005 - Belladonna Lestrange

Na nog een half uur bij de Griffoendortafel te hebben doorgebracht werd het nogal vol en druk. Ik zei gedag en verhuisde naar mijn eigen tafel, waar nog steeds de minste mensen zaten. Ook Rosalinda was er nog niet. Het jochie wat hier zonet ook al had gezeten, zat er nog steeds. Hij was ook een eerste jaars, wist ik nog van gisteren. Ook de drie andere meisjes van mijn slaapzaal zaten er al. Ze zaten tegenover het jochie, dat een beetje bang zat te kijken. Zwadderich? Ik zou hem eerder bij Huffelpuf geplaatst hebben, maar ja. Ik nam plaats naast hem. Hij keek heel kort op, met grote blauwe ogen en keek toen weer naar het boek voor hem. Het ging over Zwerkbal. 'Hey.' begroette ik hem met een glimlach. Op één of andere manier voelde ik er niks voor om sarcastische opmerkingen naar hem te gaan maken, maar dat weerhield me er niet van om even aandacht aan de drie meiden voor me te schenken. 'Hallo dames. Nog leuke nachtmerries gehad over een enge Lestrange die jullie achterna zat?' Ik schonk ze een spottende blik. 'Luister.' begon het donkere meisje. 'We zijn gisteren een beetje... Bangig over gekomen begrijp ik. Dat zijn we niet. Ik ben Olina by the way.' het meisje glimlachte fijntjes. 'En ik ben Feather.' stelde het rood harige meisje zich voor. 'Fiber. Aangenaam kennis te maken.' het blonde meisje, wat er net als de andere twee trouwens, best lief uitzag keek me afwachtend aan. Moest ik me nu wéér voorstellen? 'Not impressed, sorry. Belladonna Lestrange. Maar ik had me gisteren eigenlijk al voorgesteld. Twee keer. En ik kreeg nogal wat aandacht toen ik werd ingedeeld. Dus ik snap het als je dat nog niet doorhad.' siste ik met gespleten ogen. Ik sloeg in één keer een beker pompoensap naar achteren en veegde ruw mijn mond af. Mijn oog viel weer op het jochie naast me. 'Zwerkbal. Dat zou ik nou graag willen doen. Maar ik heb nog nooit mogen vliegen. "Te gevaarlijk" zeiden ze.' zei ik zacht terwijl ik over de schouder van het jongetje mee keek. Hij schrok zich te pletter. 'Oh.' piepte hij. 'Ik ben Belladonna. Maar je mag me best Bella noemen hoor. En wie ben jij?' ik probeerde vriendelijk te lachen, zonder sarcastische trekjes. En dat ging nog best goed eigenlijk. 'I-ik ben Charlie. Charlie Lewkey.' Hij klapte zijn boek dicht en keek naar de kaft waar een bewegende foto van een zwerkbal speler op stond. 'Aangenaam, Charlie. Waarom zo verlegen. Ik ga je niks doen. Echt niet. Om eerlijk te zijn heb ik er best wel genoeg van, dat iedereen de hele tijd denkt dat ik net als mijn moeder ben.' zuchtte ik. 'Ik denk dat niet.' piept Charlie. Ik keek verbaasd op. 'Waarom doe je dan zo bang?' vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen en een stem die een octaaf hoger was dan normaal. 'Je bent zo gemeen tegen iedereen.' antwoordde hij vluchtig en schoof snel een stukje op. Ik staarde hem aan. 'Maar niet naar jouw! En niet naar die gozers daar aan de Griffoendor tafel. Alleen naar mensen die het verdienen.' zei ik verontwaardigt. 'Je moet niet bang zijn voor iets wat nog niet is gebeurd.' Charlie keek me geshockeerd aan, en ik vreesde dat ik ongeveer het zelfde terug keek. Dag dag reputatie. Helemaal toen Rosalinda opeens aan kwam zetten. 'Wat kijk je bang, Lestrange. Van zo'n jochie dat ze beter in huffelpuf hadden geplaatst nog wel. Had ik nu niet verwacht. Ik had jouw trouwens ook niet Zwadderich geschat. Die heulen namelijk normaal gesproken niet met de vijand.' zei ze zacht maar duidelijk. 'Rosalinda, dit is Charlie. En als Charlie in Zwadderich is gezet, zal dat wel goed zitten. Same for me.' antwoordde ik rustig. Ze keek me arrogant aan. 'En over dat "niet heulen met de vijand"... Volgens mij kwamen de meeste Dooddoeners uit Zwadderich.'
'Dat was voor hen geen vijand.'
'Griffoendor is voor mij geen vijand.'
'Maar Griffoendor is Zwadderich's vijand. Dat is gewoon zo. Altijd al zo geweest.'
'Voldemort was de vijand van de tovenaars wereld. Maar om deze onzin even af te kappen; Er voor de één is iets een vijand, voor de ander is het dat niet. Goed en slecht is een illusie. Het is maar vanuit welk opzicht je iets bekijkt.' zei ik serieus. Rosalinda was even stil. Haar gezicht keek niet arrogant of kwaad. Eigenlijk had het geen emotie. Zacht begon een jongen aan de andere kant van Charlie te klappen. Olina viel in, en zo ook haar vriendinnen. Voorzichtig deed Charlie mee. Rosalinda zakte verslagen naast me neer aan tafel. Ze keek naar haar handen, die in haar schoot lagen, en leek opeens zo klein. 'Mijn ouders hebben me altijd geleerd dat... Dat Voldemorts ideeën nog niet zo gek waren. Dat wat hij dééd niet door de beugel kon, maar dat hij wel gelijk had over de niet-volbloed tovenaars. Maar wat je net zei, is eigenlijk zo wáár.' vertelde ze zacht. Ik beet op mijn lip. Twijfelend sloeg ik een arm om haar heen. 'Je bent hier op school om te leren. En dat heb je net gedaan. Daar mag je best trots op zijn.' glimlachte ik. 'Maar niet dat arrogant soort trots!' vulde ik mezelf snel aan. Rosalinda keek me glimlachend aan. Ik denk dat vanaf dat moment, ookal hadden we het zelf niet door, we vrienden waren.

BTW: Dit zijn Olina, Feather, Fiber en Charlie als 17 jaar:
Olina
Feather
Fiber
Charlie