Last 19.

‘Help me Liam alsjeblieft!’ smeekte Zayn. Je kon de angst horen in zijn stem.
‘Ik blijf bij je!’ riep ik terug. Natuurlijk zou ik Zayn willen helpen, ik wist alleen niet goed hoe. Zayn zat vast en ik had al van alles geprobeerd om de deur open te krijgen, maar niets had gewerkt. Mijn ogen dwaalden af naar de grond en ik bestudeerde deze even kort. Ik zuchtte gefrustreed. Ik wist niets. Niets hoe ik hem kon helpen. Ik wilde zo graag, maar iets willen is soms niet genoeg.
‘Liam?’ piepte Zayn. Ik keek op en schraapte mijn keel. ‘Ja Zayn?’
‘Kun je me wel helpen?’ Zayns stem klonk tot mijn verbazing erg rustig. Ik slikte even en zocht naar de goede worden toen plotseling het licht uit sprong. Ik hapte naar adem en ging tegen de deur aan staan. Koelte verplaatste de aangename temperatuur en een rilling ging door mij heen.
‘Ik ga alles proberen’ antwoorde ik afwezig. Arme Zayn, hij zit nu al opgesloten en dan gaat ook nog eens het licht uit. Nu zit hij daar helemaal alleen in het donker. Ik keek rond, maar het was zelfs zo donker dat ik echt helemaal niets, maar dan ook echt niets kon zien.
‘Zayn het komt allemaal weer goed, oké’ riep ik angstig. Ik had het gevoel of ik werd bekeken en of er iemand vlak naast me stond. Ik draaide me onrustig om, maar nergens was iets te ontdekken.
‘Het komt goed’ mompelde ik meer tegen mezelf dan tegen Zayn. Een trillerige zucht verliet mijn lippen. Ik dacht na voor een goede afleiding, maar niets was op dit moment genoeg om dit moment even te vergeten. God wat miste ik Danielle. Hoe zou het met haar gaan? Opeens viel het me te binnen. Misschien hielp zingen. Ik ging altijd helemaal op in het liedje. Nu moest ik nog alleen een geschikt liedje zien te vinden. Het eerste beste liedje wat me binnen viel begon ik te zingen, wat een beetje faalend over kwam aangezien dat dat Happy Birthday was. Het was ten minste een vrolijk liedje en het gaf een heel andere sfeer aan dan wat nu in deze ruimte hing. Na een paar keer steeds dit liedje te hebben geherhaald werd ik er een beetje gek van en hield op met zingen. Het had mij tenminste goed geholpen. Ik was even vergeten wat er allemaal was gebeurd, maar toen ik op hield kwam het meteen in een flits terug. Het geschreeuw van Louis wat ons allemaal had wakker gemaakt, Danielle die verdween, Perry die volgde, Harry die Louis tegen hield om de badkamer in te gaan en ik die toestemming gaf om hem alleen naar binnen te laten gaan, de paniek de uit brak toen Louis vast zat, Zayn en ik die opzoek gingen naar onze vriendinnen en tot slot Zayn die vast zat en het licht dat uit viel. Ik knipperde snel een paar keer met mijn ogen om deze beelden weg te krijgen.
‘Zayn gaat het nog?’ ik slikte de brok in mijn keel weg en gin nog wat dichter tegen de muur aan staan. ‘Zayn hoor je me?’ ik zuchtte even kort toen er alweer geen reactie kwam. ‘Het komt allemaal goed!’ weer alleen stilte. ‘Geloof me…’ toen ik die laatste woorden uit had gesproken sprong het licht weer aan en ademde ik opgelucht de adem die ik eerst gespannen had ingehouden trillend uit. Nog trillend op ijn benen van net draaide ik me om zodat ik nu bijna met mijn neus tegen de deur aan stond. Ik klopte een paar keer op de deur en schreeuwde Zayns naam, zonder enig succes. Dit ga je niet menen. Snel legde ik mijn hand op de deurklink en deed deze omlaag. Ik kon het tenminste proberen, misschien ging de deur nu wel weer open. Mijn hoop werd beantwoord en de deur ging kraakend open. Mijn ogen vlogen door de ruimte. Had ik het me nu net ingebeeld of vloog net dat raam dicht? Ik zal vast nog wat last hebben van mijn ogen die nu opeens weer moeten wennen aan het licht.
‘Zayn?’ ongerust keek ik rond en liep de ruimte binnen. Alles leek hetzelfde, maar tegelijk ook helemaal anders. Wat er dan precies anders was, wist ik ook niet precies. Wat ik wel wist was dat er hier iets niet klopte. Ik ging op mijn knieën zitten om onder het bed te kijken, misschien was Zayn uit angst daar onder gekropen. Zoals ik al had verwacht zat hij daar niet, dat zou ook wel heel erg vreemd zijn als hij daar had gezeten aangezien het onder het bed nog donkerder was dan gewoon in de kamer al had je daar denk ik ook niet veel gezien, maar goed.
‘Zayn? Ben je hier?’ een beetje een stomme vraag aangezien hij nergens anders kon zijn. Ik liep langzaam naar het raam toe en keek even naar buiten hij was ook niet door het raam heen gegaan naar buiten. Hij was gewoon verdwenen. Spoorloos, alleen maar omdat ik hem even alleen had gelaten. Deze gedachten liet mij eraan herrineren dat ik ook nog altijd alleen rond liep en dat dat tot nu toe nog alleen maar ongeluk had geven. Zo snel als mijn benen mij konden dragen rende ik terug naar de plaats waar ik Niall en Harry had achter gelaten om zo met Zayn op zoek te gaan.
‘Jongens ik ben hem kwijt’ hijgde ik. Harry draaide zich meteen om en keek me kwaad maar tegelijk ook verdrietig aan. Zijn ogen stonden gebroken. Niall daar in tegen had me niet helemaal door en keek me een beetje wazig aan.
‘Zayn, hij zat opgesloten… licht uit, licht aan poef Zayn weg’ zei ik overhaasd. Ik onaangename trilling ging door mijn lichaam. Ik wilde dat het over was. Alles moest weer normaal worden. Na trillend wat net was gebeurd stond ik op mijn benen. Niall zag dit en trok me in een knuffel. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en snoof zijn geur op. Ik keek even over Nialls schouder en zag dat Harry me even hoofdschudden aan keek en zich toen weer op de badkamerdeur richtte. Louis was dus nog altijd niet vrij. Zou hij er nog ooit uit komen? En zouden we Zayn weer terug vinden?


Het goede nieuws is dat Zayn in ieder geval niet meer vast zit ^-^. Komt hij terug of is hij net als Danielle en perrie spoorloos verdwenen?... LOVE YOU GUUUUYYS! .