Direction 45.

POV. Louis William Tomlinson.

Ik slikte de brok in mijn keel weg. Waarom moesten we nou ook weer ruzie gaan maken in een donker hol, terwijl een van onze vrienden miste? Waarom dacht ik nou weer grappig te zijn om Harry en de rest ook bang te maken door niet meer te reageren. Ik bedoelde het goed, daar ging het toch om. Nu was Harry boos en reageerde hij niet meer. Of hij probeerde mij zo terug te pakken, als dit zo was lukte dit ontzettend goed. Ik werd er helemaal gek en zenuwachtig van. Of er was echt iets aan de hand.
‘Harry?’ probeerde ik, maar zoals gedacht kwam er geen reactie. ‘Het spijt me’ fluisterde ik zacht terwijl ik mijn ogen neer sloeg. Ik had er echt spijt van, en meende dit ook echt. Ik had dit nooit moeten doen.
‘Ik zal het nooit meer doen’ zei ik op een smeekende toon, om zo Harry over te hallen om mij te vergeven en gewoon weer te praten. Ik zuchtte gefrustreed. ‘Ik snap het nu wel dat het geen leuk grapje was, oké! Je kunt nu weer ophouden Harry’ zei ik op een boze toon. Al klonk mijn stem misschien boos, dat was ik totaal niet. Ik was ongerust en teleurgesteld. Teleurgesteld in mezelf, dat ik net om zoiets stoms ruzie had zitten maken. Ik had ook gewoon meteen sorry kunnen zeggen en zeggen dat ik het nooit meer zou doen, maar nee. Ik was weer zo koppig om door te drammen dat ik gelijk had en hij niet. Ook was ik teleurgesteld dat Harry niet meer reageerde. Misschien had ik het wel verdient, maar toch bleef het niet leuk. Misschien deed Harry dit om wraak te nemen, maar ik had toch het gevoel dat er iets niet klopte. Na lang stil te hebben gezeten trok ik het niet meer en stond op, om zo met mijn armen uit gestoken voor mijn lichaam als een zombie rond te gaan lopen. Op zoek naar Harry.
‘Harry?!’ schreeuwde ik door de kamer in de hoop een geluid van herkenning te horen. Het zou me helemaal niets verbazen als de hele wereld nu kon mee genieten van mijn geschreeuw.
‘Louis dit werkt niet, ga gewoon rustig zitten en wacht af’ klonk Liams stem rustig. Een soort déja vu ging door me heen. Zoiets had Liam ook gezegd tegen Harry toen ik niet meer reageerde. Ik liet mijn armen zaken en draaide mijn hoofd automatisch om naar waar Liams stem was vandaan gekomen.
‘Nee! Eerst wil ik dat het weer goed komt tussen mij en Harry!’ schreeuwde ik naar Liam. Ik liep gewoon door terwijl Liam zijn keel schraapte om een weerwoord te geven.
‘Van paniek ontstaan er alleen maar ongelu-’ een knal onder brak Liam. Een knal die ik veroorzaakt had. Zonder dat ik het had gewild. Ik kon een gil niet onderdrukken door de plotselinge pijn. Ik voelde met mijn vingers op de pijnlijke plek op mijn voorhoofd en voelde iets vloeibaars. Bloed.
‘Ik zei het toch’ zei Liam eigenwijs. Ik hoorde hoe Liam een stoot tegen zijn elleboog kreeg, van waarschijnlijk Niall.
‘Gaat het Lou?’ vroeg Niall zachtjes. Ik knikte langzaam, wat een stekende hoofdpijn opleverde.
‘Ja het gaat wel’ zei ik schor. Ik slikte de brok in mijn keel weg en draaide me om, om zo weer op z’n zombies verder te lopen. Het feit dat Harry nu niets had gezegd had me overtuigd dat er iets mis was. Normaal zou hij nu of gelachen hebben of gevraagd hebben of ik pijn had. Hoe boos hij ook was, dit zou hij altijd doen. Ik wist het zeker. Ik hoorde hoe Liam en Niall fluisterend met elkaar aan het praten waren, zodat ik het niet zou horen. Lekker sociaal zeg. Net toen ik op het punt stond om in te storten en me op de grond wou laten vallen, gebeurde er iets wat me tegen hield. Ik wilde om hulp schreeuwen, maar een hand bedekte mijn mond. Ik beet walgend in de hand, maar de persoon reageerde hier niet op. Zelfs zijn greep werd niet iets lichter. Ik spartelde wild tegen en schreeuwde in zijn hand. Het bereikte helemaal niets, ik kon niets maar ik zou alles proberen. Ik voelde hoe ik moeiteloos werd weg gesleept, geen idee waarheen en hoe lang ik daar zou zitten. Als ik dan tenminste nog kon zitten misschien werd ik wel vermoord.