Chapitre Onze

Ines Leveque

Vanaf de keukentafel kijk ik naar Amelia die wat aan het zappen is en verveeld naar de tv staart. Het heeft echt geen zin zo. Al de hele week doet ze niks, of huilt ze. Ik snap gewoon echt niet hoe ze zo verdrietig kan zijn over zo'n klootzak. Dit had ik al van mijlenver zien aankomen. Die relatie ging echt geen leven lang standhouden. Hij neemt en doet gewoon wat hij wil, en daar lijdt Amelia onder. En nu is ze van hem af, is ze nog steeds niet gelukkig. Gisteren ben ik nog langs Luca's appartement geweest om eens even heel erg boos op hem te worden. Helaas was hij er niet, dus dat moet dan maar even wachten, maar met de sleutel van Amelia kwam ik binnen, en heb ik al haar spullen bijeen gepakt. Deze spulletjes staan nu nog in een doos in onze kamer omdat Amelia ze nog niet heeft uitgepakt, maar het is tenminste hier. Als ze het zelf had moeten ophalen, was het waarschijnlijk niet gebeurd, omdat ze hoopt dat hij haar weer terug wilt. Nou, dat laat ik mooi niet gebeuren. Ik drink de laatste klats van mijn thee op, en zet het op het aanrecht neer.
"Kom, we gaan naar buiten", zeg ik plots. Amelia blijft verveeld naar de tv kijken.
"Geen zin", antwoordt ze kortaf.
"Jawel!", zeg ik streng.
"Nee, ik wil hier blijven", protesteert ze, maar ik laat me niet overhalen. Ze komt mooi maar eens naar buiten. Ik weet niet hoe lang ze al geen daglicht meer heeft gezien, en ik weet hoe ze er altijd van geniet om buiten te zijn. Het zal haar echt wel goed doen.
"Je zit al een hele week te mokken. Dit is nergens voor nodig!" Ik loop op haar af, ruk de afstandsbediening uit haar handen en zet de tv uit. Amelia komt nog steeds niet in beweging. "Kom mee!", zeg ik streng. Ik pak haar bij haar arm vast en sleur haar mee. Ik druk haar jas in haar armen en trek m'n eigen al aan. Het begint al herfst te worden, dus dat is wel nodig. Met tegenzin gaat Amelia met me mee naar buiten. Ik snuif meteen de frisse lucht op, wat zij ook doet, en dan doe ik de deur achter me op slot.

We lopen door het park en ik kijk wat om me heen. Het prachtige groene park, begint langzaam al wat bruiner te worden, en blaadjes beginnen los te laten. Er dwarrelt net eentje voor m'n neus naar beneden. Amelia is nogal zwijgzaam, en het lijkt erop dat wat ik zeg, haar niet veel interesseert. Ze sloft wat met haar schoenen door de bladeren en kijkt naar de grond. Daar word je inderdaad ook niet veel vrolijker van. Ik kijk een beetje om me heen, en zie in de verte wat leuke jongens staan.
"Kijk eens naar links", glimlach ik. Amelia kijkt op, en naar links. "DIe middelste is best wel oké", keur ik ze.
"Jup", antwoordt Amelia afwezig.
"Of die daar", grijns ik als ik met m'n ogen naar een jongen verderop rol.
"Ines, hou maar op! Het boeit me echt helemaal niet! Ik wil Luca terug!", zegt Amelia.
"Waarom? Hij is een klootzak? Je verdient zo veel beter!", protesteer ik meteen. Ik snap haar echt niet. Ze was boos op hem, hij maakt het uit, en nu wilt ze hem terug. De logica ontgaat mij.
"Ja, dat zeggen ze altijd tegen mensen die gedumpt zijn, je verdient zo veel beter. Maar ik wil Luca, en het boeit me echt niet wat ik wel en niet verdien!", zegt ze boos. Ik ga met haar in discussie over dat ze Luca moet laten gaan, maar ze lijkt maar niet in te zien, dat er genoeg jongens op deze wereld zijn die wel om haar zullen geven, en wel iets doen voor een relatie met haar. En ik weet zeker dat er ook in Parijs jongens zijn die dat voor haar over zullen hebben. Helaas ziet ze dat zelf niet in, met het resultaat: een nog chagrijnigere Amelia.