overtuigd dat het belangrijk was, begon Boris aandachtig met het ontcijferen van de vervaagde Léaanse letters. Hij probeerde iedere regel zo letterlijk mogelijk te vertalen en merkte dat de tekst zo gemaakt was dat hij als je hem letterlijk vertaalde nog steeds rijmde. Dat betekende niet veel goeds, het duidde op een hele belangrijke voorspelling die zeker voorspeld moet zijn door één van de grootste leden van de familie. Alle schrik van daarvoor was weg, het alleen zijn met de boeken en papieren maakte dat Boris kalm werd en naar de wereld keek vanuit een derde persoon. Zo had hij dat immers van zijn vader geleerd voor wanneer hij zich bang voelde in het donker of een grote spin zag zitten in de badkamer. Toen hij echter bij de tweede regel was fronste hij zijn wenkbrauwen en las met nieuwe belangstelling de eerste paar regels opnieuw om zich te verzekeren dat het er echt stond. Pas toen hij helemaal zeker was dat hij het goed had vertaald las hij verder...