Denise, Eva en Anika keren terug (inleidingshoofdstuk)

Het was weer zover.
De leden van de DEA: Denise, Eva en Anika (eigenlijk ook Elodie) waren weer bijeengekomen.
Eenmaal in het bos raakten ze de zuil aan, en zapten naar de fantasiewereld.
Daar stonden ze dan weer, dagen, zo niet, maanden hadden ze moeten wachten tot ze eindelijk weer hierheen konden, en daar stonden ze dan.
Ze hoefden nauwelijks iets te doen, of hun 'magische maatjes' kwamen er al aan.
Nera zweefde rond Anika's hoofd.
Beiden lachten ze.
Snow rende naar Denise, en de twee begonnen onmiddelijk te spelen.
Yuki, Eva's ijstijger, rende haar tegemoet, en ook zij begonnen meteen te spelen.

Na even gespeeld te hebben, gingen de magische maatjes weer ieder hun eigen kant op, de DEA liep richting het mistige meer en ze vlogen er overheen.
Ze kwamen weer in het moeras aan.
Denise en Eva praatten wat met elkaar, terwijl Anika alvast vooruit rende.
Zo liepen ze nog even door, tot een ijselijke gil Denises en Eva's gesprek onderbrak.
Anika was nergens meer te bekennen.
''Anika?!'' Riep Denise.
''Ika... ika... ka...'' weergalmden de bomen.
Eva keek om zich heen, en liep tenslotte naar een langzaam stromend riviertje.
Ze boog haar hoofd erover.
Denise kwam ook kijken.
Golfjes aan het opperlak verstoorden hun spiegelbeelden.
''Zou Anika misschien hierin gevallen kunnen zijn?'' vroeg Eva.
''Het zou best kunnen'' zei Denise, die haar hoofd nog wat verder voorover stak, even later stak ze haar hoofd in het riviertje en keek naar beneden.
''En, heb je wat gezien?'' vroeg Eva nieuwsgierig, haar stem klonk ook wat ongerust.
''Nee,'' zei Denise ernstig, ''we kunnen er beter gewoon in duiken''
Eva knikte en zei: ''Op drie''
''Eén, twee, drie!''
De twee sprongen de rivier in en zochten naar Anika.

'Wat is dat?' dacht Anika.
Ze bekeek het glinsterende ding aandachtig.
Ze stak haar klauw ernaar uit en pakte het voorzichtig vast.
'Wat mooi!'
Het leek een soort diamantje ofzo, ze wist het niet precies.
Ze zat er nog even naar te staren, toen plots een klauw haar schouder vastpakte.
Verschrikt keek ze om, het waren Eva en Denise maar.
Ze toonde de diamant die ze in de bodem gevonden had, ze straalde trots uit.
Denise stak haar duim op, en wees daarna naar boven, ze hadden dringend lucht nodig.
Ze zwommen naar boven.
Eenmaal daar haalden ze adem, maar dat ging moeizaam: het donderende geluid van de waterval deed hun hart overslaan...