72.

De volgende ochtend had Draco, zoals ik al gedacht had. Een pokken humeur omdat hij straf had gekregen. Toen hij in de zaal was en ergens naar kreeg hij weer een grijns op zijn gezicht. ‘Wat is…?’ toen zag ik het ook. Op de reusachtige zandlopers stond dat Gryffindor 150 punten minder had dan gisteren. Ik liep zonder iets te zeggen naar Harry. ‘Wat hebben jullie gedaan?’ siste ik. ‘We zijn betrapt toen we terug wilden gaan. En Neville ook’ zei hij mistroostig. ‘En we kregen ook straf maar dat moeten we nog te horen krijgen’ zei Hermione alsof de wereld zou vergaan.
De rest van de dag gingen er roddels rond over Harry. Ook over Hermione en Neville maar minder als over Harry. De Slytherins waren natuurlijk door het dolle heen.
1 week voor de tentamens kwamen Harry, Hermione en Ron naar me toe in de bieb terwijl ik aan het studeren was. ‘Wat is er?’ Vroeg ik. ‘Kun je even mee komen?’ vroeg Harry. ‘Ja natuurlijk’ ik liet mijn spullen liggen en liep mee. ‘Snape weet de bezwering van Quirrell’ zei hij. ‘Hoe vaak moet ik jullie nog vertellen dat Snape het niet is!’ zei ik boos. ‘Luister nou. We willen er niks aan doen. Als we dat gaan doen komen we alleen nog maar meer in de problemen’ zei Hermione. ‘Mooi zo. Ik heb er ook helemaal geen tijd voor’ zei ik.
De volgende ochtend tijdens het ontbijt ontvingen Harry en Hermione een briefje. Het was van Professor McGonnagall. De straf die ze kregen was vanavond om 11 uur. De rest van de dag zeiden Harry en Hermione niet veel. Onder tussen hadden we weer redelijk wat punten voor Gryffindor binnen gehaald. Die avond om 11 uur namen ze samen afscheid van Ron en mij. Na een half uur ging ik toch maar naar bed. Ik werd wakker van een stekende pijn in mijn arm. Ik zag Harry op een open plek met een zwarte gedaante. Zo snel als ik kon kleedde ik me aan en pakte mijn bezem en vloog weer via een raam naar buiten. Het leek als of mijn bezem wist waar ik naar toe moest. Niet veel later kwam ik op die zelfde open plek waar Harry stond, alleen die zwarte gedaante was weg en er stond een centaur. ‘Harry! God zei dank je bent ongedeerd!’ en ik omhelsde hem stevig. Toen ik hem weer los liet keek ik naar de centaur. ‘Hallo’ zei hij. ‘Hallo, hoe heet je?’ vroeg ik. ‘Mijn naam is Firenze. En jij bent de dochter van Potter is het niet?’ Ik knikte. ‘Jullie moeten zo snel mogelijk het bos uit. Kun je rijden?’ vroeg hij aan Harry. ‘Uhh… nee’ zei hij. ‘Ik kan wel rijden. Hier dan mag jij vliegen’ en ik gaf Harry mijn bezem. Aan de overkant kwamen nog 2 centauren aan gegaloppeerd. ‘Firenze!’ riep ere en woedend. ‘Je hebt een mens op je rug! Wat moet dat heb je geen schaamte? Of ben je een ordinaire muil ezel?’ Harry zei tegen me dat die ene Ban heette. ‘Weet je wel wie dit zijn?’ vroeg Firenze kalm. ‘Dit zijn de kinderen van Potter. Hoe eerder ze uit het bos zijn hoe beter’ ‘Wat heb je tegen ze gezegd?’ gromde Ban. ‘Vergeet niet dat we ons gezworen hebben niet tegen de wil van de hemel in te zetten, Firenze. Hebben we niet gelezen wat komen gaat?’ ‘Firenze deed vast wat heb het beste leek’ zei de andere, die Rohnan heette. Ban schopte woedend met zijn achter benen. ‘Het beste? Wat hebben wij daar nou meet e maken?’ na een paar minuten galoppeerde Firenze we met Harry achter ons aan gevlogen.