10. Instincts

Langzaam begon ik de geluiden om me heen te onderscheiden van het gegons wat ik steeds had gehoord. Maar zo begon ik ook mijn lichaam weer te voelen, waarvan ik echter niet wist of ik daar blij mee moest zijn omdat het enige wat ik voelde pijnlijk was. Overal om me heen leken aanwezigheden te zijn en het maakte me niet echt dat ik me op mijn gemak voelde. Met mijn kiezen op elkaar gedrukt draaide ik me op mijn zij, naar de richting waar de stemmen vandaan waren gekomen. Het geluid viel stil op het moment dat ik mijn ogen opende. Een klein gilletje kwam uit de groep mensen die om mij heen stonden en wie ik overigens helemaal niet kende. De groep week uiteen en daar stond de persoon die me een gevoel van blijdschap en verbazing tegelijkertijd gaf. Voor dit moment gaf ik voorkeur aan het eerste en verscheen er een brede glimlach op mijn gezicht. Ze had een hand voor haar mond geslagen en haar licht bruine, amandel vormige ogen keken me gechoqueerd en groter dan normaal aan. Olivia. Ik werd overspoeld door een gelukzalig gevoel, iets wat moeilijk te omschrijven was. Ik lachte en ik wilde niets liever doen dan opstaan en naar haar toe rennen, haar omhelzen en vertellen dat alles goed zou komen, maar mijn lichaam liet het niet toe. Had ik er nog steeds de controle niet over? Met een zucht ging ik overeind zitten, dat ging dus wel. Ik probeerde mijn benen uit te strekken en naar haar toe te lopen, dat lukte dus niet. Olivia leek wakker geschud te worden uit de shock waar ze in verkeerde en liep met snelle en soepele passen naar me toe. Haar normaal lange bruine haar was opgestoken en het was vreemd haar zo... zo anders te zien. Toen ze me omhelsde wilde ik niets liever dan mijn armen om haar heen slaan, maar iets in me riep het tegengestelde. Angstig keek ik Olivia aan. Ze zag mijn blik en legde haar hoofd op mijn schouder terwijl ze met een koude hand over mijn haar streek. "Alles komt goed...." Fluisterde ze. "Je hoeft je geen zorgen te maken." Plotseling liet mijn lichaam me achteruit deinzen tot mijn rug de hoofd leuning van het grote bed raakte en ik niet verder kon vluchten. Ik voelde me weer een prooi. Een bange en in de val gelokte prooi die niets anders kan doen dan toekijken, toekijken naar de dood. Mijn ademhaling versnelde en Olivia keek me verbaasd en alweer geschokt aan. Ik voelde de koude handen van de paniek zich om me heen slaan en me tot in alle staten maken. Olivia deed een poging het beter te snappen en schoof wat dichter naar me toe. "Nee!" Beet ik haar toe terwijl ik mijn rug tegen het hout aan perste. Waarom zei ik dit? Weer voelde ik de controle in me wegzakken en Olivia leek het ook te zien. "Kat, dit is niet..."
"Nee!" Schreeuwde ik om haar te onderbreken. Ik vervolgde op fluistertoon; "Nee... blijf uit mijn buurt." Olivia keek me aan, met zoveel verdriet en zorgen op haar gezicht dat ik bijna spijt kreeg van wat ik had gezegd. "Oke... Zoals je wilt. Ik ga wel." Ook haar stem klonk zacht, maar toch hoorde ik hem trillen, vol verdriet. Ik haalde diep adem en keek strak voor me uit terwijl Olivia langzaam van me weg schoof en het bed af stapte en toen steeds sneller begon te lopen. Ik durfde pas weer adem te halen toen ik de deur zachtjes dicht hoorde gaan. Nog steeds in het hoekje van het bed gedrukt draaide ik mijn hoofd verwilderd de ander kant op om naar de groep te kijken die ik voor even totaal vergeten was en wierp ze in blik toe, vol haat. Ze wisselde onderling wat blikken en liepen toen ook richting de deur. Op de gang hoorde ik ze meteen met Olivia in gesprek gaan. Alsof ik een klap in mijn gezicht had gekregen schudde ik mijn hoofd en plotseling werd ik overladen met een schuldgevoel. Wat had ik gedaan? En waarom? Voorzichtig strekte ik mijn benen voor de tweede keer uit en stond op, wankel en moeizaam. Vervolgens maakte ik een paar passen van het bed vandaan en weer terug. Had dit aan Olivia gelegen? Had mijn instinct mij verteld haar te mijden? Waarom? Toen zag ik pas waar ik was. Het bed stond in een hoek van een gigantische kamer met een hoog, wit plafond. In de hoek er tegenover stond nog bed, precies hetzelfde. De muren waren zachtgeel geschilderd en aan de kant waar het bed stond waar ik op had gelegen lieten drie grote, mooie ramen achter elkaar bakken licht binnen. In tinteling trok door mijn buik en gaf me het vage gevoel van herkenning. Naar waar ik wist was ik hier nog nooit geweest. Plotseling wist ik het. Dit was de kamer uit mijn droom. Duizelig zette ik mezelf weer terug op het bed en ik drukte mijn koude hand tegen mijn hoofd aan. Die rare droom die ik had gehad, vlak nadat ik flauw was gevallen en me niets meer kon herinneren. De droom waarin oma me hierheen had gebracht en ze zo bang was geweest. De beelden van die afschuwelijke droom flitste door mijn hoofd heen dat zo bonkte dat ik dacht dat het uit elkaar zou knallen. En opeens kon ik me alles weer herinneren. Alles van wat er voor de keren dat ik flauw was gevallen gebeurd was. Mijn ogen werden groter, mijn hartslag en ademhaling versnelde en ik was niet langer in staat helder te denken. Wat dit betekende kon ik niet omvatten. Wat dit betekende... Razendsnel trok ik mijn conclusie, ook al was de gedachte te ongelofelijke om te geloven. Wat dit betekende was dat Olivia was besmet met de vreselijke ziekte, ook wel bekend als full moon fever, net als ik dat was. Maar er bleef nog iets onbeantwoord... De vorige keer voordat ik mijn bewustzijn verloor en hier belandde had iets de controle over mijn lichaam overgenomen en daarna was er een beest... een wolf... En ze had haar kop op mijn schouder gelegd, me geaccepteerd. Toen was er nog maar één woord wat mijn gedachte kon passeren, één naam. Olivia. Ik begreep nog steeds helemaal niets van wat er de afgelopen dagen gebeurt was en ik had de tijd niet om het te omvatten. Er was maar een oplossing... Ik moest met Olivia gaan praten. Tenminste, als mijn instinct dat toe zou laten...